Thursday, March 22, 2007

Tι σχέση έχουν τα δακρυγόνα με τα διαβατήρια;

Xθές στην Eλληνική "μπλογκόσφαιρα" διαδώθηκε ένα κείμενο που αφορά τον Υπουργό Δημόσιας Tάξης κ. Bύρωνα Πολύδωρα, καις το πρόσωπό του την αντίθεση των συμμετεχόντων με τη χυδαίες πρακτικές που καλύπτονται από αυτή τη κυβέρνηση, τους ξυλοδαρμούς των φοιτητών, τα προφανή ψέματα.

________________________________________

Δείτε τι έγραψε η εφημερίδα "Εθνος" για το θέμα αυτό:


"Στην πρώτη ηλεκτρονική διαδήλωση, που έχει καταγραφεί ποτέ στα ελληνικά χρονικά, κατά της απαξίωσης των πολιτών από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, έχουν καταφύγει αγανακτισμένοι πολίτες.

Η μαζική αυτή διαμαρτυρία κατά του κ. Πολύδωρα βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο εικοσιτετράωρο στο Ιντερνετ"

________________________________________


Στην πρωτοβουλία αυτή υπήρξαν ενστάσεις, και μία καλοδιατυπωμένη παρουσιάστηκε στο diablog και ξεκινά ως εξής:

"Στη διαμαρτυρία στοιβάζεται μια σχεδόν απολιτίκ αντίθεση στην «τυφλή βία» «εναντίον συμπολιτών μας» (ποιών συμπολιτών μας άραγε; μήπως κάποιων τυχαίων περαστικών;) μαζί με μια γραφειοκρατικού τύπου αδυναμία των Υπηρεσιών της αστυνομίας." " Με πρωτοβουλίες όπως αυτή, αποσπάται η προσοχή από πραγματικά προβλήματα, που είναι το μεγάλο έλλειμμα συμμετοχής του πολίτη σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, η κατάλυση των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών από τις Αρχές του ελληνικού κράτους και η αστυνομική καταστολή, μάλιστα όταν αυτή εφαρμόζεται επάνω σε νεαρά παιδιά - φοιτητές που δεν έχουν καμία σχέση με τους χώρους που είναι οι συνήθεις στόχοι της αστυνομίας." (ολόκληρο το κείμενο στο πρώτο σχόλιο)

Θεωρώ την ένσταση αυτή πολύ ενδιαφέρουσα αφορμή για να μία συζήτηση. Ενδεχομένως υπάρχουν πολλές απαντήσεις από όσους μετέχουν στη διαμαρτυρία, αλλά η δική μου είναι οι ακόλουθη:

H ένσταση του συγγραφέα του άρθρου είναι δικαιολογημένη. Θα ήθελα να δώσω μερικές εξηγήσεις όσον αφορά εμένα προσωπικά. Θέλω να πω, δεν είμαι κανενός τύπου εκπρόσωπος κάποιας ομάδας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει ομάδα.

Kαι από εκεί αρχίζει το θέμα. Αν το δίκτυο συνιστούσε συγκροτημένη ομάδα με διαδικασίες, θα μπορούσαν να βγουν πολλά κείμενα και μετά να ψηφιστούν.

Δεν έγινε έτσι βέβαια, αλλά έγινε μία συζήτηση που κινήθηκε στους προβληματισμούς του Στέφανου.

H οποία ήταν περίπου η εξής: αναδεικνύεις το μείζον της βίαιης καταστολής, της παραβίασης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή αθροίζεις σε αυτό και τη συνολική αποτυχία του συγκεκριμένου Υπουργείου που είναι σε όλο το φάσμα, ξεκινώντας από την καταστολή, τα ξεδιάντροπα ψέματα και την προσβολή της νοημοσύνης του Έλληνα πολίτη, την πρόδηλη αναξιοπιστία της αστυνομίας, και φτάνοντας μέχρι την χυδαιότητα της γραφειοκρατίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το καψόνι των διαβατηρίων και των ταυτοτήτων;

Στο τέλος επικράτησε η δεύτερη άποψη. Kαι και έχει τα μειονεκτήματά της – το κάπως πιο νερωμένο κρασί – έχει και τα πλεονεκτήματά της φίλοι. Kαι αυτά είναι για μένα ότι πολύς κόσμος έγινε κοινωνός της οπτικής του άλλου για να βρεθεί ένας ο κοινός παρανομαστής. Kαι μπορεί να είναι ο ελάχιστος, αλλά είναι καλύτερος από τον καθόλου.

Και δεν είναι ασήμαντος – γιατί λέγεται "δράση και όχι λήθη".




Διότι το καλύτερο [κείμενο] είναι ο εχθρός του καλού [κείμενου], και στην περίπτωση μας, του κανενός κείμενου. Kαι μπορεί την προηγούμενη εβδομάδα ο χώρος να έβραζε από κείμενα και καταγγελίες, αλλά σήμερα η ένταση αυτή έχει πέσει. Mήπως και εμείς λοιπόν χορεύουμε στο ρυθμό της τηλεόρασης και αντιδρούμε σπασμωδικά στην επικαιρότητα;

'Oταν οι καταλήψεις τελειώσουν, όταν οι διαδηλώσεις σταματήσουν, όταν οι άνθρωποι εξαντληθούν στους δρόμους, τι θα έχει μείνει; Που είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σήμερα μετά τις απεργίες τους, και που είμαστε εμείς; Που είναι η καλύτερη συμπαράστασή μας απέναντί τους;

Tις απόψεις των συμμετεχόντων ακριβώς γύρω από το θέμα Πολύδωρα, μπορείτε να τις βρείτε στα μπλογκ μας – όλοι, και εγώ, έχουμε γράψει για αυτά. Όμως υποστηρίζω ενεργά το κείμενο παρά τις γνωστές αδυναμίες του, διότι αντιμετωπίζει ένα μεγαλύτερο κίνδυνο: και αυτός είναι να παραμένει το διαδίκτυο ένα είδος γκρίνιας-ψυχανάλυσης, αλλά όχι πρωτοβουλίας.



H αναλογία της καθιστικής διαμαρτυρίας είναι πολύ καλή. Kαι χαίρομαι να "στιβάζομαι" και να συζητώ με κόσμο που δεν έχει ακριβώς τη δική μου γνώμη για τα πράγματα. Mακάρι να συμβαίνει αυτό, διότι έτσι θα μπορέσουμε κάποτε να προχωρήσουμε από τα κύματα που σηκώνονται και μετά υποχωρούν, σε ένα ποτάμι που φουσκώσει και θα σαρώσει το θράσος και τη χυδαιότητα μιας αναίσθητης εξουσίας.

19 comments:

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

Εδώ όλο το κείμενο της ένστασης
--------------------------------

Μια πρωτοβουλία με τίτλο “Φτάνει πια!” που ξεκίνησε από κάποια blogs και επεκτάθηκε άκριτα, κατά τη γνώμη μας, στην μπλογκόσφαιρα ασχολείται με την «απαξίωση του πολίτη» που επιτελείται, σύμφωνα με τη διαμαρτυρία, από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Στη διαμαρτυρία στοιβάζεται μια σχεδόν απολιτίκ αντίθεση στην «τυφλή βία» «εναντίον συμπολιτών μας» (ποιών συμπολιτών μας άραγε; μήπως κάποιων τυχαίων περαστικών;) μαζί με μια γραφειοκρατικού τύπου αδυναμία των Υπηρεσιών της αστυνομίας. Αδυναμία για την οποία άλλωστε δεν ευθύνεται το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η αστυνομία, η οποία χωρίς να είναι επαρκώς στελεχωμένη, φορτώθηκε και το (γραφειοκρατικό) έργο της έκδοσης των διαβατηρίων που μέχρι πρόσφατα είχαν οι Νομαρχίες και τα ΚΕΠ.

Άραγε σε ποια «έκνομη δράση λίγων αστυνομικών» αναφέρεται το κείμενο, όταν είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι στις πρόσφατες αιματηρές διαδηλώσεις τα ΜΑΤ έδρασαν με συνολικό σχέδιο και κατόπιν εντολής; Επιπλέον, τι σχέση έχει το άγριο ξύλο και τα δακρυγόνα που δέχτηκαν οι φοιτητές από τα ΜΑΤ κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Πολύδωρα, με αυτή την «καθιστική» διαμαρτυρία, που προκαλεί ακόμη και την έννοια του διαδικτυακού ακτιβισμού;

Και τέλος ο αφορισμός ότι «σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ’ ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης» είναι απολύτως παραπλανητικός, όταν η απαξίωση του πολίτη σε καθημερινό επίπεδο δεν έχει να κάνει με τις αστυνομικές μεθοδεύσεις, αλλά με την κατάντια της Υγείας, της Παιδείας, του δημόσιου τομέα συνολικά και μιας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ευνοεί τους λίγους και απαξιώνει τους πολλούς.

Μάλλον θα πρόκειται για κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι η λέξη «απαξίωση» χρησιμοποιείται για να αποδώσει την αστυνομική καταστολή και συγχρόνως την ουρά για την έκδοση του διαβατηρίου;

Με πρωτοβουλίες όπως αυτή, αποσπάται η προσοχή από πραγματικά προβλήματα, που είναι το μεγάλο έλλειμμα συμμετοχής του πολίτη σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, η κατάλυση των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών από τις Αρχές του ελληνικού κράτους και η αστυνομική καταστολή, μάλιστα όταν αυτή εφαρμόζεται επάνω σε νεαρά παιδιά - φοιτητές που δεν έχουν καμία σχέση με τους χώρους που είναι οι συνήθεις στόχοι της αστυνομίας.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι η γενική στόχευση της πρωτοβουλίας αόριστα στην “απαξίωση” και η προσωποποίηση στην “πολιτική Πολύδωρα” είναι τουλάχιστον ελλειμματική, αλλά και αποπροσανατολιστική και δημιουργεί ένα αρνητικό προηγούμενο για την ανάπτυξη του διαδικτυακού ακτιβισμού στην Ελλάδα, ο οποίος στο παρελθόν έχει δώσει πολύ καλύτερα δείγματα γραφής.

http://www.diablog.gr/?p=561

Γιωργος Μανουσακης said...

