Διαβάστε το κείμενο αυτό. Eίναι του φοιτητή Δημήτρη Αναστασίου, Mηχανικού Hλεκτρονικών Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών. Tον κ. Δημητρίου δεν τον γνωρίζω και το κείμενο μου το άφησαν στα σχόλια του μπλογκ.
http://www.primeminister.gr/gr/contact_.asp
Στην Eφημερίδα Eλευθερος Tύπος smailis@elef-typos.gr
Στην Eφημερίδα TΑ NEΑ tanea@dolnet.gr
Στην Εφημερίδα Ριζοσπάστης pol@rizospastis.gr
===================================================
Το κείμενο του κ. Αναστασίου:
Κατ’ αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους
θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις
συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά
σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη
του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με
συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη
γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας
πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω
στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την
επόμενη Γ.Σ., αφού θα είμαι εν
αναμονή του δικαστηρίου.
Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη,
και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές
που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα
διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι
εγώ δεν ανήκω κάπου.
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν
νομίζω να τα καταφέρω) στην
περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ
θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα)
στις ειδήσεις.
Επίσης, συγχωρήστε την
απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις,
αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να
κρυβόμαστε πίσω απ’ τα δάχτυλα μας και να
προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία.
ακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός
που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές
τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον
εαυτό του, και έπειτα στους
συνανθρώπους του.
Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της
08/03/2007. Με προσήγαγαν μαζί με άλλα
48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα
που υπάρχει στη γωνία Μ. Βρετανία
και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και
αιτίας.
Ήμουν από τους λίγους τυχερούς
που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα
απορώ πως την γλίτωσα. Δεν κατάφερα να
ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο,
μας κύκλωσαν περί τους 100 και
παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με
τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως
νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις
ψεκάσει 10 φορές με AROXOL,
συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία
παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει
κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με
δείρουν.
Οι ατάκες των αστυνομικών
συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα
πρέπει να είστε».
Πέρα από την ασφυξία
λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα
στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ
δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα
να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ.
αστυνομικοί.
Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο
ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους,
και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς.
Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε
σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα
«γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους
φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν,
όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο.
Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και
ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους
ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της
απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε
γαμήσουμε και από πάνω».
μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες
έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους
περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε
μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία.
ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο
φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν
άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν
κούναγε (ρήξη μυών πίσω απ’ τον
καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και
καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα
ξεχνάω.
Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και
φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν
είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε
γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν
υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός.
Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε
και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην
κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει.
φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε
γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο,
τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς
τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο
χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας
πέταξαν σ’ ένα διάδρομο και άρχισε η
διαδικασία του πολέμου των νεύρων. (Ατάκα
ασφαλΉτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι
μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες
κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την
ψιθύρισε ένα ασφαλήτης σε έναν
άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω).
Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε
ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα
(περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20
περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον
άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από
πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα.
έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των
άλλων.
Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για
όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα
να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και
χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά.
Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν.
Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν
υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά
αποτυπώματα, πράγμα που είναι
παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας
είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας
τρομοκρατούσαν.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την
εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου
λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής
ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση»
(έτσι έλεγε το χαρτί).
Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ
έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο
για απλή προσαγωγή, και η εντολή
σύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά
τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες
χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια
στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος
εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε
απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο
και ανήκουστο.
Οι κατηγορία, για 45 (οι 4
νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα?
«Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι
της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο
όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της
αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα.
Κατά την σύλληψη του
άφησε στο έδαφος
1ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ,
2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ,
1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ,
1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ,
1 ΠΑΛΟΥΚΙ,
ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».
Του τέστην, αφήσαμε κάτω 90
αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες , 45
σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες.
Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μ’ αυτές τις
αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η
καταδίκη.
Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν,
εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις
αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω
μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα.
Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί
στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα).
Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν
ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές
είχαν κλείσει.
champion κρουασάν από το κυλικείο,
στις 2 το βράδυ.
Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά
και πήγαν 2 παιδιά από εμάς
συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ
κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35
παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε
κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο
μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5
κρουασάν στον καθένα και 1/15 του
πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ’ τον
ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας.
γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι
μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να
χωρέσουμε.
Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλήτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε,
και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε
και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να
μην κοιμόμαστε.
περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα
μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το
απόγευμα που μας πήγαν τελικά.
Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει,
και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς
της.
Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους
δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά
κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και
τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο
χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά
τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα,
ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω).
ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσα
τελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε
καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα
προλαβαίναμε το αυτόφωρο.
τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε
ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο), ο οποίος
πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος
λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του
και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σ’
αυτόν.
Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα
παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους
έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το
παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον
6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η
ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που
μέναμε δεν είχαμε παράθυρα).
Η αλληλεγγύη
βοηθά πραγματικά πολύ και είναι
ανεξάρτητη κομματικών φραγμών.
Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας
και μας μετέφεραν συνοδεία 25
ασφαλητών και δεν ξέρω και γω πόσων
ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες.
Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που
κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και
έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους
που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να
παίρνεις αέρα.
Δεν ξέρω καν πόσοι
αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας
ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά
ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την
Αλ Κάιντα οι μαλάκες).
Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες
κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε
να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους
γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και
μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους
δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε το
θέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν
αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη
σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν
μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την
τριήμερη αναβολή που δικαιούται
οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να
ετοιμάσει την απολογία του.
Η μόνη περίπτωση να μην σε
αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για
το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό
ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή
κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ
βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος
λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής.
δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά
από 50!!!!!!!!!
Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη,
τρεμάμενη φωνή:
«Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά
αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε
ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν
τις πράξεις που έκαναν, και άρα
εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους»
Ο γελοίος λοιπόν αυτός άνθρωπος δεν δίστασε
και δεν ντράπηκε να μας καταδικάσει
σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή
που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν
γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν
μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω
ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη
εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος
αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και
παραδειγματική τιμωρία μας επειδή
συμμετείχαμε στην πορεία. Στα 50 λεπτά που
μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οι
δικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι αυτός ο
παπάρας (και συγχωρήστε το μένος
παρακαλώ) πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από
πολύ ψηλά.
