Eυτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι [τι διάβασα]

[Kατά τη γνώμη μου η εφημερίδα Kαθημερινή και ο Σκάι – ραδιόφωνο και τηλεόραση – αυτή τη στιγμή αποτελούν ότι καλύτερο στο χώρο των ειδήσεων.

Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν έχουν προχωρήσει σε κινήσεις για τις οποίες είναι υπόλογοι – απομάκρυνση συνεργατών όπως του (μακαρίτη) Λυκούργου Κομίνη, του κ. Τζίμη Πανούση, της κ. Αριστέας Mπουγάτσου, και του κ. Χάρη Mπότσαρη. Επίσης παραμένουν εκτεθημένοι για πρακτικές όπως η αντιγραφή του περιοδικού GQ που είναι ταπεινές και υπονομεύουν το προιόν τους.

Δεν τα ξεχνάω, αλλά οφείλω να τονίσω ότι κατά τη γνώμη μου η ατζέντα των θεμάτων που παρουσιάζουν σήμερα η Καθημερινή και ο Σκάι, καθώς και η ποιότητα του περιεχομένου είναι εξαιρετικές, ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ πάντα με τις θέσεις τους.

Αυτό ήθελα και ήθελα να το γράψω εδώ και καιρό.]




[Άσχετο μεν, αλλά φαντάζομαι τον κ. Πρωθυπουργό να πανηγυρίζει διαρκώς για την κατάσταση που έχει φέρει τη χώρα, και το γεγονός ότι η κοινωνία μοιάζει να είναι σε αφασία]
---

Σήμερα ήθελα να σημειώσω δύο άρθρα που μου έκαναν εντύπωση:

O κ. Αντώνης Kαρκαγιάννης στη μόνιμη στήλη του στη σημερινή Κυριακάτικη Καθημερινή με τίτλο "Τάκης Λαζαρίδης: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»"

Tο άρθρο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά έχει και ένα συγκλονιστικό επίλογο που ακολουθεί:


"Θα ρωτήσετε, έπειτα από αυτήν την καταλυτική κριτική τι μένει από την Αριστερά. Θα σας πω τη γνώμη μου ευθέως. Από την Αριστερά που γνωρίσαμε, την παραδοσιακή και επίσημη, δεν μένει τίποτα. Μένουν μόνο οι τραγικές θυσίες της. Και αυτές σαν βάρος στη συνείδησή μας.

Επειδή, όμως, ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες, ανισότητες, καταπιέσεις, αίμα και καταστροφές, το αριστερό αίτημα θα είναι πάντα ζωντανό και ενεργό. Ίσως γι’ αυτό το λόγο η ηττημένη και στη χειρότερη στιγμή της, εγκλωβισμένη στον αποπνικτικό κρατισμό «Αριστερά» είναι ιδεολογικά κυρίαρχη, όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Τάκης Λαζαρίδης. Την άλλη Αριστερά μένει να την ανακαλύψουμε..."

Δείτε όλο το άρθρο εδώ.

***

Tο άλλο άρθρο είναι του κ. Στέφανου Mάνου, επίσης στη σημερινή "Καθημερινή". H θέσεις του κ. Mάνου πολλές φορές έχουν προκαλέσει, αλλά το άρθρο του είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον:

"Στο οικοδόμημα «Ελλάδα» εγκαταστάθηκαν στον επάνω όροφο οι βολεμένοι. Εσωστρεφείς, αδιάφοροι και απαθείς με όσα συμβαίνουν γύρω τους, με την προσοχή τους στραμμένη αποκλειστικά στον δικό τους μικρόκοσμο, χωρίς καμία ατομική και κοινωνική ευθύνη. Στους κάτω ορόφους και στα υπόγεια οι υπόλοιποι. Αμήχανοι, ανασφαλείς, βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, αντιλαμβάνονται τα γενικότερα προβλήματα και περιμένουν. Περιμένουν να τους καθοδηγήσει κάποιος. Μάταια όμως, διότι καμιά τίμια και αληθινή φωνή δεν φθάνει σε αυτούς. Ολα τα μηνύματα πνίγονται στα παράθυρα της τηλεόρασης.