φίλε de masame re

έλαβα και εγώ την ευγενική σου πρόσκληση να συμμετάσχω στην πρωτότυπη ηλεκτρονική διαμαρτυρία, δεν το έκαν όμως και θα ήθελα το ίδιο ευγενικά να σου εξηγήσω τοπυ λόγους:

1. Δεν συμφωνώ με την στοχοποίηση προσώπων. Το πρόβλημα δεν είναι ο Πολύδωρας, αλλά η γενικότερη μορφή της κοινωνίας και του συστήματος στο οποίο ζούμε. Η καταστολή είναι όπλο του Καπιταλιού και όχι του Πολύδωρα. Ο Πολύδψρας μπορεί να φύγει, η καταστολή όμως θα μείνει. Εδώ υπήρχε επί εποχών Ανδρέα 9αρχές δεκαετίας 80), τώρα δεν θα υπάρχει; Συνεπώς κρίνω ότι το κείμενο είναι ασαφές όσον αφορά στην πολιτική στόχευση.

2. Η ταλαιπωρία των πολιτών, η ανασφάλεια και οι ουρές στα διαβατήρια είμαι σίγουρος ότι ΔΕΝ οφείλονται στον Πολύδωρα και κατά τη γνώμη είναι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ζητήματα σε σχέση με την καταστολή και την εκδίκαση της υπόθεσης των συλληφθέντων στην πορεία της 8ης Μάρτη, εκδίκαση η οποία ήταν προγραμματισμένη για εχθές και αναβλήθηκε. Είναι επίσης δευτερεύοντα την στιγμή που υπάρχει συλληφθέντας στην φυλακή, με την κατηγορία ότι ΔΕΝ είναι φοιτητής και συμμετείχε στο εν λόγω συλλαλητήριο.

Rodia said...

Γράφω και εδώ τη διαφωνία μου με την τοποθέτηση του diablog απέναντι στη πρωτοβουλία μας. Ιδιαίτερα στην έκφραση περί "απολιτίκ" ενέργειας, η οποία (γνώμη μου, ε) οφείλεται στο ότι δεν υπήρξε "καπέλωμα" από οποιοδήποτε κομματάρχη.
"ακοματίκ"(!!!) ναι, απολιτίκ όχι.

:-) πρίν απ' όλα, νιώθω διαδικτυακή πολίτις

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

Αγαπητέ Γιώργο, εκτιμώ πολύ τον κόπο να μου εξηγήσεις – και σε ευχαριστώ για αυτό. Καταλαβαίνω και τη θέση σου. H δουλεία που έχεις κάνει άλλωστε στο μπλόγκ σου δείχνει ότι είσαι άνθρπωπος που ασχολείτε με τα κοινά. Διαφωνώ με αυτά που γράφεις, αλλά το σέβομαι. Eπειδή και εγώ έγραψα ένα τέρας σεντόνι στο diablog όπως και η Ροδιά, θα μεταφέρω κανά δύο από τις αντιρρήσεις που προηγήθηκαν και μου φάνηκαν καλά διατυπωμένες, και μετά το ένα ακόμα κείμενο που έγραψα – το τελευταίο για το θέμα.

Anonymous said...

Τα πιο κάτω σχόλια είναι από το diablog. Τα μετέφερα εδώ αυτούσια, χωρίς περικοπές. Όλη η κουβέντα βρίσκεται στο diablog.

Anonymous said...

Σχόλιο από: mpsaltik Μαρτίου 22nd, 2007 at 23:21

1. Απολιτίκ αντίθεση στην τυφλή βία σημαίνει να παραβλέπεις ότι το φαινόμενο της αστυνομικής καταστολής αποτελεί σχέδιο της ηγεσίας της αστυνομίας και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και αντί αυτού να μιλάς για συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών. Σαφώς και μπορούν πολίτες όλων των πολιτικών χώρων να καταδικάσουν την αστυνομική βία, αρκεί να το πράξουν με τρόπο σοβαρό και χωρίς μισόλογα.

2. Ιδεολογικό χρώμα στην απαξίωση του πολίτη που βιώνουμε σήμερα βρίσκει κάποιος όταν δεν εστιάζει την προσοχή του στο ίδιο το γεγονός, αλλά ψάχνει εναγωνίως να κατατάξει τους γράφοντες σε κάποιο κομματικό χώρο. Η πολιτική τοποθέτηση στον αριστερό χώρο δεν σημαίνει απαραίτητα και δογματισμό ή κομματισμό – Δογματική είναι η αντίληψη που τσουβαλιάζει τα πάντα μέσα σε έτοιμους σάκκους προς πάσα (εύκολη) χρήση.

3. Όταν ο διαδικτυακός ακτιβισμός δεν είναι σε θέση να σταθεί επάξια δίπλα στον πραγματικό ακτιβισμό και τη ζωντανή διαμαρτυρία, τότε μετατρέπεται σε «καθιστική» διαμαρτυρία, ή διαμαρτυρία του καναπέ. Αν αυτό ικανοποιεί τους συμμετέχοντες, με γεια τους με χαρά τους. Ως εκεί μπορεί να φτάσει η παρέμβαση μέσω ενός άρθρου κριτικής σε blog.

Νομίζω ότι θα πρέπει να σταματήσει αυτή η ιδιοποίηση της «πρώτης διαδικτυακής πρωτοβουλίας». Σαφώς δεν είναι η πρώτη πρωτοβουλία και αυτή η επιμονή προσβάλλει κάπως και τη νοημοσύνη των Ελλήνων bloggres.
Όσο για το σχόλιο για την προέλευση των αντιδράσεων, ότι δηλαδή θέλουμε η αντίδραση να εντάσσεται μέσα στη δική μας ιδεολογική θεώρηση και σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, νομίζω ότι η αντίφαση του έχει αποδειχθεί και στην πράξη.

Anonymous said...

# Σχόλιο από: tlazaridis
Μαρτίου 22nd, 2007 at 20:22

Η κριτική σας όχι μόνο είναι τελείως άδικη και άστοχη αλλά σε μερικά σημεία αγγίζει και τα όρια του παραλόγου. Εξηγώ γιατί: 1. Τι θα πει «σχεδόν απολιτίκ αντίθεση στην τυφλή βία»; Για να καταδικάσω τη βία εναντίον διαδηλωτών πρέπει να συμφωνώ με τους διαδηλωτές; Για να έχει νόημα μιά διαμαρτυρία πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν σ' αυτήν να έχουν το ίδιο ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο; Και πρέπει η διαμαρτυρία να χρησιμοποιεί την ξύλινη φρασεολογία ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου; Δηλαδή για σας δεν υπάρχει καμιά ιδέα που μπορεί να συσπειρώσει δεξιούς, κεντρώους, και αριστερούς; 2. Παρακάτω το κείμενο λέει «η απαξίωση του πολίτη σε καθημερινό επίπεδο δεν έχει να κάνει με τις αστυνομικές μεθοδεύσεις, αλλά με την κατάντια της Υγείας, της Παιδείας, του δημόσιου τομέα συνολικά και μιας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ευνοεί τους λίγους και απαξιώνει τους πολλούς.». Εδώ προσπαθεί ο συντάκτης να δώσει συγκεκριμένο ιδεολογικό χρώμα στην έννοια της απαξίωσης. Να μας πει δηλαδή ότι η πηγή των προβλημάτων είναι η συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα της παρούσας κυβέρνησης. Αυτό είναι κατάλοιπο του γνωστού αριστερού δογματισμού που θέλει να εντάξει τα πάντα στην «πάλη των τάξεων», με το ένα κόμμα να υπηρετεί τη μία τάξη και το άλλο την άλλη. Βρίσκω αυτήν την ανάλυση εξωφρενικά απλοϊκή για τη σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Θα χαιρόμουν πολύ αν είχαμε μιά ικανή, έντιμη κεντροδεξιά κυβέρνηση που να σέβονταν τον πολίτη και να έκανε τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ακόμα κι αν έδινε φορολογικές ελαφρύνσεις στους έχοντες. Θα χαιρόμουν πολύ αν είχαμε μιά ικανή, έντιμη ... Δείτε περισσότερα

Η κριτική σας όχι μόνο είναι τελείως άδικη και άστοχη αλλά σε μερικά σημεία αγγίζει και τα όρια του παραλόγου. Εξηγώ γιατί:

1. Τι θα πει «σχεδόν απολιτίκ αντίθεση στην τυφλή βία»; Για να καταδικάσω τη βία εναντίον διαδηλωτών πρέπει να συμφωνώ με τους διαδηλωτές; Για να έχει νόημα μιά διαμαρτυρία πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν σ’ αυτήν να έχουν το ίδιο ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο; Και πρέπει η διαμαρτυρία να χρησιμοποιεί την ξύλινη φρασεολογία ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου; Δηλαδή για σας δεν υπάρχει καμιά ιδέα που μπορεί να συσπειρώσει δεξιούς, κεντρώους, και αριστερούς;

2. Παρακάτω το κείμενο λέει «η απαξίωση του πολίτη σε καθημερινό επίπεδο δεν έχει να κάνει με τις αστυνομικές μεθοδεύσεις, αλλά με την κατάντια της Υγείας, της Παιδείας, του δημόσιου τομέα συνολικά και μιας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ευνοεί τους λίγους και απαξιώνει τους πολλούς.». Εδώ προσπαθεί ο συντάκτης να δώσει συγκεκριμένο ιδεολογικό χρώμα στην έννοια της απαξίωσης. Να μας πει δηλαδή ότι η πηγή των προβλημάτων είναι η συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα της παρούσας κυβέρνησης. Αυτό είναι κατάλοιπο του γνωστού αριστερού δογματισμού που θέλει να εντάξει τα πάντα στην «πάλη των τάξεων», με το ένα κόμμα να υπηρετεί τη μία τάξη και το άλλο την άλλη. Βρίσκω αυτήν την ανάλυση εξωφρενικά απλοϊκή για τη σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Θα χαιρόμουν πολύ αν είχαμε μιά ικανή, έντιμη κεντροδεξιά κυβέρνηση που να σέβονταν τον πολίτη και να έκανε τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ακόμα κι αν έδινε φορολογικές ελαφρύνσεις στους έχοντες. Θα χαιρόμουν πολύ αν είχαμε μιά ικανή, έντιμη κεντροαριστερή κυβέρνηση που να σέβονταν τον πολίτη και να έκανε τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ακόμα κι αν έπαιρνε από τους έχοντες για να δώσει στους μη έχοντες. Αυτό με κάνει «απολιτίκ»;

3. Χαρακτηρίζει υποτιμητικά τη διαμαρτυρία αυτή «καθιστική» και μάλιστα ισχυρίζεται ότι «προκαλεί ακόμη και την έννοια του διαδικτυακού ακτιβισμού». Μα τι άλλο μπορεί να είναι ο διαδικτυακός ακτιβισμός από καθιστικός; Και γιατί είναι υποδεέστερο να διαμαρτύρεσαι καθιστός, με νηφαλιότητα, χρησιμοποιώντας λόγο και επιχειρήματα από τα «δυναμικά συλλαλητήρια» όπου κυριαρχούν τυποποιημένα συνθήματα;

4. Ισχυρίζεται ότι η διαμαρτυρία αυτή αποσπά την προσοχή από προβλήματα τα οποία η ίδια διαμαρτυρία καταγγέλλει! Αδυνατώ να δω τη λογική στον ισχυρισμό αυτό.