Οι δικηγόροι έπεσαν απ’ τα
σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιά
τους, και μέσα από μία αστεία και
υποτιμητική για την υποτιθέμενη
«δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε
δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο
ναι πλειοψηφήσει (!!!!!!!!! και όχι
ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης
μας.
Η αξιότιμη πρόεδρος, θεωρούσε
ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες,
πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική.
Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που
δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο
ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε
αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας
του φοιτητή που χαρακτήριζε τους
υπόλοιπους. Γι’ αυτό και παρόλο που τον
έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρα
σωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο
αστυνομικό.
Τα παιδία που φορτώθηκαν με τα
κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά,
και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες
χειρότερες απ’ τις δικές μας.
Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο
πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι
δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμασταν
στις 12.
Πήγαμε να μπούμε στην
αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4
αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην
αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου
ασφαλήτες, και περίπου 15-20 ένστολοι
αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν
παρατεταγμένα ΜΑΤ.
Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι
μπάτσοι και οι δικαστές δεν τους άφησαν να
μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν
στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50
αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους??????
Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι μαλάκες.
δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή
εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύ
αργά τη δικογραφία.
Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας , ακούμε
από τον διάδρομο φωνές και φασαρία.
φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν
δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο».
Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν
να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στην
αίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να
μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ,
ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε
εξ’ επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι
αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και
απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική
δικαιοσύνη.
Ο άνθρωπος λιποθύμησε και
έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον
βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν
στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά
φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες
λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν
μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας
έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να
πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι
οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν
δυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν
τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ
ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που
απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα
δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν
όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά
φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα
μικροαναταραχές.
Θα περάσει η τρομοκρατία?
Πρέπει όλοι μας να
αναρωτηθούμε, και να μην
απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δεν
θέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά
περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το
τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί
είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που
χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και
όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα
μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω
να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι.
Ας αναρωτηθούμε λίγο για το
πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την
κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώρα
που έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε.
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι
οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου.
Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία»
μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να
αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς εκείνος
θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας
παράταξης. Σας παρακαλώ να είστε
δυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα.
Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν
μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην
επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια,
η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε.
Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και
ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες
κατηγορίες απ’ τις δικές μου, και μόνο
από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις
ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται
την συμπαράσταση όλων μας.
Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια
φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα.
Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας
συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να
μην ήμουν κουραστικός.
Αναστασιου Δημήτρης
Α. Δ., Μηχ. Η/Υ κ’ Πληρ.
Πολυτεχνείο Πατρών.
=======================================
Εγώ λέω πάντως ότι ....οι μέρες τις αφθονίας
μερικών είναι μετρημένες....
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟ POST.
Παροτρύνω όποιον θέλει να κάνει ότι θέλει
με το κείμενο και να το αναπαράγει με
οποιονδήποτε τρόπο, αρκεί να μην
παραφράσει με κανένα τρόπο τα λεγόμενά μου,
και κανένα κομμάτι του κειμένου να μην
χρησιμοποιηθεί από ιδιωτικό ή
κερδοσκοπικό φορέα. Ιδιαίτερα, παροτρύνω
τους φοιτητές, όποιους έχουν τον χρόνο και
τη δυνατότητα, να ενημερώσουν αν θέλουν
σχετικά τις σχολές τους.
Ευχαριστώ αυτούς που το διάβασαν για τον
χρόνο τους. Να συμπληρώσω ότι το παιδί με τη
σπασμένη μύτη την απέκτησε αφότου
συνελήφθη, ευγενική χορηγία ενός "άνδρα των
ΜΑΤ".
28 comments:
Και μη χειρότερα ... Ο Στάθης στη σημερινή Ελευθεροτυπία:
Η ιστορία που θα σας αφηγηθεί ο «ναυτίλος» σήμερα είναι αληθινή, πλην όμως διατυπώνεται υπό ελαφράν παραλλαγή, ώστε οι πρωταγωνιστές της να μην μπορούν να «φωτογραφηθούν» από κάθε «ενδιαφερόμενο».
Ομως, και μόνον το γεγονός ότι καταφεύγουμε σε ένα τέτοιο τέχνασμα για τον φόβο του Μεγάλου Αδελφού δείχνει ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Το ότι εκ προοιμίου παραδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε πια (χάριν της ασφάλειας άλλων) να κάνουμε αυτό που παλιότερα θα κάναμε εύκολα με πείσμα και τσαμπουκά, είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα.
***
Η νεαρή κυρία Εψιλον εργάζεται σε μεγάλο κατάστημα στο κέντρο των Αθηνών. Μιαν όμορφη αμφίθυμη μέρα της φετινής άνοιξης γύρω στις 11 προς το μεσημέρι, νεαρός πελάτης μπήκε στο κατάστημα και με το πρόσχημα ότι ήθελε να ψωνίσει άρχισε να φλερτάρει τη νεαρή κυρία Εψιλον.
Στην προσπάθειά του να την εντυπωσιάσει ο νεαρός κατά παρένδυση πελάτης, άρχισε να περιγράφει στη νεαρή κυρία Εψιλον, πολλές απ' τις συνηθισμένες της κινήσεις που, καθημερινώς σχεδόν, πριν πιάσει δουλειά συνιστούν τη ρουτίνα της -πού πάρκαρε το αυτοκίνητό της, τι έπαιρνε απ' το καφέ δίπλα στο κατάστημα πριν πιάσει δουλειά και άλλα- έκπληκτη στην αρχή
η νεαρή κυρία Εψιλον κι έντρομη στη συνέχεια άκουσε τον τρομερό της «πελάτη» να της περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια πώς έκλεισε η ίδια την προηγουμένη την πόρτα του αυτοκινήτου της, τη μικρή βλαστήμια που της ξέφυγε διότι δεν την έκλεισε καλά, τι ακριβώς ρούχα φορούσε κι ότι είχε φθάσει στον προορισμό της με κάποια καθυστέρηση, αγχωμένη!...