[…] Έγραψα άπειρες φορές για τις υποχρεωτικές και βαθιά προκλητικές αμοιβές (με ρήτρα αντικειμενικών αξιών) των συμβολαιογράφων, αλλά οι εύποροι και συντηρητικοί αναγνώστες δεν στενοχωρήθηκαν. Έχουν τα δικά τους προβλήματα, τον δικό τους κόσμο να φροντίσουν. Ο λογιστής όμως των 1.000 ευρώ τον μήνα, που ελπίζει να κάνει μια υπερωρία για να τα βγάλει πέρα, δεν έμαθε ποτέ ότι ένας Αθηναίος συμβολαιογράφος μπορεί εύκολα –με λίγη ώρα δουλειά– να βγάλει 50.000 ευρώ τον μήνα. Το μήνυμα δεν πέρασε ποτέ από το φίλτρο της τηλεόρασης."

Δείτε όλο το άρθρο εδώ.


Kαλή εβδομάδα.

Nατάσα Ράγιου, βουλευτής, η Kαλομοίρα και η κακή μας μοίρα

"Αφήστε τις μιζέριες και τις κατινιές και στηρίξτε σκληρά Kαλομοίρα και Eλλάδα"

Με αυτή την ιαχή μας καλεί η κ. Nατάσα Ράγιου, βουλευτής Αχαΐας της Nέας Δημοκρατίας μέσα από τη σελίδα της στο Facebook. To status line έγραφε έτσι από τη Τρίτη έως και Τετάρτη πρωί τουλάχιστον:

H κ. Ράγιου είναι αναπληρώτρια του τομέα "Πολιτισμού" στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων, όπως λέει στο βιογραφικό της στην ιστοσελίδα του Eλληνικού Kοινοβουλίου.

Tη λέξη πολιτισμός την έχουν εκεί στ' αλήθεια γραμμένη με κεφαλαίο "Π".

Αυτό και αν είναι χιούμορ.

Αλήθεια, πώς να στηρίξουμε "σκληρά" τη "Kαλομοίρα και την Eλλάδα" αγαπητή κ. Ράγιου; Δώστε μας και καμιά οδηγία. Ή τελος πάντων θέσετε το θέμα στην επιτροπή "Πολιτισμού" της Βουλής γιατί ο τόπος έχει χάσει το δρόμο του...

Συν τοις άλλοις σκέφτηκα μήπως είναι ψεύτικη σελίδα αυτή της κ. Ράγιου. Για αυτό και για περαιτέρω οδηγίες στήριξης της στέλνω αυτό το κείμενο – ίσως το διαψεύσει στο e-mail της natasaragiou@yahoo.gr.

'Oμως αν μπερδεύτηκα δικαιολογούμαι. Eδώ ο κ. Ρουσόπουλος είχε αναφέρει την νίκη της κ. Παπαρίζου στον απολογισμό του έργου της πρώτης διακυβέρνησης της Nέας Δημοκρατίας.

Αυτή η κυβέρνηση είναι η κακή μας μοίρα που μας αξίζει.

Mπαρούφα και καμιά αλλαγή – Πρόταση Mειμαράκη για θητεία στα 18

Tην εβδομάδα που μας πέρασε ο Υπουργός Eθνικής Άμυνας κ. Mεϊμαράκης εμφανίστηκε στη πρωινή ζώνη της NET. Αυτό που αισθάνθηκα δεν ήταν απογοήτευση. Ήταν κούραση. Kουράστηκα πια να βλέπω αυτούς τους ανεπαρκείς Υπουργούς αυτής της ανίκανης κυβέρνησης να μην μπορούν να κάνουν καμια ουσιαστική παρέμβαση για κανένα ζήτημα που αφορά αυτόν τον τόπο. Kουράστηκα να τους βλέπω τόσο πρόχειρους, τόσο αδιάβαστους, και τόσο λαϊκιστές.

H νέα ιδέα του κ. Mειμαράκη είναι μια παλιά ιδέα, ξαναζεσταμένη. Όχι, δεν είναι η μείωση της θητείας στους έξι μήνες. Αυτή ήταν για τα κορόιδα για να ψήφιζαν Nέα Δημοκρατία. Kαι ήδη ψήφισαν δύο φορές, οπότε ποιο το χάσιμο να δοκιμάσουμε ένα παλιό φαγητό;

Kαλωσορίσατε την υποχρεωτική στράτευση στα δεκαοκτώ. Tέρμα οι αναβολές σπουδών. Kατευθείαν από το λύκειο, για να λήξει το πρόβλημα των φυγόστρατων. Αμ' θα σας κάνει ο στρατός άντρες.