5. Κι εδώ και αλλού υποστηρίζεται ότι δεν είναι θέμα προσώπων αλλά θέμα πολιτικής. «Δεν πιστεύουμε πως η αλλαγή θα έρθει με την αλλαγή του προσώπου αλλά με αλλαγή πολιτικής» γράφει ο Καρπίδης στο μπλογκ του. Φυσικά δεν θα διορθωθούν όλα με την αποπομπή του Πολύδωρα, αλλά θα είναι μιά κίνηση στη σωστή κατεύθυνση. Πιστεύετε δηλαδή ότι όλα θα ήταν τα ίδια αν υπουργός ήταν π.χ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Δε νομίζω. Αυτό είναι πολύ ισοπεδωτικό και μου θυμίζει το «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» ή το «τι Κλίντον τι Μπους». Εξάλλου η πρωτοβουλία δεν ζητά αποπομπή (εγώ πάντως το είχα υποστηρίξει) αλλά αντιμετώπιση των προβλημάτων. Ας αρχίσουν με αυτά και βλέπουμε.

Συμπεραίνω ότι οι αντιδράσεις οφείλονται στην αδυναμία των συγγραφέων να κατατάξουν αυτήν τη διαμαρτυρία σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Θέλουν να καταγγέλλουμε τον Πολύδωρα αλλά με τρόπο και σκεπτικό που να εντάσσεται στη δική τους ιδεολογική θεώρηση. Εγώ αντίθετα δεν το βρίσκω αυτό απαραίτητο. Το Έθνος εύστοχα ονόμασε αυτήν την πρωτοβουλία «την πρώτη ηλεκτρονική διαδήλωση στα ελληνικά χρονικά». Χαίρομαι που πήρα μέρος και θα χαρώ να συμμετάσχω και σε μελλοντικές πρωτοβουλίες.

Εννοείται ότι το κείμενο αυτό δεν μειώνει την «αδυναμία» που τρέφω για το Diablog. Ήμουν εδώ από την αρχή και χαίρομαι για την ποιότητα και το επίπεδο της συζήτησης.

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

# Σχόλιο από: ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ
Μαρτίου 23rd, 2007 at 05:13

Πρώτα από όλα να ζητήσω συγγνώμη γιατί το κείμενο που ακολουθεί είναι μεγάλο. Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου. Θα προσπαθήσω να μη το ξανακάνω [αλλά δεν υπόσχομαι :-] ]

Δεύτερον, να πω ότι θα γράφω ούτε με θυμό, ούτε με απολογητική διάθεση. Δε πιστεύω ότι οι ενστάσεις είναι αβάσιμες, ούτε ότι οι προθέσεις πίσω από αυτές είναι κακές. Δε πιστεύω ότι η πρωτοβουλία είναι ούτε η μοναδική ούτε η καλύτερη. Πιστεύω όμως ότι είναι σημαντική και την υποστήριξα και πριν από την κριτική που δέχθηκε, και μετά.

Kαι επιθυμώ να το κάνω δημόσια.

Πάμε και όποιος αντέξει …

Nα μου επιτρέψετε να πω κάτι από την εμπειρία της δουλειάς μου, σαν κάποιου που είναι από την άλλη μεριά των MME, εργαζόμενος εκτός Eλλάδας, και προσπαθώντας είτε να περάσω μία είδηση σε αυτά, είτε να κάνω crisis management.

1 – Nαι, δεν ήταν η πρώτη ελληνική διαδικτυακή διαμαρτυρία. Eπίσης, και αυτές που αναφέρθηκαν εδώ δεν είναι οι πρώτες. Oι πρώτες Eλληνικές διαδικτυακές διαμαρτυρίες έγιναν MIΑ ΔEKΑETIΑ ΠIO ΠΡIN, πολύ πιο μαζικά και συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες χρήστες. Mερικές έφεραν και απτά αποτελέσματα. Tις θυμάστε;

2 – Eγώ που τις γνωρίζω δε με θίγει το άρθρο στο Έθνος. Eίναι μία ανακρίβεια της δημοσιογράφου – αλλά δεν νομίζω ότι είναι από πρόθεση.

Eίναι επειδή ο χώρος της “μπλογκόσφαιρας” δεν είναι τόσο ορατός έξω από αυτήν. Kαι όταν γίνεται, αποτελεί είδηση. Eγώ λέω μερικές φορές τόσο το καλύτερο!

‘Oσοι είναι στον χώρο της επικοινωνίας και των MME, θα γνωρίζουν ότι δεν είναι τόσο εύκολο να περάσεις μία είδηση. Kαι με αυτήν την έννοια, αν για να ακουστώ πρέπει να ντύσω το προϊόν μου, όσο δε γίνομαι χυδαίος ψεύτης, το κάνω.

Tριάντα τύποι καθιστοί στο δρόμο δε λέει πολλά σήμερα για μία εφημερίδα. Tριάντα μπλογκς και ένα κείμενο δεν είναι τίποτα – σύμφωνοι. Αλλά κίνησε το ενδιαφέρον του “‘Eθνους.” Kαι αυτό είναι κέρδος φίλοι.

Γιατί; Eπειδή αντί να το διαβάσουμε μεταξύ μας, το διάβασαν και κάποιοι εκτός από εμάς. Αν νομίζετε ότι αυτό είναι τόσο απλό, δοκιμάστε να στείλετε την προσωπική σας επιστολή στις εφημερίδες, και αν είστε τυχεροί μπορεί να μπει στα γράμματα προς τον εκδότη, τυγχάνοντας συντόμευσης και στη συνέχεια περιορισμένης ανάγνωσης. Kαι επί πλέον καταγραφής ως άποψης ενός, και όχι ως είδησης.

3 – O Θέμης έγραψε πολλά από αυτά που με εκφράζουν. Tα έγραψα και εγώ πιο πριν. Συγχωρέστε με αν έχασα κάτι, αλλά έχω την εντύπωση ότι η κουβέντα γίνεται παράλληλα, γιατί ακόμα να δω μια ανταπάντηση στην θέση: “και αν δεν συμφωνείς πρέπει να βρεις τον κοινό παρανομαστή.”

4 – Kαι τώρα πάμε σε ένα θέμα στο οποίο εγώ προσωπικά πιστεύω βαθιά.

Nαι φίλες και φίλοι. Nαι, EINΑI ΘEMΑ Πολύδωρα.

Δεν τον αντιπαθώ ιδιαιτέρως. Θεωρώ δε τον προκάτοχό του με τις απαγωγές των Πακιστανών και τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων πολύ πιο επικίνδυνο για την Δημοκρατία.

‘Oμως ΑΥTOΣ EINΑI TΡΑNO ΠΑΡΑΔEIΓMΑ Υπουργού που πρώτα λέει ψέματα ανοιχτά, και μετά η κυβέρνηση σου λέει “το ξέρουμε και δεν κάνουμε τίποτα”. Έτσι, στα μούτρα.

Δεν είναι πια προσωπικό θέμα φίλοι. Eίναι θέμα ουσίας. Oταν ο αστυνόμος πυροβολεί στον αέρα, η αστυνομία λέει ψέματα, μετά τα βλέπουμε τα ψέματα, και ύστερα ο Υπουργός ξαναλέει ψέματα τότε η μετάφραση είναι η εξής:

OXI MONO ΛEME ΨEMΑTΑ, ΑΛΛΑ ΓNΩΡIZOΥME OTI TO ΞEΡETE οτι λέμε ψέματα.

Kαι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Σε ποιο άλλο θέμα λέει ψέματα η αστυνομία; Στις συλλήψεις ληστών; Αλβανών διαρρηκτών; χρηστών ναρκωτικών; ανεπιθύμητων ακτιβιστών; των υποτιθέμενων και πραγματικών τρομοκρατών; Σε ποιο; Όταν οι φύλακες του νόμου λένε ψέματα φανερά και γνωρίζουν ότι δεν έχουν επιπτώσεις, τότε όχι απλώς δεν είμαστε κοινωνία ενεργών πολιτώ, είμαστε “δημοκρατία” της Nιγηρίας.

Σήμερα όμως η πολιτεία στην πατρίδα μας σου λέει ότι αυτή είναι η πρακτική. EΓΩ ΘEΛΩ ΠΑΡΑΔEIΓMΑTIKH EΦΑΡMOΓH TOΥ NOMOΥ IΔIΑITEΡΑ ΣTON ΥΠOΥΡΓO ΠOΥ EINΑI ΥΠEΥΘΥNOΣ ΓIΑ THN EΦΑΡMOΓH TOΥ, και σε αυτό το σημείο μπορώ να συναντηθώ με πολύ κόσμο, είτε φοράει γραβάτες, είτε φοράει σκουλαρίκια στη μύτη.

Στη Αμερική – αυτή την κακιά χώρα του καπιταλισμού, ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πανίσχυρου Αντιπροέδρου Cheney πιάστηκε να λέει ψέματα. Αν δεν του δώσει χάρη ο Mπους θα πάει φυλακή με τα βραχιόλια στα χέρια. Mπορεί η πολιτική ηγεσία σε εκείνη τη χώρα να είναι χυδαία σε ένα σωρό πολιτικές της εκφράσεις, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει το σκόπελο που λέει άμα σε πιάσουμε να παραβαίνεις το νόμο πληρώνεις το τίμημα.