Εμβρόντητη η νεαρή κυρία Εψιλον δεν πίστευε στα αυτιά της, όπως ακριβώς και δυο-τρεις πελάτες γύρω της, καθώς και άλλοι τόσοι συνάδελφοί της καθ' όσον άρχισαν να ακούν όλοι μαζί τον «πελάτη» να κομπορρημονεί πλέον, υψώνοντας τόσον τον τόνο της φωνής του, ώστε να είναι εις επήκοον όλων, ήθελαν δεν ήθελαν τα κατορθώματά του!!
Το μυστήριο δεν κράτησε πολύ! Εδωσε τη θέση του στον τραγέλαφο, όταν ο «πελάτης» απεκάλυψε ότι ήταν αστυνομικός, ότι όλα αυτά τα «έπαιρνε καθημερινώς μάτι» μέσω της... κάμερας της... Τροχαίας, ήτις καλύπτει την περιοχή ένθα το κατάστημα, οι διαβάτες, οι διαδηλωτές, οι συναντήσεις των ανθρώπων και πάει λέγοντας. Τραγέλαφος είπαμε; Α μπα! Απτόητος ο προφανώς ανεγκέφαλος αστυνομικός, συνέχισε να επαίρεται πιστεύοντας ότι έτσι εντυπωσιάζει τους ακροατές του για την τρομερή εξουσία που διαθέτει
εφ' όσον δύναται (μάλιστα μαζί με τους συναδέλφους του, όπως πασιχαρής διατράνωνε) να κάνει μπανιστήρι απ' το πρωί ώς το βράδυ ή όποτε άλλοτε γουστάρει μέσω της κάμερας, ζουμάροντας κατά το δοκούν σε πρόσωπα, μπούστα, γάμπες, συνήθειες και δεν συμμαζεύεται.
Αλαλοι οι πελάτες μπροστά σε όσα διαλαλούσε το αφελώς ηλίθιο όργανο της τάξεως, πανικόβλητη η νεαρή κυρία Εψιλον, γυμνή η πραγματικότης. (Ειρήσθω εν παρόδω ότι η κάμερα η οποία έχει στηθεί για να ελέγχει την κυκλοφορία στον δρόμο, αποδεικνύεται να διαθέτει βεληνεκές όρασης αλλά και ακρόασης έως το παρακείμενο πάρκινγκ και τα λοιπά πέριξ που, μαζί με το εν λόγω κατάστημα, συνθέτουν τον ευρύτερο χώρο στον οποίον κινείται η νεαρή κυρία Εψιλον).
Η οποία, όχι μόνον δεν θέλει να καταγγείλει την ιστορία αυτή, για να μη χάσει τη δουλειά της, αλλά φοβάται πλέον και να μουρμουρίσει μήπως ακουσθεί ο ψίθυρος. Οργουελικό; τι απ' όλα; ο τρόμος του θύματος; ο τρόμος των ανθρώπων που έζησαν από πρώτο χέρι τον τρόμο του θύματος; ο τρόμος όλων μας διαβάζοντας αυτήν την ιστορία; ο τρόμος μας για τη βλακεία του «οργάνου»; ο ακόμα μεγαλύτερος τρόμος μας για τα «όργανα» που δεν διαθέτουν τέτοιαν βλακεία, αλλά διαθέτουν πρόσβαση στην κάμερα; ο τρόμος μας για το ποιοι και πόσοι άλλοι διαθέτουν πρόσβαση σε αυτήν κι όλες τις άλλες κάμερες; ο τρόμος μας για το βεληνεκές τους; Η απελπισία μας -κωμική κατά βάθος- που όλα αυτά γίνονται με τα λεφτά μας (απ' τους φόρους μας) για το καλό μας; Η οργή μας όταν τα «όργανα» πιστεύουν ότι έχουμε πλέον εξοικειωθεί τόσον πολύ με τον τρόμο, ώστε να μας ζητούν να γίνουμε αυτοβούλως χαφιέδες, παραδίδοντας στην Αστυνομία όσα γράφουν οι κάμερες και οι φωτογραφικές μηχανές των ρεπόρτερς που καλύπτουν τις διαδηλώσεις; Τρόμος, οργή κι απελπισία για τι απ' όλα;
Κυρίως τρόμος για την απουσία οργής.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.ΙΙΙ.2007 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/03/2007
Ωραία δημοκρατία της Μπανανίας έχουμε.
Αυτά που περιγράφει ο φοιτητής, με συγκλονίσανε πραγματικά.
Και ποιο πολύ αυτό με τον άνθρωπο που πήγε να δει το παιδί του και του επιτέθηκαν με χημικά.
Εδώ στην Ελλάδα, η δημοκρατία τελευταία, πολύ φοβάμαι ότι ποδοπατείται άσχημα.
Πολύ άσχημα μάλιστα!
Στ' αλήθεια, δε νομίζω ότι έχουμε συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Kαι αυτό παρά το γεγονός ότι τα MME έχουν καλύψει αρκετά το θέμα. Αντίθετα με ότι γράφεται και λέγεται, τηρουμ'νων των αναλογιών τα μέσα έχουν δείξει τη βία της αστυνομίας. Mη ξεχνάμε οτι το video με το Υπορυγείο Αιγαίου το ανέδειξε σε πρώτο θέμα το MEGA.
Παρ' όλα αυτά, και επειδή σα κοινωνία δε μας σοκάρει τίποτα πλέον, και αυτό το θέμα πάει να περάσει σαν ένα ακόμα. Kαι είναι συγκλονιστικό αν σκεφτεί κανείς ότι αστυνομία και δικαιοσύνη χέρι-χέρι είναι έτοιμες να παραβιάσουν τους νόμους που υποτίθεται ότι πρέπει να διαφυλάτουν.
φίλε de masame re, άλλη μια πολύ ειλικρινή και ζωντανή περιγραφή είναι αυτή του blogger φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων sgagja στο ιστολόγιο του, όπου περιγράφει πώς τον προσήγαγαν στο τμήμα μαζί με άλλους φοιτητές επειδή τραβούσε φωτογραφίες μετά την φοιτητική πορεία στα Γιάννενα.
Αυτό που με συγκλόνισε πιο πολύ είναι το πώς περιγράφει το παιδί αυτό την τρομάρα του ίδιου και των φίλων του.
Ο σύνδεσμός (permalink) είναι:
http://scagja.wordpress.com/2007/03/11/prosagogi_giati_evgaza_fotografies/
Συγκλονιστικό..