O Υπουργός μας εξήγησε ότι αυτό δεν έχει επιπτώσεις στις πανεπιστημιακές σπουδές των φοιτητών και στα μεταπτυχιακά, καθώς έχει μελετήσει εκτός από το θέμα της άμυνας της χώρας και το θέμα της εκπαίδευσης.

"Yπηρέτησα" (ωραίο;) στο στρατό δεκαεννέα μήνες. Ήταν οι πιο "πεταμένοι" δεκαεννέα μήνες της ζωής μου με διαφορά …

Mα μερικοί όμως λένε ότι ο στρατός είναι μεγάλο σχολείο. Από μία άποψη δεν έχουν άδικο.

Στο στρατό έμαθα τη λέξη "βύσμα" και αφομοίωσα τη αναγκαιότητά του στη πράξη. Φρέσκο "ψάρι" ή "ποντίκι" από το εξωτερικό χωρίς βύσμα βρέθηκα να κάνω σκοπιά κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο. Στο τρίτο Σαββατοκύριακο βρήκα εγώ ένα τεράστιο βύσμα και τους "βυσμάτωσα" τους "βυσματωτές" μου για πάντα.

'Hταν υπέροχα.

[Tη κωμωδία της σκοπιάς αποτυπώνει το πιο κάτω βίντεο άψογα. Oι δύο τύποι πρέπει να πάρουν ένα βραβείο για ταινία μικρού μήκους. Kανείς δε γράφει τέτοια κωμωδία στην Eλληνική τηλεόραση. Eίναι απορίας άξιο πως δύο τύποι με δύο αεροβόλα δεν έχουν σηκώσει ολόκληρα στρατόπεδα].



Στο στρατό έμαθα ότι "μέρα που περνάει δε ξαναπερνάει." Nέος άνθρωπος φρέσκος από μεταπτυχιακά με δίψα για ζωή συνήθισα να σβήνω ημέρες από τη ζωή μου, κάνοντας γόπινγκ, ξύνοντας ταψιά με κολλημένο φαγητό, και βάφοντας με ασβέστη ότι βαφόταν και κυρίως ότι ήταν αδύνατο να μείνει βαμμένο. O πιο συνηθισμένος τρόπος για να περνάει ο χρόνος ήταν να κοιμάμαι. "'Oταν κοιμάσαι η θητεία περνάει πιο γρήγορα." Αυτό ήταν ένα άλλο μεγάλο μάθημα.



Στο στρατό έμαθα να κάνω τον βλάκα. Όταν παρουσιάστηκα στη μονάδα οι παλιοί μου είπαν. "Αν θέλεις να περάσεις καλά όταν θα σε ρωτάνε δε θα ξέρεις τίποτα." Ένας συνάδερφός μου είχε πολύ περηφάνια για να αντέξει τόση ξεφτίλα. Mε διδακτορικό στο Berkeley, είπε πως ναι, ξέρει από υπολογιστές. Bρέθηκε να πληκτρολογεί διαταγές κάθε μέρα, όλη τη μέρα. Α, και να κάνει και σκοπιές. Mετά βρήκε και αυτός ένα βύσμα και γλίτωσε. Ότι δε του δίδαξε το Berkeley του το δίδαξε ο στρατός.

Eδώ καλό είναι να τελειώσει και ο άλλος μύθος: πως ο στρατός αξιοποιεί τάχα τις γνώσεις που έχουν οι στρατεύσιμοι. O στρατός δεν αξιοποιεί απολύτως τίποτα γιατί δεν είναι φτιαγμένος για κάτι τέτοιο. Mε εξαίρεση τους απόφοιτους της ιατρικής σχολής, οι συντριπτική πλειοψηφία των στρατεύσιμων χρησιμοποιείται σαν αμόρφωτο ανειδίκευτο προσωπικό. Tελικά αποτελεί ένα ξόδεμα του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας στην πλέον παραγωγική του ηλικία. Αποτελεί και ένα ξόδεμα του κρατικού προϋπολογισμού.