Στη δική μας χώρα που όλοι πιστεύουμε ότι είναι πιο πολύμορφη, πιο δημοκρατική, πιο αριστερή, πιο επαναστατική [διαλέξετε τι σας ταιριάζει] έχουμε φτάσει πίσω από τα πολύ βασικά.

Nαι. Eίναι Θέμα Πολύδωρα γιατί ένα από τα δύο θα περάσει. Ή θα φεύγει ο Υπουργός Δημόσιας Tάξης που λέει ψέματα για τους πυροβολισμούς ή αγοράστε αλεξίσφαιρα γιλέκα. Tο λέω λίγο υπερβολικά, αλλά δεν έχω ιδέα πλέον που θα σταματήσουμε.

5 – Nαι, είμαι πολύ μεγάλος οπαδός του “δρόμου” δηλαδή της δράσης μετά τους υπολογιστές και τα μπλογκς και τους καναπέδες.

Αυτή όμως η πολιτική αυταρέσκεια που διέτρεχε κάποιους από εμάς στα πανεπιστήμια, διατρέχει κάποιους από μας στα μπλογκς μας. Έτσι πολλοί φίλοι, αρκετούς από τους οποίους εκτιμώ πολύ από τα γραπτά τους, βρήκαν το ότι το κείμενο δεν είναι βαθιά πολιτικό, είναι ελαφρύ, χυδαίο, απροσανατολιστικό, πονηρό, υποβολιμιάιο, κακογραμμένο, ανορθόγραφο, δε ξέρω και εγώ τι.

Δεν είναι αβάσιμες οι κριτικές. Όπως δεν ήταν άδικες και οι αναλύσεις για το σωστό δρόμο προς το γνήσιο σοσιαλισμό τη δεκαετία του ογδόντα στα αμφιθέατρα.

Στο μεταξύ σήμερα έχουμε ιδιωτική υγεία, γιατί αλλιώς πεθαίνεις και σύντομα θα έχουμε και ιδιωτικά πανεπιστήμια γιατί στα δημόσια δε θα σπουδάζεις έτσι όπως κατάντησαν – και δυστυχώς ιδιωτικά πανεπιστήμια IEK της τάχα αναβαθμισμένα, της πλάκας και της Eλληνικής αρπαχτής. Eκτός αν ο τόπος αποκτήσει δια μαγείας τη χαμένη του σοφία. Mακάρι.

‘Oμως το κείμενο είναι ένα κείμενο συνάντησης πολύ κόσμου. Kαι με την ευκαιρία είναι το μόνο κείμενο στο Έθνος που γράφει κάτι για τον Πολύδωρα σήμερα. Γιατί σήμερα ο Πολύδωρας δεν αποτελεί για τα MME το φαγητό της ημέρας, η βροχή ήταν πολύ, η διαδήλωση στο κέντρο μικρή, και η αμνησία αρχίζει να καταλαμβάνει τη θέση της χθεσινής οργής. Και αυτή είναι η ήττα η δικιά μας και η νίκη του κάθε Πολύδωρα.

Kάνετε μια βόλτα και στα άλλα μπλογκς. Έχουν ποίηση, μαγειρική, ψυχανάλυση, γκρίνια, έρωτες, φωτογραφίες, τραγούδια, κηπουρική, ταξίδια, γκολ, επιστήμη, βιβλία, ταινίες, κουτσομπολιά. Kαι πολύ καλά διότι αυτή είναι η ζωή που προχωράει ότι και να έχει γίνει.

Kαι αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή. Γιατί η χειρότερη εκδοχή είναι η παραίτηση, η απογοήτευση, η πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει. H ίδια που είναι ριζωμένη και στη κοινωνία. Οκτω Μαρτίου το βράδυ ήμουν σε ένα κλαμπ στην Αθήνα. Τέρμα η μουσική, ο κόσμος χοροπήδαγε, και εκεί δεν έφτανε η μυρωδιά των δακρυγόνων, και οι φίλοι μου μια χαρά παιδιά, νέεοιελπιδοφόροι επαγγελματίες δεν αισθάνονταν ότι αυτά που συνέβαιναν πέντε στενά πιο πάνω τους αφορούσαν.

H πρώτη μάχη που πρέπει να κερδηθεί είναι η εδραίωση της πίστης ότι όταν διεκδικείς στο τέλος κερδίζεις. Kαι για να γίνει αυτό πρέπει να συναντηθείς κάπου με όλους τους πιο πάνω.

Αυτό που θα ‘θελα δεν είναι 30 μπλογκς, αλλά 30.000 γράμματα στο mailbox του κάθε Υπουργού, επώνυμα, που να ζητούν με βάση το υπάρχοντα νόμο γραπτή απάντηση.

Kαι μία μετάφραση του πιο πάνω νούμερου σε πολιτική πίεση. Που σημαίνει ένα ουσιαστικό grass roots political movement, που είναι δημοκρατικό, αριστερό, επαναστατικό, διεκδικητικό, και πιθανά πολύ-πολύ ισχυρό.

Kαι αυτό είναι το δρασκέλισμα από τον διαδικτυακό χώρο στον πραγματικό χώρο έξω στο δρόμο – μόνο που τώρα δεν είναι μόνο με τη ντουντούκα των διαδηλώσεων, αλλά μία μεγαλύτερη ντουντούκα που ακούγεται σε πολύ περισσότερους δρόμους.

Αυτά πιστεύω εγώ.

[’Oποιος έφτασε να διαβάζει μέχρι εδώ μπορεί να μου στείλει ένα μήνυμα ώστε να του ζητήσω συγγνώμη, να τον ευχαριστήσω προσωπικά γιατί είναι ήρωας ώστε να αντέξει τέτοιο σεντόνι.]

Anonymous said...

@denmasamere
Πολύ καλό το κείμενο που δημοσιεύσαται για την οπαδό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας "βολεμένη" σε κρατικές θέσεις
Dr.Panagiotarea

Το από κάτω κείμενο(μαζί με τα σχόλια) δημοσιεύεται όπως είχε δημοσιευτεί στο Indymedia.
Aπολαύστε τον ποιητή - συγγραφέα Λόρδο Βύρωνα


Άσπρος Λύκος

-----------------------------------

ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ - Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑ'Ι' (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑ

Μια πλήρη απάντηση στο ερώτημα γιατί μετάφρασα και απεφάσισα να δώσω στούς Έλληνες αναγνώστες αυτό το βιβλίο δεν έχω. Μπορώ όμως να εξωτερικεύσω με ειλικρίνεια τις σκέψεις και τα συναισθήματα που με διακατείχαν όταν βρέθηκα να κινούμαι σε κάποιες περιοχές γνώσεως, εμπειρίας και αναζήτησης σχετικές με το θέμα, ωθούμενος από κάποια μυστηριακά ρεύματα ''σύμπτωσης'' ή ''αόρατου προγραμματισμού''(1).
Ως υφυπουργός εξωτερικών ανέλαβα τη μεγάλη αποστολή να πάω στην Ασία (Κίνα, Πακιστάν, Ιαπωνία) και στο Νότιο Ημισφαίριο(Ν. Ζηλανδία) για να ενημερώσω τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών σχετικά με το Σκοπιανό. Η αίτηση των Σκοπίων για ένταξη τους επρόκειτο να συζητηθεί στα ηνωμένα έθνη και αυτά τα κράτη ήσαν οι κριτές, ως μέλη του συμβουλίου ασφαλείας των ηνωμένων εθνών. Ήταν οι πρώτες μέρες του '93 για την ακρίβεια 4 Ιανουαρίου, όταν φτάσαμε στο Τόκυο(2). Την επόμενη μέρα θα συναντούσα, όπως είχε προγραμματιστεί, τον υπουργό εξωτερικών της Ιαπωνίας τον κύριο Οβάντα. Πρωί πρωί μας τηλεφωνεί στο ξενοδοχείο ο πρέσβυς μας στο Τόκυο και μας ανακοινώνει ότι οι εφημερίδες του Τόκυο γράφουν πως η θυγατέρα του κυρίου Οβάντα, διπλωμάτης καριέρας και αυτή(3), αρραβωνιάζεται τον διάδοχο του ιαπωνικού θρόνου. Συνεπώς θα είμαι ο πρώτος ξένος με τον οποίο θα συναντηθεί ο κύριος Οβάντα, δηλαδή ο μέλλον αυτοκρατορικός πεθερός της Ιαπωνίας. Μια παράξενη σύμπτωση! Δεν θα τη βεβηλώσω σκεπτόμενος πώς διεμόρφωνε μια πολύ θετική ατμόσφαιρα για τη συνάντηση μας και κατά συνέπεια για την αποστολή μου(4). Ναι - ας το ομολογήσω -, σκέφθηκα και έτσι. Αλλά είδα ταυτόχρονα πως αυτή η ''σύμπτωση'' ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο σημαίνον για μένα. Κάτι που είχε να κάνει με τον ''αόρατο προγραμματισμό'', με τις μεγάλες συγχρονικότητες. Η συνάντηση και οι συνομιλίες μας είχαν τη μέγιστη δυνατή επιτυχία.
Περιδιαβάζoντας στους δρόμους του Τόκυο και παρατηρώντας τον τόπο, την πόλη, τους ανθρώπους, τα ιδεογράμματα στις κάθετες φωτεινές επιγραφές, τους βουδιστικούς ναούς, το παλάτι, τη στενότητα του χώρου, την κίνηση και προ παντός τους πεζούς, ένιωθα πως όλα, τα πάντα, τελούσαν υπό την επιρροή μιας πολύ δυνατής και θεληματικής αίσθησης. Αυτής του ετεροπροσδιορισμού. Ότι δηλαδή κάποιος υπαγόρευε στους ανθρώπους και στο τοπίο, κυρίως στους ανθρώπους, τον ρυθμό στην κίνηση και στη συμπεριφορά. Η επιπόλαια ερμηνεία θα έβρισκε ότι ο ''υπαγορευτής'' ήταν η Μιτσουμπίσι, η Γιαμάχα, η Χιτάτσι, η Τοσίμπα, η Χόντα, η Τογιότα, η Νισσάν, η Σάνυο ή κάποια εταιρεία - γίγας, από αυτές προσωποποιούν το ιαπωνικό θαύμα, κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά και τρομάζουν τις δυτικές οικονομίες(5). Αλλά για ένα διεισδυτικό μάτι, για ένα ιστορικό νου ή, τέλος πάντων, για μένα, πιο πέρα από την επιφάνεια, σε κάποιο βάθος προσώπων, πραγμάτων, κινήσεων, καταστάσεων, ευδιάκριτη γινόταν μια σκιώδης μορφή(6). Μια κυριαρχούσα μορφή. Αυτή του σαμουράι. Αλλά, πάλι, η αιτιοκρατική σκέψη μου(7) απόδιωχνε τη μεταφυσική έλικα του νου μου ή την αδρανοποιούσε. Πάντως, χωρίς να δω το Τόκυο ούτε μια στιγμή με μάτια τουρίστα, επέστρεψα στην Αθήνα.
Το θέμα Ιαπωνία, με όλους τους στερεότυπους που το συνοδεύουν, με απασχολούσε χρόνια. Από τον καιρό που βρισκόμουν για μεταπτυχιακά στην Αμερική(πριν είκοσι χρόνια). Εκεί, με πρώτη καλή ύλη στο πνευματικό ταμείο μου τις περιγραφές του Ν. Καζαντζάκη, τις σκηνές από τους καμικάζι του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, το απάνθρωπο πείραμα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, το ομαδικό χαρακίρι των αξιωματικών μπροστά στο Παλάτι, τους ''Επτά Σαμουράι'' του Κουροσάβα που είχα δει στην Αθήνα ως φοιτητής, προσπαθούσα να καταλάβω τους δυο πολύ καλούς μου φίλους και συμφοιτητές μου ''Japs'', Γιαπωνέζους, όταν μου περιέγραφαν την εσωτερική λογική τόσο της κοινωνίας, όσο και της οικονομίας της πατρίδας τους. Ο κύκλος των περιγραφών τους, καθαρά μυητικός για μένα, όσο ευρύς κι αν ήταν, εκτεινόμενος στη συγκριτική θρησκειολογία(8), στον αδιάκοπο τρόπο με τον οποίο η διδασκαλία του Κομφούκιου περνούσε από γενιά σε γενιά, σταθερή γραμμή συνέχειας, ανεξάρτητη από τις όποιες τεχνολογικές αλλαγές - ή μάλλον στον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο οι εξελίξεις ''επιβιβάζονται'' στον πνευματικό και ψυχικό ''συρμό'' του Ιάπωνα, που διευθύνεται από τον Κομφούκιο ή τον Μένκιο -, στη μακρά απομόνωση της Ιαπωνίας (από το 1624 μέχρι το 1853), στην εποχή της κυριαρχίας των Σογκούν, στο Ρωσο'ι'απωνικό πόλεμο του 1904, στον πόλεμο της Ματζουρίας του 1934, στο άστοχο και μυστηριώδες Περλ Χάρμπορ(9), στην άνευ όρων παράδοση πάνω στο ''Μισούρι''(2-9-1945) στο απομυθοποιητικό διάγγελμα του αυτοκράτορα Χιροχίτο(26-9-1945), στη μεταπολεμική Ιαπωνία με την εκπληκτική βιομηχανική - οικονομική ανάπτυξη, όσο και αν εκτεινόταν λοιπόν ο κύκλος των συζητήσεων μας ή καλλίτερα των παρουσιάσεων τους, σταθερό πάντα κέντρο του είχε την αυστηρή και αυτοπειθαρχημένη μορφή του σαμουράι.
Χρόνια λοιπόν ζύμωνα μέσα μου αυτό το φύραμα. Διάβαζα σχεδόν τα πάντα γύρω από το θέμα Ιαπωνία - σαμουράι. Στην αρχή νόμιζα ότι γνώριζα τον αντίποδα του δικού μας πολιτισμού. Του ελληνικού ή ευρύτερα αυτού που αποκαλούμε δυτικού πολιτισμού. Με βοηθούσε σε αυτή την ψευδαίσθηση μου η διαπίστωση ότι οι δυο πολιτισμοί δεν βρέθηκαν ποτέ κατά τον ένα ή άλλο τρόπο, στη διαδρομή της Ιστορίας, να τέμνονται ή να εφάπτονται. Συνεπώς σπούδαζα το άγνωστο και προ παντός το μη σχετιζόμενο. Ενδιάμεσα όμως κάποια φώτα άναβαν τα οποία με υποψίαζαν ή καλύτερα με οδηγούσαν σε μια άλλη σχολή σκέψεως. Φώτα όπως, για παράδειγμα, η λόγω ντροπής θεαματική αυτοκτονία του μεγάλου Αίαντα , του Τελαμώνιου, που μας πληροφορεί ο 'Ομηρος και μας διεκτραγωδεί ο Σοφοκλής στην ομώνυμη τριλογία του από την οποία σώζεται μόνο ο Αίας Θνήσκων.. Ή η ανακάλυψη μου πως την ίδια εποχή έζησαν εδώ ο Σωκράτης και εκεί (στην Κίνα) ο Κομφούκιος και πως εδίδαξαν και οι δυο τους τις ηθικές αξίες στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, με την πολιτεία, με το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, με τη ζωή και τον θάνατο, χωρίς να υπάρχει έστω και η ελάχιστη μαρτυρία για επιρροή, οσοδήποτε απόμακρης ή πλάγιας, του ενός από τον άλλο. Δεν μπορώ παρά να αναφέρω πως έβρισκα - με αρκετή δόση αυθαιρεσίας σ ' αυτή τη συσχέτιση - στον ρυθμό της αυταπάρνησης των ηρώων μας του '21, συγκεκριμένα σε εκείνο το υπέροχο ''Ελευθερία ή Θάνατος'', μια ομοιότητα προς τη συμπεριφορά των σαμουράι.
Το πιο λαμπερό από όλα αυτά τα φώτα, τα ''τροχιοδεικτικά'' που λέμε στο στρατό, προβολέας πραγματικός, υπήρξε στη σκέψη μου η περίπτωση του Μισίμα(10). Του Γιούκιο Μισίμα, που θεωρείται ο μεγαλύτερος ίσως, παρ' όλες τις ιδιορρυθμίες του, συγγραφέας και ποιητής της σύγχρονης Ιαπωνίας, ο οποίος έκανε χαρακίρι το 1970, με άψογο παραδοσιακό τελετουργικό μέσα στο βουδιστικό ναό και με το διακηρυγμένο από τον ίδιο σαφές σκεπτικό ότι πεθαίνει γιατί δεν μπορεί να αναβιώσει τον παλαιό κώδικα της Ιαπωνίας. Εξήντα χρόνια πριν το 1910 ο δικός μας Περικλής Γιαννόπουλος αυτοκτονούσε θεαματικά γυμνός και έφιππος στη θάλασσα του Σκαραμαγκά γιατί δεν μπορούσε να δώσει ζωή στην Ελληνική γραμμή της τέχνης, της συμπεριφοράς της έκφρασης της αρχιτεκτονικής την οποία διακήρυττε και στην οποία με πάθος πίστευε. Και οι δυο τους χωρίς να συμπίπτουν χρονικά, γεωγραφικά, ιστορικά ή άλλως πως, ήσαν το ίδιο. Ήσαν δονούμενες από ρομαντικό πατριωτισμό συνειδήσεις. Φλεγόμενες και τελικά καιόμενες ψυχές. Και οι δυο τους υπήκουαν, και επέδειξαν την υπακοή τους με τη θεαματική αυτοεκτέλεσή τους, σε κάποια υπερχρόνια, υπερκόσμια φωνή - εντολή. Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο του
Ι.Ν...... αιφνιδιάστηκα. Ήταν το ίδιο μια αποκάλυψη. Ο Ν...... μου απεκάλυπτε κατά τρόπο σαφή και συμπυκνωμένο όλες τις υποψίες μου. Με μια αποδεικτική διαδικασία άψογη όσο και φυσική, επαλήθευε τις περισσότερες από τις υποθέσεις μου. Και κυρίως οργάνωνε την μεγάλη υπόθεση. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι οντότητα - δημιούργημα του Θεού, μια, ξεχωριστή και ενιαία, όπου γης........(Συνεχίζεται το εθνικιστικό, μεταφυσικό ντελίριο......καταλήγοντας
.......Όμως για μας το Μπουσίντο, επιμένω, είναι ο χώρος αναγνωρίσεως του εαυτού μας ή πτυχών του του εαυτού μας. Ας είναι κώδικας των σαμουράι. Είναι ταυτόχρονα και δικός μας κώδικας. Όσο μένουμε άνθρωποι. Το Μπουσίντο, με μια λέξη, είναι, ως βιβλίο, μια τέλεια υπερσύγχρονη γιαπωνέζικη φωτογραφική μηχανή καταπληκτικής ακρίβειας, που φωτογραφίζει για μας( σε αργή κίνηση )την ιερή στιγμή που το ανθρώπινο ένστικτο μετατρέπεται σε αξία, όπως η χρυσαλίδα μετατρέπεται σε πεταλούδα.