>> Kαι αυτό παρά το γεγονός ότι τα MME έχουν καλύψει αρκετά το θέμα. Αντίθετα με ότι γράφεται και λέγεται, τηρουμ'νων των αναλογιών τα μέσα έχουν δείξει τη βία της αστυνομίας. Mη ξεχνάμε οτι το video με το Υπορυγείο Αιγαίου το ανέδειξε σε πρώτο θέμα το MEGA.<<
H ζυγαριά βέβαια έχει "πιάσει κόλαση" απο δεξιά.
Γνωστή Γκεμπελική αρχή.
Κάντο να φαίνεται τρομερότερο, δαιμονοποίησέ το, μην πάρεις ξεκάθαρη θέση εναντίον του χρησιμοποίησε την αποφατική μέθοδο και σου έχω γκαραντί για την περαιτέρω ανοχή και υποταγή του κόσμου, ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΑ...
μπράβο στον φοιτητή που είχε το θάρρος να το δημοσιεύσει και πράβο σ'όλους τους bloggers που το αναδημοσίευσαν.
Ας το γνωστοποιήσουμε όσο μπορούμε με οποιοδήποτε μέσο.
Ο Πολύδωρας και τα τσιράκια του έχουν πάρει φόρα την οποία πρέπει να τους την κόψουμε πριν είναι αργά.
Ανάμεσα στις δύο ιστορίες υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Ο φοιτητής αντιστέκεται διεκδικώντας το δίκαιο που πιστεύει πως έχει. Η κυρία Εψιλον κρύβεται και υποφέρει. Ποια στάση νομίζετε ότι ευνοεί και αναπαράγει την αστυνομοκρατία;
ΔεΜασάμεΡε έχεις πρόσκληση.
Δεν τρέφω καμιά ιδεολογική, πολιτική, κτλ. συγγένεια προς τον Πολύδωρα και το κόμμα του. Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους μπάτσους. Σαν κοινωνική κάστα με αφήνουν αδιάφορο. Εχω πλήρη επίγνωση ότι κύριος ρόλος τους, για τον οποία βγάζουν το ψωμάκι τους, είναι η προάσπιση των νόμων του αστικού μας κράτους και η διαφύλαξη των δήθεν αστικών μας ελευθεριών – εν αγνοία τους ή όχι. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Στην πραχτική αυτού του ρόλου, του οποίου βέβαια δεν απαιτούμε την αναίρεση με τις διαδηλώσεις, συμβαίνουν παρατράγουδα - δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, εν θερμώ ή εν ψυχρώ.
Θεωρώ όμως ότι γράμματα όπως το παραπάνω είναι αποπροσανατολιστικά και δεν εξυπηρετούν κανέναν απολύτως προοδευτικό σκοπό. Δίνουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα σήμερα τελεί υπό καθεστώς στυγνής δικτατορίας και κατάφορης, μονόπλευρης --από ένα αδίσταχτο κράτος- παραβίασης, τέτοιου είδους αστικών ελευθεριών. Κάτι που απέχει παρασάγγες από την πραγματικότητα. Δεύτερον , η βία σε τέτοιου είδους άεργες και πλασματικές διαδηλώσεις και αντίστοιχα ανόητες συγκρούσεις δεν είναι ποτέ μονόπλευρη. Στις 30 και βάλε διαδηλώσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες σχεδόν 100 ανθρώπινα όντα-αστυνομικοί τραυματίστηκαν, και άλλοι που δεν συμφωνούν απαραίτητα με τις διεκδικήσεις του «κινήματος», υπέστησαν άμεσα και έμμεσα συνέπειες των συγκρούσεων και της βίας. Αρα, παράλληλα με τη μαρτυρία του φοιτητή θα ήθελα να παρατεθεί και η εμπειρία κάποιου τραυματισμένου μπάτσου ή κάποιου πολίτη από την άλλη όχθη των διαδηλωτών.
@ Γιώργο: Eυχαριστώ φίλε. Σου λέω θέλει επιθετική διακίνηση αυτής της πληροφορίας. Όχι μόνο διαπίστωση. Πράξη.
@ Mπλόντι: Συγκλονιστικό όντως. Kαι το συγκλονιστικό είναι ότι αυτό αφορά όλους, πολύ πρακτιά. Mπορεί να συμβεί στον καθένα.
@ τζιλετίνα: Mπορούμε να συμφωνήσουμε σε ENΑ πράγμα;
ΑN δεν υπήρχαν οι κάμερες καθόλου η αστυνομία θα ήταν απολύτως ασύδοτη;
Mπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα ακόμα; Η τηλεόραση είναι αυτή. Tη ξέρουμε. Ξέρουμε τη διαπλοκή της, τον ρόλο της, σε ποιον ανήκει, ποιού τα συμφέροντα προασπίζεται. Όμως οι νέες μορφές ακτιβισμού που βίωσα εγώ στην Αμερική και χρησιμοποίησα και συστηματικά αργότερα δείξαν ότι υπάρχουν και ευκαιρίες και αντιθέσεις τις οποίες μπορείς να χρησιμοποιήσει κανείς προς ώφελός του. Eξ' ου και η επιμονή μου στη χάραξη και μίας έξυπνης επικοινωνιακής στάσης. Δεν είναι κάτι που το πιστεύω ως θεολογική άποψη. Eίναι κάτι που το έχω δει στη πράξη.
Έχω δει την Greenpeace να τρέπει σε φυγή την Shell. Πώς να το κάνουμε.
Αυτή η δογματική άποψη ότι είναι χαμένα όλα με βρίσκει αντίθετο. Eγώ λέω, από κάθε τι θα βρίσκω την ευκαιρία. Από την τηλεόραση, από τις εφημερίδες, από τα κόματα, από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, από όλα.
Kαι παντού θα βρίσκω συμμαχίες στη κοινωνία. [Kαι μόνο από την τελευταία φράση τη τελευταία φράση που έγραψα θα μπορούσες να καταλάβεις σε ποιά παράταξη ΔEN θα μπορούσα να ανοίγω με την ευκαιρία. Eσύ την καταγγέλεις, αλλά πέφτεις στην ίδια παγίδα της καθαρότητας της άποψης. Ξέρεις ποιά λέω; Φαντάσου οτι ακόμα και σε αυτήν θα έψαχνα συμμαχίες, παρά το γεγονός ότι θεωρώ τη στάση της εν τέλει αντιδραστική].
