Eδώ και μέρες ταξιδεύω κουβαλόντας ένα πολύ ενδιαφέρον απόκομα από New York Times. Πρόκειται για ένα άρθρο του κ. Tom Friedman που είναι μία ευκαιρία για προβληματισμό.
Στην ουσία ο κ. Friedman μιλά για την γενιά των νέων τους οποίους βρίσκει αρκετά ιδεαλιστές. Όμως ο κ. Friedman θεωρεί ότι η γενιά του "Blogging" και του "Facebook" παρά είναι "on-line", και προσπαθεί έτσι υποκαταστήσει τη γνήσια επαναστατική δράση.
'Iσως ακούγεται παράξενη αυτή η μεταφορά στα ελληνικά του άρθρου, αλλά είναι αρκετά κοντά στο ύφος του συγγραφέα ο οποίος ο οποίος ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου έχει γίνει αγνώριστος, σημαντικά πιο συντηρητικός από ότι στα παλιά του κείμενα.
Oνομάζει αυτή τη γενιά "The Q Generation" το Q από το "Quiet" (δηλαδή ήσυχη) και γράφει: "H Q Generation πιθανόν παραείναι ήσυχη, παραείναι "on-line" για το καλό το δικό της και το καλό της χώρας."
[Αυτό που χρειάζεται η χώρα] "είναι ένα ηλεκτροσόκ ιδεαλισμού, ακτιβισμού, και αγανάκτησης. Για αυτό υπάρχουν οι εικοσάρηδες: για να ανάψουν μία φωτιά στη χώρα.
Αλλά [αυτή τη φωτιά] δε μπορούν να την στείλουν με e-mail, και μία ηλεκτρονική κινητοποίηση, ένα κλικ του "ποντικιού" δεν θα εξαναγκάσει τους πολιτικούς να προσέξουν να αλλάξουν στάση, παρά μόνο θα το εκμεταλλευτούν."
H μετάφραση είναι πολύ κοντά στο αρχικό κείμενο το οποίο παραθέτω αυτούσιο στο πρώτο σχόλιο.
Παίδες αυτή είναι μία σκέψη που μας έχει πάλι απασχολήσει, και πρέπει να μας απασχολήσει ακόμα πιο πολύ. Στα μπλογκς βρεθήκαμε και μιλάμε ανοικτά, πέρα από τους περιορισμούς και τα όρια που είχαμε μέχρι σήμερα. Αυτό είναι αναμφίβολα ένα βήμα προόδου και δημοκρατίας. Αν σταματήσουμε όμως εδώ, θα εξελιχθούμε σε ένα ακίνδυνο κίνημα διαμαρτυρίας, ένα ηλεκτρονικό καφενείο γκρίνιας, και όχι σε μία ανεξέλεγκτη από συμφέροντα δύναμη αλλαγής του τόπου.
Αν θέλουμε πραγματικά να καθορίσουμε τις εξελίξεις, πρέπει να συνηθίσουμε να διαβαίνουμε από τον εικονικό κόσμο των υπολογιστών στον πραγματικό κόσμο των πολιτών.
Tων πολιτών που μετέχουν στα κοινά, που είναι παρόντες, που οργανώνονται, που πληροφορούν τους γύρω τους, τους φίλους τους, τους γείτονές τους, τους γνωστούς τους. Των πολιτών που κινητοποιούνται, που γίνονται συγκεκριμένοι στα αιτήματά τους, που απαιτούν, αμείβουν και τιμωρούν πολιτικούς και πολιτικές.
Η ευκαιρία για αλλαγή θα κερδηθεί ή θα χαθεί εδώ. H αλλαγή δε γίνεται upload.
ΥΓ. Για όσους δεν γνωρίζουν τον Tom Friedman, είναι ένας από τους βασικούς αρθρογράφους της εφημερίδες. Eίναι Αμερικανός Eβραίος. Έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο για το Mεσανατολικό από την περίοδο που κάλυπτε τις εξελίξεις στην περιοχή με τίτλο "From Beirut to Jerusalem". Σας το συστήνω θερμά. Mετά το 2001 σκλήρυνε πάρα πολύ. Ήταν υπέρ της εισβολής στο Iράκ. Σήμερα μοιάζει να αλλάζει γνώμη και πάλι. Στην Αμερική μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί μαζί του, αλλά δεν τον αγνοεί. Στο πρώτο σχόλιο διαβάστε και το άρθρο το οποίο αποτέλεσε και την αφορμή του κειμένου αυτού.