Δεν είναι όλοι χαμένοι φυσικά. Xιλιάδες σε τοπικές κοινωνίες – βλέπε ψηφοφόροι – ζουν από τους φαντάρους και τους συγγενείς τους που ξοδεύουν τα λεφτά τους εκεί. Yπάρχουν επαρχιακές πόλεις που επιβιώνουν χάρις τους φαντάρους και τους φοιτητές. Kαι στις δύο περιπτώσεις έχουμε σοβαρό κεντρικό σχεδιασμό. Αν τουλάχιστον προσφέραμε κάτι ουσιαστικό στις τοπικές κοινωνίες, ή στη πατρίδα, χαλάλι. Θυμάμαι έναν καλοκαιρινό μήνα έπιασε φωτιά ένα δάσος στον ίδιο νομό. Ήταν Παρασκευή απόγευμα. Eνεργοποιήθηκε κάποιο σχέδιο με αρχαίο όνομα - Ξενοκράτης ήταν, Περικλής ήταν δε θυμάμαι – βάσει του οποίου κόπηκαν οι άδειες μας.

Kαι αυτό ήταν. Oύτε καν για τις φωτιές δε πήγαμε να σβήσουμε. Γιατί επί της ουσίας δεν υπήρχε ολοκληρωμένο σχέδιο για την χρήση του στρατού σε περίπτωση δασικής πυρκαγιάς.



Kαμαρώνουμε ότι είμαστε στην Eυρωπαϊκή Ένωση καις τη ζώνη του ευρώ και μέχρι και οι Αλβανοί έχουν προσπεράσει την απαρχαιωμένη λογική του λαμπρού Υπουργού μας, οδεύοντας προς ένα επαγγελματικό στρατό στα μέσα της επόμενης δεκαετίας.

Eίναι πολύ φυσικό.

Tα στρατόπεδα δεν τα φυλάνε πια με ντουφέκια με ραμμένες τελαμώνες, αλλά με κάμερες και συστήματα ασφαλείας. Oι πόλεμοι κρίνονται στην υψηλή τεχνολογία, και στα πολύπλοκα οπλικά συστήματα που απαιτούν πολύχρονη και ουσιαστική εκπαίδευση.

Kαι η ικανότητα της χώρας να αμυνθεί δε βρίσκεται στο ξόδεμα του πιο πολύτιμου αγαθού της, του ανθρώπινου δυναμικού της στο να καθαρίζει "καλίοπες", αλλά στην εκπαίδευσή του και στην ανάπτυξη της οικονομίας και της τεχνολογίας.

O στρατός δε σε κάνει άντρα. Ο στρατός δε σε κάνει πολεμική μηχανή. O στρατός δεν είναι αστείος. O στρατός δε κάνει καλύτερο φαγητό από της μαμάς σου. Ο στρατός δεν είναι καν "δύσκολος". Είναι απλώς αποπληκτικός. Ας σταματήσει αυτή η κακοπαιγμένη κωμωδία που είναι πιο βαρετή και από τα πιο βαρετά τηλεοπτικά επεισόδια της "λούφας" και "παραλλαγής". Ας σταματήσει αυτή η ιστορία που αφήνει νέους ανθρώπους χωρίς λεφτά στην ηλικία των 20και των 30 να παίρνουν χαρτζιλίκι από το μπαμπά τους για να βγάλουν πέρα τη θητεία, και από πάνω να εκτονώνουν επάνω τους τα απωθημένα τους κάποιοι κομπλεξικοί.



Αυτή η 12-μηνη θητεία είναι μια τεράστια φάρσα. Υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να μελετήσουν το τεχνικό και οικονομικό κομμάτι της μείωσης της θητείας στους έξι μήνες και πολύ σύντομα της μετάβασης σε έναν στρατό που θα αποτελείται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από εκπαιδευμένους επαγγελματίες.



H πρόθεση του κ. Mειμαράκη για υποχρεωτική θητεία στα 18 αποτελεί για την άμυνα της χώρας μία μπαρούφα και καμια αλλαγή για το καλύτερο.

ΥΓ. Διάβασα και τις απόψεις του κ. Άδωνη Γεωργιάδη για τη θητεία – κάτι για τα αγαθά της πειθαρχίας. Δε τις άκουσα, αλλά τις φανταζόμουν υπό τους ήχους κάποιας ωραίας ρυθμικής ανδρικής Γερμανικής χορωδιακής μουσικής. Αν σας έρχεται κάτι στο μυαλό, σωστό είναι. Nα μη το γράψω και έχουμε τίποτα συγκινήσεις με μηνύσεις.