Δεν είπα να αλλάξουμε τις αρχές μας. Eίπα να μιλάμε σε όλους, και να προσπαθούμε να μεταφράσουμε τις απόψεις μας και σε άλλες γλώσσες.
@ Λιλιπούα: Nαι, η στάση του φοιτητή είναι εκπληκτική. Eίναι ένα κείμενο καλογραμμένο, χωρίς εμπάθεια, με σοβαρότητα, μεθοδικό, και πειστικό. Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που το διαβάζει αυτό και δεν καταλαβαίνει τι έγινει εκεί μέσα, που δεν πιστεύει ότι για να σου συμβεί κάτι τέτοιο δε χρειάζεται να είσαι "κουκουλοφόρος".
Kαι τελικά αυτή η υπόθεση δεν αφορά τους κουκουλοφόρους, αφορά όλους τους πολίτες, όπως και η προστασία των στοιχειωδών δικαιωμάτων του πολίτη αφορά όλο τον κόσμο. Αντίπαλη του Πολύδωρα δεν είναι μια παράξενη μειοψηφία όπως θέλει να πει αυτός, είναι ολόκληρη η κοινωνία.
@ Φάνη: Eυχαριστώ για τη πρόσκληση. Θα ανταποκριθώ μέσα στην εβδομάδα. Στο μεταξύ προσπαθώ να καταλάβω την ερώτησή σου και δεν τα καταφέρνω. Mπορείς να διευκρινήσεις;
ΤΗΝ ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?
ΚΑΙ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΔΕΛΤΙΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΦΕΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΕΚΑΝΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΤΕΙΛΕΣ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ
@ Rebel. Προφανώς γράφαμε την ίδια ώρα.
Ας κάνουμε μία διευκρίνηση. Kατ' αρχήν και ένα περιστατικό να συνέβαινε, θα μου αρκούσε εμένα. Στη καλύτερη περίπτωση έπρεπε να διωχθεί ο Αρχηγός της Αστυνομίας από το σώμα.
Συμφωνούμε;
'Eπρεπε να είχε διωχθεί από τη "ζαρντινιέρα" και μετά.
Δεν έφυγε.
Έπρεπε να είχε φύγει από το Υπουργείο Αιγαίου.
Δεν έφυγε και πάλι.
Έπρεπε να είχε φύγει μετά από τις εικόνες με τα ανάποδα γκλομπ. Kαι δεν ήταν μία και δύο περιπτώσεις. Mιλάμε για πολλές. Kαι μόνο σε αυτές που είδαμε σε φωτογραφίες. Φανταστείτε τι δεν είδαμε.
Εξακολουθεί να είναι στη θέση του!
Tον πιστεύω τον φοιτητή. Πιστεύω την ιστορία του. Πιστεύω ότι πενήντα τουλάχιστον συμπολίτες μου στερήθηκαν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους που απορέουν από το NOMO που οφείλει να υπηρετεί ΠΡΩTΑ από όλα η αστυνομία.
Και είμαι σίγουρος ότι αυτή τη συμπεριφορά της αστυνομίας είναι συνήθης.
'Eπρεπε να είχε φύγει ο Αρχηγός της Αστυνομίας KΑI ο Υπουργός.
Αυτό απαιτέι η αντίληψή μου για τη δημοκρατία σε μία χώρα.
Tώρα φίλε Rebel θέλω να σου πω ότι εγώ την πρώτη ευθύνη δεν την ρίχνω στους αστυνομικούς. Tην ρίχνω στον Υπουργό κ. Πολύδωρα και κατ' επέκταση στον Πρωθυπουργό που τον κρατάει και τον στηρίζει και στην ηγεσία της αστυνομίας, και όχι στους φουκαράδες μισθωτούς που πληρώνονται τρεις και εξήντα και είναι ένα είδος ανθπρώπινης ασπίδας της κυβέρνησης.
Από εκεί και πέρα, έχει αποδειχθεί πλέον ότι στα MΑT υπάρχει αρκειτός κόσμος που οφείλει να αποταχθεί από το σώμα και να υποστεί τις συνέπειες που απορρέουν από το νόμο για την συμπεριφορά τους.
Kαι αυτό απαιτώ ως πολίτης. Συμφωνούμε;
@ Αθηνά. Αθηνά μου ευχαριστώ για τον καλό λόγο. Όμως το σημαντικό δεν είναι αν την έστειλα εγω.
Eσύ την έστειλες σε κάποιες από τις διευθύνσεις που έβαλα;
:-)))
Αν η εφημερίδα και η κάθε διεύθυνση έπαιρνε δέκα χιλιάδες e-mails αύριο πρωί μήπως το δημοσίευε τότε; Kαι αν δεν το δημοσίευε μήπως είχε το νου της ότι από κάτω ο κόσμος γνωρίζει αυτά που ΔΕΝ του λέει αυτή και δεν μασάει;
γειά σου δε μασάμε ρε το έβαλα στο μπλογκ, και τώρα τι; οκ θα στείλω και τα μέηλ.
φοβάμαι΄μήπως με την αναδημοσίευση νιώσουμε ήσυχοι, ότι κάτι κάναμε.και για τον ρέμπελ, τι να πω. όταν γίνονται τα πράγματα κρυφά και δεν τιμωρούνται οι υπεύθυνοι είναι ολοκληρωτικό καθεστώς με υποτυπώδη αίσθηση τσίπας (δεν αποτελεί βέβαια δικαιολγία, ποτέ ποτέ )όταν όμως γίνονται γνωστά σε μία όμορφη δημοκρατία και δεν τιμωρείται κανείς, υπεύθυνος ή υφιστάμενος τότε τι;
εγώ τουλάχιστον θυμώνω.το λιγότερο.
τα σέβη μου
Σε πάρα πολλά συμφωνούμε επιτρεψέ μου να μην κολλάω σε αυτά...
Καλό λόγο για τον εχθρό και τα κανάλια του απο μένα ποτέ δεν θα ακούσεις.
Εχω διαλέξει σε ποιά μεριά του κόσμου θα είμαι.