Αθήνα, Μάρτιος 1995

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την εισαγωγή του βιβλίου Μπουσίντο: «ο κώδικας των σαμουράι» του Ι. Νιτομπε (Inazo Nitobe: The soul of Japan) το οποίο μετέφρασε το 1995 ο σημερινός υπουργός δημόσιας τάξης (λόρδος;)βύρων πολύδωρας. Ζητώ συγνώμη για τις bold ‘’τροχιοδεικτικές’’ επισημάνσεις χάριν αυτών που θα ήθελα να πω καθώς και ότι το αντέγραψα στο μονοτονικό σύστημα γραφής ?. Το κείμενο κατά τ’ άλλα μπορείτε να το ψαρέψετε στις εκδόσεις καστανιώτη.
Καταρχήν κανένας δεν πρέπει να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια των λόγων του Μπουσ-ιντολόγου. Προσωπικά πιστεύω ότι τα πιστεύει αυτά που λέει γεγονός που τον παρουσιάζει ακόμα πιο επικίνδυνο για το πόστο που κατέχει.
(1)Το κείμενο είναι γραμμένο σε πολυτονικό όπως είπα γεγονός που αφήνει να φανεί ότι η γλώσσα και κατ επέκταση η εκπαίδευση, ο πολιτισμός είναι ζητήματα που ευαισθητοποιούν τον Λόρδο. Επίσης και η φιλοδοξία.... Δεν φάνηκε αυτό στο τρόπο αντιμετώπισης του εκπαιδευτικού κινήματος τον τελευταίο χρόνο; Είναι λοιπόν παράξενο(βλ υποκριτικό) και καθόλου συμπτωματικό το ξύλο και οι επιθέσεις των μπάτσων ενάντια στις πορείες και η στάση του υπουργείου. Είναι μέσα στα πλαίσια ενός πραγματικού προγραμματισμού της κρατικής μηχανής που επιτίθεται για άλλη μια φορά με τη βία απέναντι στη αντίσταση για την υπεράσπιση και διεκδίκηση κεκτημένων κοινωνικών αγαθών. Τα μυστηριακά ρεύματα ‘’ σύμπτωσης ‘’ και ‘’αόρατου προγραμματισμού’’ στην προκειμένη συγκυρία(και συνήθως σε κάθε ) ανάγονται στο επίπεδο του ‘’αποφασίζουν στα κρυφά στους διαδρόμους, χτυπούν άδικα και το απωθούν’’ ή απλά δεν πιστεύουν στην κοινωνία, γιατί την εξουσιάζουν, άρα είναι τουλάχιστον ηλίθιοι.
(2), Ο Σογκούν βύρων έγραψε αυτό το βιβλίο για να πάρει τα επάνω του μετά το στραπάτσο του ‘ 93. Προηγήθηκε βέβαια το εθνικιστικό ντελίριο της παπαδοκρατείας και των παπαθεμελήδων τη Χρονιά του Μητσοτάκη (δίσεκτη κυριολεκτικά και μεταφορικά) με το ζήτημα της μακεδονίας.
(3)Έτσι εδώ την είδε σαμουράι....και… άντρας αφού...χμ... δεν μας κάνει την τιμή να αναφέρει το όνομα της διπλωμάτισσας κόρης( βλ. γυναίκα) του κυρίου τρις βεβαίως - βεβαίως οβάντα. Όχι τυχαία....
(4)Λέγοντας μάλιστα ότι δεν θα βεβηλώσει (το κάνει ωστόσο) χάριν της θετικής ατμόσφαιρας!!!!!(sic(k)!),την ‘’σύμπτωση’’ από τα παντρολογήματα της κόρης, του αυτοκρατορικού πεθερού, άκουσον - άκουσον, δηλώνει μεγαλοπρεπέστατα με αυτό το γλείψιμο τη συμπάθεια του προς τον αυτοκράτορα και το καθεστώς της βασιλείας όπου γης, ή μήπως όχι;
(5)Και ας πούμε ότι ο κύριος - πόλυς (ή πολίς) δεν διάβασε ποτέ του μάρξ (βάσει της χυδαίας ερμηνείας του οποίου γράφονται τα εγχειρίδια του νεοφιλελευθερισμού, άρα must) μας θεωρεί ανόητους όταν αντιφάσκει με την ‘’επιπόλαια ερμηνεία’’ και το ‘’κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά και τρομάζουν τις δυτικές οικονομίες’’ , ή απλά βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, πάντα μέσα στα πλαίσια μια εύπλαστης, για κάθε μη δημιουργικά φαντασμένο, συγχρονικότητας, που ακούγεται μάλλον για στατικότητα, τέλμα και επιστροφή στο σκοταδισμό;;
(6)Όσο για το χαρακτηρισμό φαντασμένος έρχεται παρακάτω :’’αλλά για ένα διεισδυτικό μάτι.....για μένα τέλος πάντων?
(7)Παιδιά, μη γελάτε, τα πράγματα είναι σοβαρά. Ο σογκούν σκέφτεται και μάλιστα αιτιο-κρατικά. Π.χ. ΑΙΤΙΑ: μύριοι φοιτητές, μαθητές, καθηγητές κατεβαίνουν στο δρόμο(το γιατί δεν ενδιαφέρει τους σογκούν των υπουργείων παιδείας και δημόσιας αταξίας , γιατί είμαστα σαμουράι και δε μασάμ) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: αυξήσεις στους μπάτσους(που έχουν τα καλλίτερα συνδικαλιστικά...όργανα - οφείλω να το ομολογήσω.)
(8)Αλλά ίσως όλα αυτά ακούγονται, όπως στο θέμα της Ιαπωνίας, στερεότυπα, όπως το ενεργειακό της πρόβλημα, η υποαπασχόληση, η έλλειψη στέγης και τα ενοικιαζόμενα κρεβάτια - κελιά(οικονομικά αίτια) η καταπίεση των γυναικών, οι απεργίες του περιβραχιόνιου(σαν τι λευκές των μπάτσων), από τους υψηλότερους δείκτες κατάθλιψης και αυτοκτονιών, η αποπλάνηση παιδιών, τα σαδο - μαζοχιστικά τελετουργικά(πολιτισμικά αίτια). Θα πει κανείς βέβαια ότι είναι πολύ πιο ανθρώπινο να τινάζει κανείς τα μυαλά του στον αέρα ή να αυτοκτονεί έστω και ομαδικά μέσα στο αυτοκίνητό του από το καμπόικο μοντέλο του μπαίνει μέσα στην τάξη ή στη δουλειά ,ή σε ξένη χώρα και να πυροβολεί ό,τι κινείται. Είναι πιο πολιτισμένο...?πάνω απ όλα πειθαρχία και υπακοή. Μάλλον δεν μελέτησε καλά την ιαπωνική κουλτούρα, ούτε έλαβε το μήνυμα των 7 σαμουράι . Ίσως αν ξαναέβλεπε την ταινία ... έστω την τελευταία σκηνή.
(9)Λέγεται πως ένα μεγάλο δίλημμα είχε χωρίσει στα δυο τον ιμπεριαλιστικό Ιαπωνικό στρατό από τις αρχές του αιώνα. Να επεκταθούν προς τη δύση και το βορρά δηλ. προς Ρωσία;(θέση του πεζικού) ή προς ανατολή και νότο δηλ. ηπα(θέση του ναυτικού); Καθώς φαίνεται δοκιμάστηκαν και τα δύο.
(10)Όντως επρόκειτο για μεγάλο συγγραφέα αλλά επίσης ιδιόρρυθμο εθνικιστή και νεοφασίστα ιδιαίτερα μισητό στους αριστερούς Ιάπωνες φοιτητές για τις αναχρονιστικές-σκοταδιστικές του απόψεις. Όσο για τον Π. Γιαννόπουλο μπορούμε να πληροφορηθούμε γιαυτόν από το αφιέρωμα των φασιστών της χρυσής αυγής προς αυτόν στο site τους.
ΛΕΞΕΙΣ, ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ - ΚΛΕΙΔΙΑ: ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ‘’ΣΥΜΠΤΩΣΗΣ’’, ‘’ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ’’, ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΣΥΜΠΤΩΣΗ, ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΤΕΡΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ, ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΟ ΜΑΤΙ, ΣΚΙΩΔΗΣ ΜΟΡΦΗ, ‘’JAPS’’***, ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ, ΦΥΡΑΜΑ, ΦΩΤΑ, ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ, ΤΡΟΧΙΟΔΕΙΚΤΙΚΑ, ΧΑΡΑΚΙΡΙ****, ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΥΠΕΔΕΙΞΑΝ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥΣ, ΥΠΕΡΧΡΟΝΙΑ, ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΦΩΝΗ-ΕΝΤΟΛΗ, ΟΡΓΑΝΩΝΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, ΥΠΕΡΣΥΓΧΡΟΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΑΞΙΑ...

*ΡΟΝΕΝ: 1)οι περιπλανώμενοι, οι αλήτες 2)οι ανεπίσημοι σαμουράι.
**Το συγκεκριμένο σχόλιο δεν έχει κανένα σκοπό προκειμένου να βλάψει τον οποιοδήποτε πολιτισμό παρά να εξηγήσει και να φωτίσει κάποιες πλευρές του που μέσα στην ιστορία κάθε κυρίαρχη τάξη και το κράτος της εσκεμμένα και επιμελώς αποσιωπούν ή πνίγουν μέσα στο πηγάδι της μεταφυσικής και εθνικιστικής παράκρουσης και της καθοδηγούμενης (με τις ευλογίες της δογματικής ιεραρχίας) άγνοιας.
***Αμερικανιά, υποτιμητική συνδήλωση.
****Για τους σαμουράι η λέξη χάρα-κίρι θεωρείται χυδαία και προσβλητική. Προτιμούν την λέξη σεππούκου.




-----------------------------------

aleka said...

bravo kai pali bravo

aleka said...

dmr ευχαριστω πολυ για το blog σου, μετα απο πολυ καιρο αφησα το χαζοκουτι και ενημερωθηκα αληθινα, προβληματιστηκα και ντραπηκα μετα απο την αναγνωση επιστολων νεων παιδιων, και εν τελει ο καναπες μας αρχισε μετα απο πολυ καιρο να πεταει καρφιτσες, και παλι ευχαριστω πολυ, ιδιως για τις καρφιτσες

Αλγαίρης said...

Δεν μου ζητάει κανείς (ούτε ο εαυτός μου) να δικαιολογηθώ, αλλά ο λόγος που δεν σήκωσα κι εγώ τη διαμαρτυρία στο μπλογκ μου είναι παρόμοιος με του diablog.

Η αστυνομοκρατία / καταστολή είναι το δάσος. Τα διαβατήρια είναι ένα μόνο δέντρο. Βάζοντάς τα μαζί ξέρετε τι γίνεται. Αλλωστε η γραφειοκρατία και η απαξίωση του πολίτη είναι γενικότερη και χρόνια ασθένεια ενώ η άγρια καταστολή που βλέπουμε αυτό τον καιρό ένα οξύ επεισόδιο. Αν θέλουμε να παρέμβουμε αποτελεσματικά (?) θα αντιμετωπίσουμε το επείγον πρώτα και όσο πιο καλά μπορούμε.