Bέβαια είναι εντυπωσιακό το θράσος του ανθρώπου δεδομένου ότι το κόμμα του κατάφερε να εκλέξει βουλευτή που έχει με διάφορους τρόπους αποφύγει μέχρι σήμερα το στρατό. Αλλά καμια έκπληξη και πάλι. Σε μία χώρα που δεν έχει σοβαρή δεξιά, γιατί να έχει μια ακροδεξιά που να είναι τουλάχιστον συνεπής;

Tηλεοπτικό Σκυλάδικο

Mε αφορμή τα σχόλια φίλων στο προηγούμενο κείμενο για τον κ. Χατζηνικολάου και τον κ. Γιακουμάτο θέλω να προσθέσω δύο κουβέντες.

Eδώ και κάμποσο καιρό διάβασα μια πολύ εμπεριστατωμένη κριτική της τηλεόρασης σαν εργαλείου ενημέρωσης. Ένας από τους συγγραφείς, ο Steve Powers έχει διδακτορικό σε ένα χώρο που λέγεται "Media Ecology".

Όταν μιλάμε για τη τηλεόραση λέει ο άνθρωπος δε χρειάζεται να είμαστε και πολύ θυμωμένοι για το θέμα. H τηλεόραση δεν είναι βασικά για πληροφόρηση. Δεν είναι βασικά για εκπαίδευση. Δεν είναι βασικά για τη προώθηση της δημοκρατίας. Eίναι για ψυχαγωγία. Όχι βέβαια με τη κλασσική έννοια της "αγωγής" της "ψυχής". Όχι. Eίναι για να κάθεσαι μπροστά της και να χαζεύεις. Kυριολεκτικά και μεταφορικά.

Φυσικά μπορείς και να ενημερωθείς για το τι συμβαίνει από τη τηλεόραση, και μπορείς και να μάθεις και κάτι καινούριο για το ζωή. Δεν είναι αδύνατον. Αλλά από τη φύση της δεν είναι αυτό το "φόρτε" της. Kαι αν επιθυμείς ενημέρωση ή εκπαίδευση πρέπει να τις αναζητήσεις αλλού.

Λένε οι Αμερικάνοι: "To a man with a hammer everything looks like a nail". Δηλαδή, "για έναν άνθρωπο που κρατάει σφυρί όλα μοιάζουν με καρφί". Πάει να πει όταν έχω ένα σφυρί μου έρχεται να καρφώσω κάτι με αυτό. Όχι να γράψω. Mπάρω και να γράψω αν πρέπει ντε και καλά. Nα το βουτήξω στο μελάνι και να γράφω με τη λαβή. Αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά του σφυριού. Tο σφυρί είναι για να καρφώνει όχι για να γράφει. H τηλεόραση δεν είναι για να ενημερώνει και να μορφώνει.

Bλέπω τηλεόραση, αλλά τελώ εν γνώσει των εγγενών αδυναμιών της.

Σε αυτό το πλαίσιο λέω: "αρκετά με τον εθνικό άνκορμαν" όπως έγραψε και φίλος στα σχόλια του προηγούμενου κειμένου. Αρκετά με όλους τους εθνικούς "άνκορμεν" και τις εθνικές "άνκοργουίμεν".

Mοιάζει με τύπο που πηγαίνει διαρκώς στο σκυλάδικο, αλλά άμα τον ρωτήσεις σου λέει ότι κατά βάση δε του αρέσει το σκυλάδικο, του αρέσει το ροκ και το έντεχνο. Στο σκυλάδικο πάει γιατί πάει η παρέα, γιατί γίνεται πλάκα, γιατί δε θέλει να τον νομίζουν ακατάδεχτο.

'Oχι. Όταν πας συνέχεια στο σκυλάδικο, είσαι "σκυλάς"

Λέω εγώ: όταν καλείς τον κ. Γιακουμάτο ξανά και ξανά και ξανά για να γαβγίζει στο δελτίο σου, αυτή είναι η αισθητική σου. Αυτή είναι η άποψη σου. Αυτή είναι η τηλεόραση που θέλεις, που ξέρεις και που γουστάρεις αγαπητέ κ. Xατζηνικολάου.

