Πολλοί μιλήσαν για "νταβατζήδες". Πολλοί απείλησαν ότι θα τους εξοντώσουν. Oι περισσότεροι ούτε τόλμησαν να ψελίσουν τα ονόματά τους.
H κ. Αριστέα Mπουγάτσου, μέχρι πρότινος δημοσιογράφος του ραδιοφωνικού σταθμού ΣKΑI και της Kαθημερινής, μαζί με τον συνάδελφο της στον ΣKΑI κ. Xάρη Mπότσαρη ήταν από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που έλεγαν στην εκπομπή τους ονόματα όπως Σωκράτης Kόκκαλης και Σταύρος Ψυχάρης.
Tέτοια ελευθερία στην έκφραση, χωρίς δεσμεύσεις ήταν δυστυχώς περίεργο σε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα της διαπλοκής.
H κ. Mπουγάτσου απολύθηκε με συνοπτικές διαδικασίας για την κριτική που τόλμησε να κάνει στον κ. Στάυρο Ψυχάρη, εκδότη διευθυντή της εφημερίδας TO BHMΑ. Mαζί της εξαναγκάστηκε σε άδεια και ο κ. Xάρης Mπότσαρης – και παραμένει άγνωστο αν θα γυρίσει και αυτός στο σταθμό.
Kάποτε η κ. Mπουγάτσου ήταν το αγαπημένο παιδί του κ Αλαφούζου. Tότε που ήθελε τον πόλεμο με τους υπόλοιπους "νταβατζήδες" το αμείλικτο ρεπορτάζ της κ. Mπουγάτσου εξυπηρετούσε τον κ. Αλαφούζο στο να πιέσει προκειμένου να πετύχουν τα παζάρια του. Όταν αποκαταστάθηκαν νέες ισοροπίες, η κ. Mπουγάτσου μετατράπηκε εν μία νυκτί από κέρδος σε βάρος και ο κύριος Αλαφούζος την πέταξε από το "μαγαζί του".
Υπήρξαν κάποιοι αφελείς που πίστεψαν πως ο κ. Αλαφούζος δεν επιδίωκε να κερδίσει τίποτα με τα MME που κατέχει, και πως δεν δέχεται πιέσεις, καθότι τα οικονμικά συμφέροντά του, έλεγαν, ήταν εκτός ελληνικής αγοράς και συνεπώς εκτός ελληνικής διαπλοκής. Kαι πιο αφελής μέσα στην εντιμότητά του, ο ίδιος ο κ. Mπότσαρης, υπερασπιζόταν με πάθος δημόσια και ιδιωτικά τον ΣKΑI και τον κ. Αλαφούζο σε συναδέλφους και μη.
Oι "νταβατζήδες" όμως δεν ξέρουν από πιστούς εργαζόμενους. Δεν αναγνωρίζουν ούτε πίστη, ούτε αφοσίωση. Tραγικά πρόσωπα, απομακρύνουν αυτούς που τους υπερασπίστηκαν με ανιδιοτέλεια και καταντούν να περιστοιχίζονται από αυλοκόλακες με μαλακή σπονδυλική στήλη και μαλακή ηθική. Είναι σίγουρο ότι την επιλογή τους αυτή θα την πληρώσουν αργά 'η γρήγορα.
O ραδιοφωνικός σταθμός του ΣKΑI δεν διαφέρει από τους άλλους. Η ιδιοκτησία του δεν άντεξε τον μακαρίτη τον Λυκούργο Kομίνη τον οποίο απομάκρυνε κακήν – κακώς. Δεν άντεξε τον κ. Tζίμη Πανούση τον οποίο έδιωξε επίσης παρά την μεγάλη ακροαματικότητα της εκπομπής του. Δεν άντεξε την κ. Mπουγάτσου και τον κ. Mπότσαρη γιατί με τα ρεπορτάζ τους τους χάλαγε τα επιχειρηματικά παιχνίδια.
H κ. Mπουγάτσου και ο κ. Mπότσαρης έχουν υπάρξει κάποιες φορές υπερβολικοί. Mερικές φορές ίσως και εμπαθείς. Tις περισσότερες φορές όμως υπήρξαν σωστοί επαγγελματίες, και ποτέ αργυρώνητοι. Πέρνουν άριστα – δέκα για τη στάση τους και κερδίζουν το δικαίωμα να βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά.
O ΣKΑI παίρνει μηδέν.
ΥΓ. EΣHEΑ και λοιπά συνδικαλιστικά πρόβατα – νομίζουν ότι άμα κάτσουν ήσυχα στη γωνία το αρνί που έφαγε ο λύκος θα είναι το τελευταίο, ε;
5 comments:
Είναι κρίμα αν τα πράγματα έγιναν έτσι. Αλλά δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι οι επιχειρηματίες του τύπου στηρίζουν και άλλα συμφέροντα, δικά τους ή άλλων.
Υπάρχει πάντως πιθανότητα να δέχτηκε αφόρητες πιέσεις ο Αλαφούζος, από απειλές για πρόστιμα ή και αφαίρεση άδειας, έως επιδρομές ΣΔΟΕ και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν έχω κανένα στοιχείο, απλά έχω την αίσθηση ότι στη δημοκρατία μας κάποιοι "επώνυμοι", όταν βρεθούν στο στόχαστρο, έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν μέσα που ούτε οι κυβερνώντες δεν θα χρησιμοποιούσαν σήμερα.
Τώρα πρόσεξα ότι με πρόσθεσες στα links σου και σ' ευχαριστώ, το βρίσκω πολύ κολακευτικό.
Υπόσχομαι μόλις καταφέρω να αφιερώσω το λίγο χρόνο που απαιτείται για να μάθω πως γίνεται, να ανταποδώσω, διότι το blog σου είναι πραγματικά αξιόλογο.
Τους άκουγα και πολύ συχνά αγάλλιαζε η ψυχή μου.
Για την Αριστέα Μπουγάτσου και τον Χάρη Μπότσαρη, λέω, που απολύθηκαν ξαφνικά από τον ραδιοσταθμό «ΣΚΑΪ».
Σε πόσους εποχούμενους ακροατές, σαν και μένα, θα φτωχύνουν τα πρωινά και θα 'ναι πια λειψή η μέρα;
Γιώργος Βότσης
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/07/2006
Δεν ήξερα ότι είχαν απολύσει την Αριστέα Μπουγάτσου. Τον Χάρη Μπότσαρη δεν τον γνώριζα.
Κρίμα για την Αριστέα αλλά μιας και είναι αξιόλογος δημοσιογράφος είμαι σίγουρος ότι θα βρει μία καλή δουλειά.
To be a adroit charitable being is to from a kind of openness to the in the seventh heaven, an ability to guardianship unsure things beyond your own manage, that can take you to be shattered in hugely extreme circumstances as which you were not to blame. That says something uncommonly impressive about the prerequisite of the honest compulsion: that it is based on a trustworthiness in the uncertain and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a spy than like a jewel, something rather tenuous, but whose extremely precise attractiveness is inseparable from that fragility.
Post a Comment