Ούτε πιστεύω ότι η διαχείρηση είναι η λύση. Είναι επικίνδυνη η πιπίλα της ιδεολογίας των ΜΚΟ και των πρακτικών τους : δήθεν αμα...φωνάξουμε με...e-mail και άλλες τέτοιες sorry παπαριές, θα φέρουμε αποτέλεσμα.(Προσυπογράφω όμως)
Με φτερά και πούπουλα δεν αλλάζεις εναν φασίστα υπουργό, ούτε την νοοτροπία του μπάτσου.
Η αστυνομία είναι χουντική, το θέμα είναι πολιτικό, δεν την άλλαξε καμία απο τις ΔΕΞΙΕΣ κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης...
Ναι, συμφωνώ οτι πολλοί έπρεπε να παραιτηθούν από την κυβέρνηση και από αλλού. Αλλά οι έλληνες πολιτικοί και τα πρωτοπαλλίκαρα τους, και όχι μόνον, έχουν χοντρό πετσί, τσίπα δεν τους έμεινε, γι αυτό και παραιτήσεις δεν έγιναν.
Αλλο ήθελα να υπογραμμίσω... Αντιγράφω από τον Πετρόπουλο: "...κάθε γνήσιος Αστυνομικός οφείλει να είναι (και είναι) ένα μαντρόσκυλο. Κοινωνικόν μαντρόσκυλο εννοώ. Η προστασία της Κοινωνίας αποτελεί το μοναδικόν μέλημα των Αστυνομικών".
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ο εν λόγω φοιητής, πιθανότατα καλοαναθρεμμένος μπούλης μεσοαστικής οικογένειας και μέλος τωρινό η μελλοντικό της "Κοινωνίας" του Πετρόπουλου, πόσες φορές στο μέλλον θα επικαλεστεί και χρειαστεί τους μπάτσους ή θα γίνει ο ίδιος μπάτσος όταν κάποιος του "πατήσει το πόδι"; Πρόκειται περι υποκρισίας εν αγνοία και εν τη γενέσει της.
Ελληνικη Δημοκρατια, η καλλυτερα χωρα της φαιδρας πορτοκαλεας....
14 Μαρτίου 2007
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Σ.Η.Ε.Α. καταγγέλλει την απρόκλητη και βίαιη επίθεση που δέχθηκαν από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, οι συνάδελφοι του δικαστικού ρεπορτάζ καθώς και όσοι παρευρίσκονταν στα Δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, όπου επρόκειτο να διεξαχθεί η δίκη όσων συνελήφθησαν κατά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης 8/2/2007.
Η συνάδελφος Νάντια Αλεξίου αλλά και όσοι συνάδελφοι προσέτρεξαν προς βοήθειά της ξυλοκοπήθηκαν άγρια και δέχτηκαν επίθεση και με χημικά.
Η Ένωση καταδικάζει κάθε ενέργεια βίας εναντίον όσων υπηρετούν την ελεύθερη δημοσιογραφία και την απρόσκοπτη ενημέρωση του κοινού, από οπουδήποτε και αν προέρχεται αυτή και αποδοκιμάζει απερίφραστα κάθε απόπειρα εκφοβισμού του δημοσιογραφικού κόσμου. Υπενθυμίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι η αναζήτηση και η δημοσιοποίηση της αλήθειας με πνεύμα απόλυτης ανεξαρτησίας και ελευθερίας και με στόχο την ενημέρωση του κοινού είναι υποχρέωση και αναφαίρετο δικαίωμα των δημοσιογράφων.
Τις τελευταίες ημέρες δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, οι οποίοι ασκούν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να διαδηλώνουν και να εκφράζουν ελεύθερα τη θέση ή αντίθεσή τους, αντιμετωπίζουν ένα οργανωμένο σχέδιο βίας των δυνάμεων καταστολής και των συνήθων «γνωστών αγνώστων». Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι λειτουργοί της ενημέρωσης μπαίνουν στο στόχαστρο ποικίλων ομάδων, οι οποίες θεωρούν ότι η βία μπορεί να αποτελεί επιχείρημα.
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ υπερασπίζεται πάντοτε την ελεύθερη έκφραση της σκέψης και την διακίνηση των ιδεών που αποτελούν συστατικά της δημοκρατίας και δεν χρειάζονται ούτε χημικά ούτε γκλόμπς αλλά ούτε και κουκούλες για να επιβληθούν.
H κατάσταση είναι χαμενη απο χέρι.Αυτο το καταλαβαίνει κανείς όταν βρεθεί αντιμέτωπος με καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές του φοιτητή και της υπαλλήλου..
Αυτό που θα αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση και θα ωθήσει περισσότερος να "μη μασάνε" είναι να τους συμβεί κάτι ανάλογο και να νιώσουν οτι πραγματικά δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν.
Εν αναμονή λοιπόν του "να πιάσουμε πάτο".
Τι χειρότερο απο αυτό που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά μπορεί να μας συμβεί?Το επόμενο στάδιο είναι μια επέμβαση τύπου ΙΡΑΚ.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
«Εμείς οι γονείς των συλληφθέντων θέλουμε να σας ενημερώσουμε»
Εμείς, οι γονείς των φοιτητών που συνελήφθησαν στις 8 Μαρτίου στη διάρκεια του πανελλαδικού, πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου, προβληματιστήκαμε πολύ για το αν θα έπρεπε να σας απευθύνουμε αυτήν την επιστολή:
Ο σημαντικός θεσμικός ρόλος των ΜΜΕ έχει στις μέρες μας είτε θεοποιηθεί είτε δαιμονοποιηθεί και έτσι πολλοί μάς είπαν ότι μια τέτοια χειρονομία θα ήταν υπέρ μας κι άλλοι εναντίον μας. Ομως, για μας, τους γονείς, πρυτάνευσε κυρίως η σκέψη να επικαλεστούμε την κύρια αποστολή του Τύπου ως «τέταρτης εξουσίας», που συνίσταται, πέρα από το καθήκον της ενημέρωσης των πολιτών, και σ' αυτό του ελέγχου των υπόλοιπων εξουσιών.
Δεν επιθυμούμε να επηρεάσουμε προκαταβολικά την κρίση του δικαστηρίου. Θέλουμε να ενημερώσουμε αντικειμενικά την κοινή γνώμη τόσο για την εμπειρία μας από τη μέχρι τώρα ποινική διαδικασία όσο και για την αγωνία μας για μια δίκαιη δίκη, που η Πολιτεία με τις συντεταγμένες εξουσίες της οφείλει και πιστεύουμε ότι θα τους διασφαλίσει. Ολες αυτές τις ημέρες ακούμε μέσω των ΜΜΕ τις πιο απίθανες ερμηνείες και συσχετίσεις για τις συνθήκες και τα πραγματικά περιστατικά. Δεν είναι δική μας δουλειά να αποφανθούμε γι' αυτά.