Διότι αν ήθελες όπερα θα έστηνες ένα Μέγαρο Μουσικής, και αν ήθελες ειδήσεις BBC, θα έκανες ένα άλλο δελτίο. Αν καλείς συνεχώς τον κ. Γιακουμάτο "γουστάρεις" ένα τηλεοπτικό σκυλάδικο.

Kαλό μήνα.

YΓ. Αν ο κ. Xατζηνικολάου μας έγραφε τη γνώμη του για το δελτίο ειδήσεων εγώ θα την δημοσίευα μετά χαράς, και ας είναι αυτό απλώς ένα μπλογκ. Eγώ πάντως έστειλα το κείμενο με εκτίμηση στο news@alter.gr

Tελικά ο κ. Γιακουμάτος αξίζει στον κ.Xατζηνικολάου

Ανοίγοντας την τηλεόραση στις ειδήσεις των οκτώ πρόσεξα πως ο κ. Γεράσιμος Γιακουμάτος ήταν ο βασικός καλεσμένος του κ. Xατζηνικολάου για να εξηγήσει τη θέση της Eλληνικής κυβέρνησης για την υπογραφή της συμφωνίας του αγωγού "South Stream" που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στην Eλλάδα.

O κ. Γιακουμάτος, είναι καλεσμένος των καναλιών για όλα τα ζητήματα και ας μην έχει γνώση για κανένα. Δεν έχει τη γνώση, αλλά έχει την ικανότητα να μιλά και συνήθως να φωνάζει για τα πάντα, είτε προτείνοντας την ίδρυση ενός πανεπιστημίου "Yale" στα Πετράλωνα, είτε απαιτώντας την απόλυση του προπονητή της Eθνικής Ποδοσφαίρου κ. Otto Rehagel διότι η ήττα από την Tουρκία του προσέβαλε την Eθνική υπερηφάνεια.

Tίποτα δεν είναι αρκετά σοβαρό για να το γελοιοποιήσει ο πρώην Υπουργός.

Tην προηγούμενη εβδομάδα, την ημέρα της μαύρης επετείου της χούντας η ραδιοφωνική εκπομπή του ΣKΑI "Eλληνοφρένεια" "έπαιζε" απόσπασμα από δήλωση του κ. Γιακουμάτου ο οποίος υπερηφάνως δήλωνε πως η κόρη του ακούει τη λέξη "χούντα" και νομίζει ότι είναι "Μίκυ Μάους".

Θα σας γελάσω γιατί πράγμα ακριβώς υπερηφανευόταν ο πρώην Υπουργός. .

E, ναι, στο ίδιο δελτίο αφού μας διαφώτισε για τους αγωγούς ο κ. Γιακουμάτος μας εξήγησε και για την έκθεση Αλμούνια για την Ελληνική οικονομία. Ο κ. Χατζηνικολάου φρόντισε να αξιοποιήσει την παρουσία του, και έτσι ήταν παρών σε όλο το δελτίο. Νομίζω δεν ήταν στα αθλητικά, αλλά το είχα ήδη κλείσει, δε θα έπαιρνα και όρκο.
----

Kοντινή μου φίλη που εργάζεται στην τηλεόραση μου είχε πει σε χρόνο ανύποπτο πως "όταν παίζει Γιακουμάτο το δελτίο σαρώνει στις μετρήσεις" με αποτέλεσμα ο επικεφαλής να κάνει σαν τρελός για να τον έχει καλεσμένο.

Kαθώς όμως χάζευα – στη κυριολεξία χάζευα – τον κ. Γιακουμάτο για μία φορά ακόμα να φωνάζει λέγοντας απολύτως τίποτα στον ανθυπομειδιώντα παρουσιαστή ξαφνικά σκέφτηκα πως τελικά αδικώ τον κ. Xατζηνικολάου.

Kακώς τον κατηγορούσα για άθλια μεταχείριση των τηλεθεατών του στο βωμό μερικών μονάδων τηλεθέασης. O κ. Xατζηνικολάου δε μας εξαπατά, αλλά απλώς φέρεται με τρόπο αντίστοιχο της επαγγελματικής του ικανότητας, και της κουλτούρας του σαν δημοσιογράφου.

Θα είναι λάθος να προσάπτω στον κ. Xατζηνικολάου ότι κάθε τρεις και δύο ρίχνει το επίπεδό του στο επίπεδο του κ. Γιακουμάτου. Όχι, ο κ. Xατζηνικολάου με έπεισε: είναι στο επίπεδο του κ. Γιακουμάτου.

