________________________________________Δείτε τι έγραψε η εφημερίδα "Εθνος" για το θέμα αυτό:
"Στην πρώτη ηλεκτρονική διαδήλωση, που έχει καταγραφεί ποτέ στα ελληνικά χρονικά, κατά της απαξίωσης των πολιτών από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, έχουν καταφύγει αγανακτισμένοι πολίτες.
Η μαζική αυτή διαμαρτυρία κατά του κ. Πολύδωρα βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο εικοσιτετράωρο στο Ιντερνετ"________________________________________
Στην πρωτοβουλία αυτή υπήρξαν ενστάσεις, και μία καλοδιατυπωμένη παρουσιάστηκε στο diablog και ξεκινά ως εξής:
"Στη διαμαρτυρία στοιβάζεται μια σχεδόν απολιτίκ αντίθεση στην «τυφλή βία» «εναντίον συμπολιτών μας» (ποιών συμπολιτών μας άραγε; μήπως κάποιων τυχαίων περαστικών;) μαζί με μια γραφειοκρατικού τύπου αδυναμία των Υπηρεσιών της αστυνομίας." " Με πρωτοβουλίες όπως αυτή, αποσπάται η προσοχή από πραγματικά προβλήματα, που είναι το μεγάλο έλλειμμα συμμετοχής του πολίτη σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, η κατάλυση των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών από τις Αρχές του ελληνικού κράτους και η αστυνομική καταστολή, μάλιστα όταν αυτή εφαρμόζεται επάνω σε νεαρά παιδιά - φοιτητές που δεν έχουν καμία σχέση με τους χώρους που είναι οι συνήθεις στόχοι της αστυνομίας." (ολόκληρο το κείμενο στο πρώτο σχόλιο)
Θεωρώ την ένσταση αυτή πολύ ενδιαφέρουσα αφορμή για να μία συζήτηση. Ενδεχομένως υπάρχουν πολλές απαντήσεις από όσους μετέχουν στη διαμαρτυρία, αλλά η δική μου είναι οι ακόλουθη:
H ένσταση του συγγραφέα του άρθρου είναι δικαιολογημένη. Θα ήθελα να δώσω μερικές εξηγήσεις όσον αφορά εμένα προσωπικά. Θέλω να πω, δεν είμαι κανενός τύπου εκπρόσωπος κάποιας ομάδας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει ομάδα.
Kαι από εκεί αρχίζει το θέμα. Αν το δίκτυο συνιστούσε συγκροτημένη ομάδα με διαδικασίες, θα μπορούσαν να βγουν πολλά κείμενα και μετά να ψηφιστούν.
Δεν έγινε έτσι βέβαια, αλλά έγινε μία συζήτηση που κινήθηκε στους προβληματισμούς του Στέφανου.
H οποία ήταν περίπου η εξής: αναδεικνύεις το μείζον της βίαιης καταστολής, της παραβίασης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή αθροίζεις σε αυτό και τη συνολική αποτυχία του συγκεκριμένου Υπουργείου που είναι σε όλο το φάσμα, ξεκινώντας από την καταστολή, τα ξεδιάντροπα ψέματα και την προσβολή της νοημοσύνης του Έλληνα πολίτη, την πρόδηλη αναξιοπιστία της αστυνομίας, και φτάνοντας μέχρι την χυδαιότητα της γραφειοκρατίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το καψόνι των διαβατηρίων και των ταυτοτήτων;
Στο τέλος επικράτησε η δεύτερη άποψη. Kαι και έχει τα μειονεκτήματά της – το κάπως πιο νερωμένο κρασί – έχει και τα πλεονεκτήματά της φίλοι. Kαι αυτά είναι για μένα ότι πολύς κόσμος έγινε κοινωνός της οπτικής του άλλου για να βρεθεί ένας ο κοινός παρανομαστής. Kαι μπορεί να είναι ο ελάχιστος, αλλά είναι καλύτερος από τον καθόλου.
Και δεν είναι ασήμαντος – γιατί λέγεται "δράση και όχι λήθη".
Διότι το καλύτερο [κείμενο] είναι ο εχθρός του καλού [κείμενου], και στην περίπτωση μας, του κανενός κείμενου. Kαι μπορεί την προηγούμενη εβδομάδα ο χώρος να έβραζε από κείμενα και καταγγελίες, αλλά σήμερα η ένταση αυτή έχει πέσει. Mήπως και εμείς λοιπόν χορεύουμε στο ρυθμό της τηλεόρασης και αντιδρούμε σπασμωδικά στην επικαιρότητα;
'Oταν οι καταλήψεις τελειώσουν, όταν οι διαδηλώσεις σταματήσουν, όταν οι άνθρωποι εξαντληθούν στους δρόμους, τι θα έχει μείνει; Που είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σήμερα μετά τις απεργίες τους, και που είμαστε εμείς; Που είναι η καλύτερη συμπαράστασή μας απέναντί τους;
Tις απόψεις των συμμετεχόντων ακριβώς γύρω από το θέμα Πολύδωρα, μπορείτε να τις βρείτε στα μπλογκ μας – όλοι, και εγώ, έχουμε γράψει για αυτά. Όμως υποστηρίζω ενεργά το κείμενο παρά τις γνωστές αδυναμίες του, διότι αντιμετωπίζει ένα μεγαλύτερο κίνδυνο: και αυτός είναι να παραμένει το διαδίκτυο ένα είδος γκρίνιας-ψυχανάλυσης, αλλά όχι πρωτοβουλίας.
H αναλογία της καθιστικής διαμαρτυρίας είναι πολύ καλή. Kαι χαίρομαι να "στιβάζομαι" και να συζητώ με κόσμο που δεν έχει ακριβώς τη δική μου γνώμη για τα πράγματα. Mακάρι να συμβαίνει αυτό, διότι έτσι θα μπορέσουμε κάποτε να προχωρήσουμε από τα κύματα που σηκώνονται και μετά υποχωρούν, σε ένα ποτάμι που φουσκώσει και θα σαρώσει το θράσος και τη χυδαιότητα μιας αναίσθητης εξουσίας.
Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.