Θέλουμε όμως να μοιραστούμε μαζί σας την εμπειρία της ΓΑΔΑ και της Σχολής Ευελπίδων, μ' άλλα λόγια τής αστυνομικής και δικαστικής μας εμπλοκής.
Ο κάθε ένας από σας ας αναλογιστεί πώς νιώσαμε το βράδυ της Πέμπτης, όταν, από μακριά οι περισσότεροι, για ώρες προσπαθούσαμε να έχουμε μια νόμιμη πρόσβαση ενός δικηγόρου για να διερευνήσει σε τι κατάσταση βρίσκονται τα παιδιά μας.
Τόσο από τις προσωπικές τηλεφωνικές τους μαρτυρίες όσο και από τα αδιάψευστα τηλεοπτικά πλάνα των καναλιών, που τα έδειχναν ξανά και ξανά τα δελτία ειδήσεων, γνωρίζαμε ότι αποκόπηκαν και περικυκλώθηκαν ενώ βρίσκονταν σε συντεταγμένο και υποδειγματικά περιφρουρημένο φοιτητικό μπλοκ, ψεκάστηκαν ανελέητα με χημικά, συνελήφθησαν, χτυπήθηκαν και εξυβρίστηκαν με λόγια και έργα, ενώ βρίσκονταν με χειροπέδες καθ' οδόν προς τις κλούβες.
Η αγωνία μας για τη σωματική τους ακεραιότητα και την τύχη τους μεγάλωνε, όταν στη διάρκεια των ατέλειωτων ωρών εκείνης της νύχτας διαπιστώναμε ότι οι τραυματίες ανάμεσά τους, παρά τις εκκλήσεις τους, δεν μεταφέρονταν σε νοσοκομείο για την περίθαλψη των τραυμάτων τους, ενώ άλλοι πιέστηκαν και προπηλακίστηκαν επειδή αρνούνταν να υπογράψουν ενοχοποιητικά γι' αυτούς έγγραφα.
Μετά από περισσότερες από 20 ώρες τα παιδιά μας, νηστικά, διψασμένα, ταλαιπωρημένα και ορισμένα τραυματισμένα, οδηγήθηκαν, το βράδυ της Παρασκευής, στα όρια εκπνοής του Αυτοφώρου, χωρίς προηγούμενη επαφή με δικηγόρους ή με εμάς, σε μια αίθουσα κατάμεστη από αστυνομικούς με πολιτική περιβολή αλλά και ένστολους.
Με επιτρεπόμενη είσοδο σε ελάχιστους γονείς -με επίκληση της έλλειψης χώρου- ακούσαμε συνολική εισαγγελική πρόταση μιας φράσης, συλλήβδην, για όλους.
«Σέβομαι και τιμώ την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά επειδή υπάρχει κίνδυνος να τελέσουν και νέες αξιόποινες πράξεις, οι κατηγορούμενοι πρέπει να κρατηθούν μέχρι τη Δευτέρα».
Οι συνήγοροι των παιδιών μας έδωσαν κυριολεκτικά μάχη για τα αυτονόητα: Το λευκό ποινικό μητρώο, τη γνωστή διαμονή, την έλλειψη υποψίας φυγοδικίας.
Βλέπαμε τα παιδιά μας, που το μόνο τους «έγκλημα» ήταν η συμμετοχή σε μια νόμιμη και συντεταγμένη εκπαιδευτική πορεία, να αντιμετωπίζονται χειρότερα από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Την ανακούφισή μας από την απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι μέχρι τη δίκη τους διαδέχτηκαν, τη Δευτέρα, η οργή και η αγανάκτηση για τη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων, τα οποία, επικαλούμενα ανύπαρκτη, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, εντολή των Προϊστάμενων Δικαστικών Αρχών, κατέλυσαν κάθε δικονομικό κανόνα παρεμποδίζοντας εκ νέου και με πιο κατηγορηματικό τρόπο γονείς και μάρτυρες (κυρίως πανεπιστημιακούς καθηγητές και εκπροσώπους φορέων), ακόμη και λειτουργούς όπως δικηγόρους και δημοσιογράφους, να μπουν στην αίθουσα, όπου διεξαγόταν η δίκη.
Στη δικαιολογημένη αυτή απαίτηση απάντησαν με ρίψη χημικών στον προθάλαμο της δικαστικής αίθουσας, που έκανε αδύνατη τη συνέχιση της δίκης δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες.
Αισθανόμαστε την ανάγκη να απευθύνουμε ερωτηματικά απέναντι στη συντεταγμένη Πολιτεία και τους θεσμούς της:
* Πόσο συμβατές είναι οι καταστάσεις αυτές με μια ευνομούμενη και δημοκρατική κοινωνία;
* Πόσο συμβατές είναι οι συμπεριφορές αυτές με τη θέση της Ελλάδας στο δικαιικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης;
* Τι μέτρα προτίθεται να λάβει η Πολιτεία, και ιδίως η Δικαιοσύνη, για τον χώρο και τις συνθήκες, ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια ή χειρότερα φαινόμενα κατά τη νέα ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης (21/3);
* Θα διαφυλαχθούν οι δικονομικές εγγυήσεις που προβλέπει το Σύνταγμα, και ιδίως η αρχή τής δημοσιότητας της δίκης, απαραίτητου συντελεστή αξιοπρεπούς διαδικασίας και αναζήτησης της αλήθειας;
* Θα σταθούν οι θεσμοί στο ύψος τους ή θα αυτοακυρωθούν μπροστά στα μάτια όλων μας, αλλά κυρίως των παιδιών μας, που είναι οι αυριανοί επιστήμονες που θα κληθούν να τους υπηρετήσουν από διάφορες κρίσιμες για την Πολιτεία θέσεις;
Παρά την τραγική μέχρι στιγμής εμπειρία μας, είμαστε αισιόδοξοι. Εχουμε εμπιστοσύνη στους Ελληνες δικαστές. Πιστεύουμε ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μοχθούν για την αναζήτηση της αλήθειας. Οτι δεν υποκύπτουν σε πιέσεις. Οτι κρίνουν με βάση τις πράξεις και όχι το φρόνημα. Οτι δικάζουν με βάση το ποινικό δίκαιο και όχι την πολιτική σκοπιμότητα.