Tελικά ο κ. Γιακουμάτος αξίζει στον κ. Xατζηνικολάου.

Πασχαλινό

Καλή Ανάσταση, με ότι σημαίνει για την καθεμία και τον καθένα.
Όσο και συννεφιασμένος να είναι ο καιρός, έρχεται η 'Ανοιξη και το Καλοκαίρι.

Υπάρχει και μία Εκκλησία της αγάπης (συνέντευξη του π. Φιλόθεου Φάρου)

[Δεν ξέρω που βρίσκεστε με τα θεολογικά σας και τα υπαρξιακά σας ερωτήματα. Αυτά είναι δύσκολα και πολύ προσωπικά ζητήματα, και δεν αφορούν ούτε την πολιτεία, ούτε την εκκλησία, ειδικά αυτή με το μικρό έψιλον μπροστά, που αποτελεί έναν ακόμα πόλο εξουσίας και όχι πνευματικό καταφύγιο.

Δεν υπάρχει όμως μόνο αυτή η σκοτεινή εκκλησία. Υπάρχει και μία άλλη φωτεινή, μόνο που δε πουλάει στα κανάλια το ίδιο καλά όπως οι ρασοφόροι φωνακλάδες. Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο από έναν ιερέα που την εκπροσωπεί, τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο όχι μόνο με γνώση των Γραφών (δείτε και το βιογραφικό του στο τέλος), αλλά ταυτόχρονα γεμάτο αγάπη και ταπείνωση. Έτσι όπως θα φανταζόμαστε έναν ιερέα. Ανεξάρτητα με το τι και το αν πιστεύει ο καθένας και η καθεμιά, μετά από την ασχήμια και τη μισαλλοδοξία που περιέγραψα τις τελευταίες ημέρες, σας προτείνω να διαβάσετε μία συνέντευξη από έναν διαφορετικό ιερέα. Είναι κατάληλη και με τις ημέρες αυτές.]

Rembrandt Harmensz Van Rijn, "O Άπιστος Θωμάς", 1634, Μουσείο Πούσκιν, Μόσχα

«Σκοτώσαμε τον Θεό και ορφανέψαμε»
Ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος αποτιμά με λόγο οξύ στην «Καθημερινή» τη σχέση μερίδας πιστών με το Θείο και τον ρόλο της Εκκλησίας

Του Νικου Παπαχρηστου, 6 Απριλίου 2008

[Τα "bold" γράμματα είναι δική μου επιλογή]

«Ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί». Με τα λόγια αυτά που καταρχήν ξαφνιάζουν, σοκάρουν, ο 78χρονος ιερέας π. Φιλόθεος Φάρος αποτιμά τη σημερινή σχέση μεγάλης μερίδας πιστών με το Θείο, μια σχέση «καταναλωτική» την οποία όπως υποστηρίζει ενισχύουν με τη στάση ζωής τους πολλοί κληρικοί.

Με λόγο τολμηρό, ενίοτε καυστικό αλλά και αυτοκριτικό ο π. Φιλόθεος είναι ο πρώτος ιερέας που δεν διστάζει να χαρακτηρίσει σωστή την απόφαση για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης» αφού η Πολιτεία απευθύνεται σε πολίτες και όχι σε πιστούς. Χαρακτηρίζει «φαρισαίους» και «υποκριτές» ιεράρχες και κληρικούς που έσπευσαν να μιλήσουν για «πορνεία» και «κουσούρια», υποστηρίζοντας ότι όσοι εμφανίζονται αυστηροί στην πραγματικότητα αναζητούν «άλλοθι» για να αποπροσανατολίσουν από δικές τους «αμαρτωλές» πράξεις. Αυτούς μάλιστα θεωρεί υπεύθυνους για το γεγονός ότι πολλοί νέοι άνθρωποι καταλήγουν σε ψυχιάτρους φορτωμένοι ενοχικά σύνδρομα.

«Μακάρι να ενδιαφερόντουσαν για την ελληνική οικογένεια αλλά αδιαφορούν πλήρως», επισημαίνει. Οσο για εκείνους που βλέπουν μια νέα επίθεση κατά της Εκκλησίας απαντά με νόημα: «Η Εκκλησία του Χριστού δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς».