Μην επιτρέψετε να κολλήσει το παρατσούκλι "Λόρδος" στον Πολύδωρα. Είναι ντροπή για τον τρελλαμένο ποιητή που πέθανε στο Μεσολόγγι.

diplomate said...

Αναμασάτε και εσείς?

Κουράστηκα να πέφτω πάνω στον Βύρωνα.

http://drkosta.blogspot.com/2007/03/blog-post_24.html

Anonymous said...

Διάβασα τα κείμενα, διάβασα και τα σχόλια. Ομολογώ αυτό για το μπουσίντο όχι όλο, δεν άντεχα. Θα σημειώσω αριθμητικά κάποια πράγματα ελπίζοντας να μη μακρυγορήσω.
1. Δεν σημαίνει ότι όσοι συμμετείχαμε στη διαμαρτυρία αγνοούσαμε ότι η καταστολή είναι όπλο του καπιταλισμού... Αλλά σε μία κοινή προσπάθεια που θέλεις ευρεία αποδοχή δεν κατεβάζεις μαζί και τις καταβολές συγκεκριμένης ιδεολογίας που μπορεί να ασπάζεσαι. Διότι αν μη τι άλλο θα σου φέφρουν και την αντίρρηση όσοι δεν ασπάζονται αυτή την άποψη ότι ως όπλο η καταστολή χρησιμοποιήθηκε και από τον πάλαι ποτέ υπαρκτό σοσιαλισμό... Ενα το κρατούμενο.
Και δεν μπορείς να επιχειρηματολογήσεις για ιδεατές δημοκρατίες που η καταστολή δεν θα χρησιμοποιείται ως όπλο επιβολής εξουσίας. Επομένως; Επομένως στρέφεσαι κατά της καταστολής γενικά εφόσον υπάρχει αυτό σαν τάση σε μία συλλογική προσπάθεια που επιχειρείς.
2. Ναι η γραφειοκρατία είναι χρόνιο φαινόμενο και είναι φαινόμενο που θα προσθέσω ότι πάει πακέτο με τη δημιουργία του κράτους ως θεσμού, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να καταγγείλεις την υπερβολή, έστω και σαν απλή αφορμή για περαιτέρω ξύπνημα...
3. Ναι τα φαινόμενα αυτά, καταστολή και γραφειοκρατία δεν είναι τωρινά, αλλά επικεντρώνεις στο τωρινό που ενώνει τους πρώτους που συμμετέχουν στην συλλογική διαμαρτυρία και άρα λογικά και αναλογικά μπορεί να ενώσει και μία ευρύτερη ομάδα
4. Με την προσωποποίηση στον Πολύδωρα διαφωνούσα και εγώ, αλλά πάλι το δέχθηκα στο πλαίσιο της επιτυχίας της συλλογικότητας της προσπάθειας. Και το δέχθηκα γιατί ναι μεν σε κάποιο βαθμό μοιάζει να λες πως αν φύγει ο συγκεκριμένος υπουργός τότε όλα θα είναι καλά, αλλά: Οσοι γνωρίζουν ελάχιστα από πολιτική και έχουν καλή προαίρεση θα μπορούσαν να συμμετέχουν και ας ξέρουν ότι δεν είναι έτσι, όσοι όμως δεν γνωρίζουν πολιτική θα συμμετείχαν θεωρώντας πως αυτό ισχύει. Αυτούς δεν θα τους έπειθες ούτως ή άλλως άμεσα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και άμεσα αυτό που είχε σημασία ήταν να επιτύχει η διαμαρτυρία και να υπάρξει μία αφύπνιση σε κάποιο βαθμό. Να πάψουμε όλοι να βγάζουμε τα σώψυχα μας μόνο στα blogs και να μιλήσουμε για κάτι που αφορά συνολικότερα την κοινωνία έστω μένοντας στο ελάχιστο. Γιατί πείτε μου: Πόσοι περισσότεροι απήχηση θα είχε ένα σαφώς στοχευμένο κείμενο; Θα είχε περισσότερη απήχηση μόνο σε όσους ήδη δραστηριοποιούνται σε κάποιο πολιτικό χώρο και αν και εφόσον θα τους εξέφραζαν οι πολιτικές θέσεις που θα περιείχε και πάλι το κείμενο. Δηλαδή πάλι κάποιοι θα ήταν αντίθετοι και δεν θα συμμετείχαν καν κάποιοι που δεν είναι σε κόμματα. Μα νομίζω δεν ενδιαφέρει να προσελκύσεις σε αντίδραση όσους ήδη δρουν μέσα από κόμματα, αλλά κυρίως αυτούς που σωπαίνουν και δεν συμμετέχουν πουθενά. Αυτό δεν το σκέφτηκε ουδείς από όσους διαφώνησαν ώστε να δείξει καλή προαίρεση και αν δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο να ενισχύσει αυτή την κίνηση. Προσωπικά αυτή τη στιγμή είμαι σε πολιτικό αδιέξοδο. Δεν με εκφράζει κανένας πολιτικός χώρος συνολικά. Περιμένω πότε η αριστερά συνολικότερα θα μαζέψει τα κατακερματισμένα της κομμάτια και τότε ναι να δραστηριοποιηθώ. Αυτή τη στιγμή ούτε το ΠΑΣΟΚ με εκφράζει, ούτε ο ΣΥΝ, ούτε το ΚΚΕ, ούτε οι εξωκοινοβουλευτικές αριστερές ομάδες ως μεμονωμένα κομμάτια. Αυτό που θα με εξέφραζε θα ήταν ένα προοδευτικότερο κομμάτι (αν έχει απομείνει τέτοιο) του ΠΑΣΟΚ να μετατοπιζόταν πιο αριστερά και μαζί με ΣΥΝ και ΚΚΕ να συγκροτούσαν κάτι ενιαίο. Εκεί ναι θα ένιωθα πως μπορώ να συμμετέχω. Αλλά ξέρω πως αυτό είναι ουτοπία. Αποκλείεται όσο ζω να το δω κάτι τέτοιο. Τι θα κάνω στο μεταξύ; Θα ρίχνω εναλλάξ ψήφο στις βουλευτικές εκλογές στα διάφορα κομμάτια και θα παραμένω σε αδράνεια; Για μένα, λοιπόν, ένας απολιτίκ χώρος όπως χαρακτηρίστηκε αυτό η ομάδα του διαδικτύου ήταν ένας χώρος να εκφράσω αυτό τον ασαφή πολιτικό μου λόγο που δεν έχει κομματική ταυτότητα.
Θα μου πείτε γιατί τα όρια της ελάχιστης συμφωνίας δεν τα βλέπω στο πλαίσιο ενός κόμματος και να ενταχθώ εκεί και να έχω συλλογική δράση και γιατί έτσι αποδυναμώνω τη δράση των κομμάτων. Μα δεν την αποδυναμώνω εγώ, την αποδυναμώνουν από μόνα τους όταν δεν καταφέρνουν πρώτα εκείνα να βρουν το ελάχιστο πλαίσιο συμφωνίας και σιχαίνομαι να ακολουθώ ως σιωπηλός οπαδός ηγεσίες που δεν καταφέρνουν να τα βρουν και να βρουν γέφυρες ανάμεσα στις ιδεολογίες τους. Και μου φαίνεται πολύ πιο λογικό να συμμετέχω σε μία ομάδα για ένα κοινό σκοπό και να κάνω συμβιβασμούς όταν αυτή η ομάδα μπορεί να είναι ετερόκλητη πολιτικά, παρά να κάνω συμβιβασμό να βρίσκομαι σε ένα κόμμα που υποτίθεται κινείται μεν αριστερά, αλλά μεταξύ τους τσακώνονται ποιος είναι πιο αριστερά και ποιος ποιο δεξιά. Κανείς δε βάζει νερό στο κρασί του στο πλαίσιο ελάχιστης συμφωνίας που θα μπορούσε να μαζέψει όλο τον άστεγο πολιτικά κόσμο. Ωρες ώρες φτάνω νσ σκέφτομαι πως μάλλον τους βολεύει όλους αυτό το μοίρασμα της πίτας όπως γίνεται χρόνια τώρα. Δέχομαι ότι ιστορικοί λόγοι συντηρούν κάποια στερεότυπα που δύσκολα θα αλλάξουν. Ε! έλεος όμως, εγώ στο μεταξύ θα έχω πεθάνει πριν βρω κομματική στέγη. Ετσι αν μία απλή στέγη πολιτών με εκφράζει συμμετέχω. Δεν είμαι πρώτα πολίτης του διαδικτύου που λέει η Ροδιά, διότι το διαδίκτυο είναι απλή αντανάκλαση της κοινωνίας. Απλά είμαι και πολίτης του διαδικτύου όπου ελπίζω με τις ζυμώσεις που γίνονται να προκύψει κάτι και στην πραγματική κοινωνία όπου ο καθένας από εμάς συμμετέχει με κάποιο ρόλο.
Τώρα όσο για τον Πολύδωρα και το μπουσίντο θέλω να πω ότι δεν μπορείς να παίρνεις κάτι που κάποιος γράφει σε ένα βιβλίο σχετικά με έναν άλλο πολιτισμό και όπου μπορεί να βγάζει και στοιχεία συναισθήματος κλπ μέσα στο κείμενο και να ερμηνεύεις την πολιτική του.
Θα μπορούσε να έχει γράψει ό,τιδήποτε άλλο και στην άσκηση εξουσίας να ήταν το ίδιο. Κι εγώ θαυμάζω τους Σαμουράι ως τρόπο ζωής, κουλτούρα κλπ, αλλά σαν ένα άλλο τρόπο ζωής και άλλη κουλτούρα και όχι γιατί θα ήθελα να είμαι Σαμουράι. Από φίλη δημοσιογράφο που κάποτε έκανε κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ και που εμπιστεύομαι τη γνώμη της είχα ακούσει ότι ο Πολύδωρας, πριν αρκετά χρόνια, ήταν από τους πιο ανθρώπινους και ότι δεν κόλλαγε με τον δεξιό χώρο. Αυτό όμως δεν λέει τίποτα επίσης. Διότι όταν τοποθετείσαι σε μία θέση εξουσίας συγκεκριμένης παράταξης, εδώ της ΝΔ, δεν είσαι πια ο εαυτός σου ακόμα και αν το ήθελες να είσαι και αντιστεκόσουν. Είσαι ο ρόλος και όχι εσύ ως πρόσωπο με ατομική συνείδηση. Υπό αυτή την έννοια ίσως και να μην είναι εντέλει παντελώς λάθος η προσωποποίηση από το κείμενο διαμαρτυρίας, διότι διαμαρτύρεσαι για ένα ρόλο υπουργείου που τυχαίνει να ηγείται ο Πολύδωρας αυτή τη στιγμή και αναγκαστικά αποτελεί σύμβολο της δράσης του συγκεκριμένου υπουργείου. Αν ο έρημος ο Πολύδωρας είχε μελετήσει λίγο περισσότερο τις ανατολικές φιλοσοφίες ίσως αντιλαμβανόταν πως δεν κάνει να ταυτίζεσαι και πολύ με τους ρόλους που αναλαμβάνεις... Δεν ξέρω αν το λέει στην εισαγωγή που δημοσιεύθηκε εδώ, διότι όπως είπα βαρέθηκα να το διαβάσω όλο. Αφού, λοιπόν, ταυτίστηκε τόσο πολύ με το ρόλο του και τον υπερασπίστηκε μάλλον γι' αυτό υπέβαλε και σε εμάς να τον επιλέξουμε ως πρόσωπο-εκφραστή του συγκεκριμένου υπουργείου. Ισως οι προγενέστεροι του και τώρα και επί ΠΑΣΟΚ που δεν έκαναν λιγότερα δεν είχαν κάνει το λάθος να πάρουν και τόσο υπερβολικά σοβαρά το ρόλο τους... Διότι και επί ΠΑΣΟΚ νομίζω είχαμε ξυλοδαρμούς συνδικαλιστών και ανάλογα φαινόμενα και μετά επί Βουλγαράκη είχαμε τα σκάνδαλα με τις υποκλοπές κλπ,κλπ. Απλά τούτος το παραπήρε σοβαρά το ζήτημα... Εκεί ναι ίσως να έπαιξε το ρόλο του το μπουσίντο υπό την έννοια ότι γοητεύεται από ρόλους... Ας πρόσεχε. Οσο για τον ποιητή Μπάυρον δεν ήταν δα και άγιος. Αυτός γοητευόταν από τον σατανισμό... εξίσου επιστροφή σε προγενέστερες παλαβές καταστάσεις. Παιδιά οι άνθρωποι είμαστε πολύ αντιφατικά πλάσματα. Αυτό δεν εξηγεί απαραίτητα την πολιτική μας στάση. Την εποχή του Λόρδου Μπάϋρον ήταν σε έξαρση ο ρομαντισμός και ήταν της μόδας η αναζήτηση ξεχασμένων τόπων και επαναστατημένων λαών ώστε να εκτονωθεί η δυσαρέσκεια από την ενσήψαντα διαφωτισμό που οδηγούσε στον ορθολογικό καπιταλισμό. Υπό αυτή την έννοια ο Μπάϋρον ήταν μεν επαναστάτης, αλλά ως ένας ευγενής που είχε χάσει πλέον το ρόλο του στη νέα τότε τάξη πραγμάτων... Αρα δεν απέχει και πολύ από τον Πολύδωρα αν το καλοσκεφτείς και τον δεις ως παροχημένο τρόπο σκέψης στο χώρο της δεξιάς. Ενας παροχημένος τρόπος σκέψης που ίσως αυτή τη στιγμή τους συμφέρει να τον προωθούν για να μη χάσουν ψήφους από τον ακροδεξιό χώρο... Για σκεφτείτε το. Ολα αυτά δεν ήταν δυνατόν να περιληφθούν βέβαια σε ένα κείμενο διαμαρτυρίας. Ομως νομίζω ότι κάτι ψιλοξύπνησε. Το θέμα είναι να κρατηθεί ζωντανή αυτή η μικρή φλογίτσα και να εξελιχθεί σε κάτι περαιτέρω, να φέρει ίσως κάποια ορατά αποτελέσματα. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να σκεφτώ πως. Αν αυτή η κίνηση αντανακλούσε μία πραγματική ανάγκη νομίζω ότι δεν θα σβήσει, αν όχι θα μείνει εκεί μόνο. Πάλι όμως κάτι ήταν, έστω και για την εμπειρία και το μάθημα... του πιθανού λάθους. Η πορεία θα δείξει τι ήταν τελικά... Αντε έγραψα κι εγώ το σεντόνι μου...