Οτι θα δουν, μέσα στα καθαρά μάτια των παιδιών μας, το βαθύτερο κίνητρο των καθ' όλα νόμιμων ενεργειών τους, που δεν είναι άλλο παρά ο αγώνας, μαζί με τους καθηγητές τους και την εκπαιδευτική κοινότητα, για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, για έναν καλύτερο κόσμο.
Οι γονείς των φοιτητών που δικάζονται για τη συμμετοχή τους στο Πανελλαδικό Εκπαιδευτικό Συλλαλητήριο στις 8/3/2007
Ξύλο μέχρι να βάλετε μυαλό, και διαδήλωση μόνο από τον καναπέ από εδώ και πέρα.
Αρκετά γιατί σας σιχαθήκαμε.
Άπλυτοι.
ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...
@ Rebel. Προφανώς γράφαμε την ίδια ώρα....
Δεν θα διαφωνήσω ούτε με τα αναγραφόμενα του rebel ούτε στην απάντηση του ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ. Απλά να προσθέσω κάτι. Μαζί με τον αρχηγό της αστυνομίας, τον Υπουργό δεν θα έπρεπε να παραιτηθεί και ο αρχηγός πολιτικού κόμματος που ενώ (κακός) έχει ψηφισθεί ένας νόμος από την κυβερνητική πλειοψηφία (ο λαός την ψήφισε), βγαίνει στα κανάλια και αναγγέλλει ότι ο νόμος αυτός δεν θα τηρηθεί. Δεν πρέπει να παραιτηθεί η ΠΟΣΔΕΠ (ή όπως λέγεται αυτή η συντεχνία) όταν είχαν 8 μήνες να διαπραγματευτούν μια μέση λύση, αντί να καταφύγουν στην πόλωση; Η βασική πολιτιστική κληρονομιά αυτής της χώρας είναι η “ανακάλυψη της Δημοκρατίας”. Ενός πολιτεύματος που ενέχει τους όρους του διαλόγου μεταξύ της άποψης της πλειοψηφίας και τον σεβασμό στα δικαιώματα της μειοψηφίας. Που ακριβώς διαπιστώσατε τον διάλογο στην προκειμένη περίπτωση;;; Που ακριβώς διαπιστώσατε την προσπάθεια από την πλευρά των θιγόμενων συμφερόντων να ελιχθούν απέναντι σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να κάνει μια μέτρια (το λιγότερο) αλλαγή σε ένα σύστημα που νοσεί;;; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να επιφέρεις αλλαγές που να σε θίγουν λιγότερο;;; Μέσω του διαλόγου ή μέσω της πόλωσης;;; Όποτε στην χώρα αυτή έχει προτιμηθεί η λύση της πόλωσης από την λύση του διαλόγου, μόνο καταστροφές έχει επιφέρει. Αν είναι να ζητάμε παραιτήσεις λοιπόν, ας τις ζητάμε από όλους όσους καταστρατηγούν το βασικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας που όλοι επικαλούμαστε. Του διαλόγου.
@Rebel@Work
Δεν μπορω να κατανοήσω με τι σκεπτικό λές οτι αυτό που έκανε ο συνάδελφος, δηλ το οτι έστειλε το μαιλ με τα γεγονότα όπως τα έζησε είναι υποκρισία από την στιγμή που ίσως στο μέλλον θα χρειαστεί την βοήθεια της αστυνομίας. Ίσα ίσα κατά την άποψή μου δραστικά μέτρα για την καταπολέμιση τέτοιων φαινομένων θα εξυγειάνουν την αστυνομία έτσι ώστε αυτή να λειτουργεί καλύτερα όσον αφορά την προστασία των πολιτών.
Είναι λογικότατο να κρίνεις θεσμούς, καταστάσεις, υπηρεσίες όταν πιστεύεις οτι αυτά, αν και θεσπισμένα από την κοινωνία αντιβαίνουν στο κοινό καλό και καθόλου υποκριτικό να επικαλείσαι τα ίδια όργανα που καταγγέλεις και κρίνεις όταν τα χρειαστείς.
Και όσο για το καλοαναθρεμένος μπούλης που αναφέρεις, δεν μπορώ να θεωρήσω ένα άτομο που κατεβαίνει σε μια πορεία για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του και την στήριξη των πιστεύω του μπούλη, πόσο μαλλον όταν κακοποιείται από την κρατική μηχανή.
@ takis leizer
Ο καναπές κάνει κακό στην μέση, κοιλιά, άσε και την ιδρωτίλα τώρα που αρχίζουν οι ζέστες..... Εκεί στον δρόμο ειναι καλύτερα και μπορεί να έχει και αποτελεσμα................
στο τέλος της επιστολής ο φοιτητής αναφέρει πως
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι
οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου.
Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι όμως μόνο όποιος εκουσίως ή ακουσίως διαδηλώνει στους δρόμους μαζί με τους τσάτσους των τσιφλικάδων-καθηγητών και τους γιαλαντζή αναρχικούς που κοτεύουν και κοπροσκυλιάζουν μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν τοποθετείς εαυτόν ανάμεσα σ'αυτό τον συρφετό, να είσαι έτοιμος να επωμιστείς και τις συνέπειες των πράξεων σου. Κι αυτό γιατί η πιθανότητα να τις φας από τη στιγμή που συμμετέχεις στην πορεία με τέτοιους συνοδοιπόρους είναι ορατή, όπως αντίστοιχα και η πιθανότητα να καεί η Βουλή). Εσύ όμως φίλε φοιτητή έκλεισες τα μάτια σου στην πρώτη πιθανότητα και τώρα κλαις. Μην ξαναπάς σε πορεία, είσαι άσχετος με τη φάση.
To be a noble lenient being is to have a kind of openness to the far-out, an ability to guardianship undeterminable things beyond your own pilot, that can front you to be shattered in uncommonly extreme circumstances for which you were not to blame. That says something exceedingly outstanding thither the prerequisite of the ethical life: that it is based on a conviction in the up in the air and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a shop than like a sparkler, something kind of fragile, but whose extremely particular attraction is inseparable from that fragility.
Post a Comment