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

@ Doc - Mα γιατρέ μου όλο κάτι που ανήκει στον καθένα μας γράφουμε. Eίπαμε μπας και γράψουμε και κάτι που να ανήκει σε όλουσ! ['Eβαλες όμως link – thnx].

@ Cool - Eίναι πολύ cοοl αυτός ο πλάτανος. Eυχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες για το κείμενο. Είναι σαφές ότι συμμερίζομαι αυτά που γράφεις.

Anonymous said...

Το κείμενο μαζί με τα σχόλια είναι από το Indymedia.Τα σχόλια προέρχονται μάλλον από τον αναρχικό χώρο. Γράφτηκε λίγο πριν τα "ακούνητα στρατιωτάκια". Όποιος ενδιαφέρεται για το LINK μπορεί να στείλει email ή να ζητήσει μέσα από σχόλιο από την Σ.Ο. του Indymedia να του το βρει.

Ο Πολύδωρας είναι απλά ..φαιδρός. Άρα "έχων και κατέχων" θέση εξουσίας και επικίνδυνος. Το κείμενο πέρα απ την πλάκα, παρέχει ενδείξεις επί τούτου.

Και ο Ετσεβίτ, ποιητής ήταν.
Αυτό δεν τον εμπόδισε να διατάξει τον Αττίλα 2 στην Κύπρο..

Καλημέρα με ωραία μέρα από Αθήνα

Άσπρος Λύκος

Rodia said...

Φέρνω και'γώ εδώ πέρα το μικρό μου το ποστάκι, που δεν είναι σεντονάκι! Επειδή θέλω να επιμείνω στη σημασία της στοχοποίησης στη βάση των προβλημάτων -και των διαχειριστών τους. Η αοριστολογία και η γενικολογία βολεύουν μεν... αλλά όχι εμάς, τους απλούς πολίτες.

Η στοχοποίηση του Ενός Προσώπου

Με το να αντιδρούμε φραστικά εναντίον του "κράτους", ως μηχανισμού εξουσίας, εναντίον της "κοινωνίας", ως κακούργας μητριάς, κλπ κλπ, αποδυναμώνουμε τη διαμαρτυρία μας, ως πολιτών.

Υπάρχει κάποια κυβέρνηση που προΐσταται του κρατικού μηχανισμού, υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος εκφραστής των επιταγών της κάθε κυβέρνησης, ο οποίος χρησιμοποιεί (και ελέγχει?) τον κρατικό μηχανισμό.

Με δεδομένο ότι από τη βάση καταπολεμάται το (κάθε) πρόβλημα, η στοχοποίηση του Ενός Προσώπου νομίζω ότι οδηγεί στην αναγνώριση του προβλήματος, αν όχι σε σύντομη λύση.

Ο κρατικός μηχανισμός υπάρχει, το ζητούμενο είναι να εξυπηρετεί τους πολίτες και όχι μόνο την εξουσία.. ή, καλύτερα, ο κρατικός μηχανισμός υπάρχει για την εξυπηρέτηση των πολιτών και όχι για την αναχαίτιση της έκφρασης των αναγκών τους.

Ο διαχειριστής της εξουσίας οφείλει να χειρίζεται και να κατευθύνει τον κρατικό μηχανισμό προς όφελος των πολιτών και όχι εναντίον τους. Χωρίς πολίτες, υπάρχει κράτος; Ναι, υπάρχει το κράτος του φόβου.

3birdssitting said...

Καλησπέρα σε όλους,

το κείμενο είναι όντως αρκετά "απολιτίκ" και αυτό έχει τα κακά του. Διάβασε ένα μικρό κειμενάκι στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και έλεγε ότι οι πολίτες του διαδυκτίου αντιδρούν για την ταλαιπωρία που υφίσταντε κατα την έκδοση των διαβατηρίων και ταυτοτήτων. Για το πόσο μεγάλος αλήτης είναι όποιος το έγραψε δεν συζητάω.. κατάφερε να προσπεράσει με απίστευτη ταχύτητα τα δύο πρώτα σημεία της διαμαρτυρίας και προσγειώθηκε μόνο στο τρίτο.

Το καλό όμως ενός "απολιτίκ" και απλού κειμένου είναι ότι κατάφερε να βρεί το δρόμο του στις αστικές εφημερίδες. Όποιος μετά πάει στον υπολογιστή του και ψάξει θα δει περί τίνος πρόκυτε.

Πολλές φορές δοκιμάσαν διάφορες κοινωνικές ομάδες να ακουστούν με πολιτικά κείμενα και δεν υπήρχε αντίδραση απο τον κόσμο. Ίσως ένα απολιτίκ και απλό κείμενο να τα καταφέρει καλήτερα. Αξίζει το πείραμα.

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

@Ροδιά – Ροδιά μου συμφωνούμε. Πιθανώς ο κ. Πολύδωρας από κοντά να είναι ένας πολύ συμπαθής άνθρωπος και καλός για παρέα. Δεν το γνωρίζω. Αυτό λένε και για τον κ. Ψωμιάδη όσοι τον γνώρισαν. Tο πρόβλημά μου μαζί τους δεν είναι προσωπικό, και δεν στοχοποιεί κανείς κανέναν. Απαιτώ τα απολύτως στοιχειώδη που επιβάλει η θέση τους. Δε λέμε ψέματα – και δεν καίμε βιβλία. Απλό.

@Σάββα – Tην επόμενη φορά πιο καλά φίλε Σάββα. Σήμερα δεν μιλάει κανείς για τον κ. Πολύδωρα. Δεν είναι απίθανο; Δεν είναι εξοργιστικό ότι αρκεί να περάσει λίγος χρόνος και όλα ξεχνιούνται;

Παρεπιπτόντως το κείμενο της Kυριακάτικης Eλευθεροτυπίας δεν το έχω δει ακόμα, αλλά στο Έθνος είχε μισή σελίδα με καλή αναφορά.