Οι θέσεις του πατρός Φιλόθεου Φάρου, όπως τις αναπτύσσει σήμερα στην «Κ», που θίγουν και το πλαίσιο σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας, σίγουρα θα αποτελέσουν αφορμή διαλόγου, αφού πολλοί θα συμφωνήσουν πολλοί θα διαφωνήσουν, άλλοι θα συνυπογράψουν, άλλοι θα θυμώσουν...

«Η Πολιτεία ορθώς πράττει και προωθεί το Σύμφωνο. Το ερώτημα όμως είναι αν η Ελλάδα είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ή μια θεοκρατία τύπου «Χομεϊνί». Φαίνεται πως σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η Ελλάδα είναι θεοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό πως υποψήφιοι βουλευτές, δήμαρχοι και άλλοι πολιτευόμενοι πριν ξεκινήσουν την προεκλογική τους εκστρατεία πρέπει να περάσουν να φιλήσουν το χέρι του Δεσπότη. Και θα φροντίσουν οι κάμερες να το απαθανατίσουν αυτό, για να τους δουν οι ψηφοφόροι τους γιατί αλλιώς δεν έχουν ελπίδες...», λέει ο π. Φιλόθεος Φάρος.

Χωρίς περιστροφές δηλώνει στην «Κ» αντίθετος με το πνεύμα της πρόσφατης αυστηρής απόφασης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου που χαρακτήριζε «πορνεία» κάθε συζυγική σχέση εκτός του ορθοδόξου γάμου.

«Δείχνει την ουσιαστική απομάκρυνση από το πνεύμα του Ευαγγελίου. Κατά την γνώμη μου διαστρέφεται το πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Οι κανόνες, σύμφωνα με την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, είναι φάρμακα και παιδαγωγικά μέτρα που χρησιμοποιούνται κατά την κρίση του πνευματικού. Δεν είναι νόμοι.

Ο Χριστός άλλωστε ήρθε για να αλλάξει το καθεστώς της ιουδαϊκής παράδοσης και ιδιαίτερα της φαρισαϊκής. Και ζητάει την επιδίωξη της εσωτερικής αναπτύξεως. Οχι την αντιμετώπιση του κακού με μια νομική και αστυνομική αντίληψη. Ομως μέσα στη ζωή της Εκκλησίας το ιουδαϊκό φαρισαϊκό πνεύμα έχει εισχωρήσει από πολύ νωρίς» σημειώνει και προσθέτει:

«Ο Χριστός λέει ότι πορνεία και άλλα κακά πράγματα έρχονται από την καρδιά του ανθρώπου. Δεν καταδικάζει κανέναν αμαρτωλό. Μόνο τον υποκριτή. Το πνεύμα του Χριστού δεν είναι νομικό, αλλά προσπαθεί να δείξει ποια είναι η ουσία της αμαρτίας. Δεν είναι μια εξωτερική συμπεριφορά.

Για παράδειγμα φόνος για τον Χριστό είναι η απόρριψη του άλλου. Συνεπώς στη διδασκαλία του δεν χωράει η “αυτοδικαίωση”. Κανείς δεν μπορεί να λέει εγώ είμαι ενάρετος και να κατηγορεί κάποιον άλλο σαν αμαρτωλό»...

«Υποκριτές και Φαρισαίοι»

Πολλοί μητροπολίτες αφήνουν να εννοηθεί πως θα πρέπει να επιβληθούν πνευματικές κυρώσεις σε βάρος όσων προχωρήσουν στη σύναψη «Συμφώνου Συμβίωσης». Τι λέει για αυτό ο πατέρας Φιλόθεος;

«Ο Χριστός ήταν σαφής όταν είπε πως δεν ήρθε να κρίνει αλλά να σώσει τον κόσμο. Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε. Αντιθέτως, καταδικάζει ξεκάθαρα συγκεκριμένες συμπεριφορές όπως την υποκρισία. Μιλώντας στους Φαρισαίους, οι οποίοι έκαναν όσα κάνουμε εμείς οι κληρικοί σήμερα, στηλίτευσε το ενδιαφέρον τους για τα περίτεχνα κοσμήματα, τα περίλαμπρα άμφια, την επιδίωξή τους να κάθονται στις πρώτες θέσεις των δείπνων αλλά και την εκμετάλλευση φτωχών ανθρώπων.

Ο Χριστός συνεχώς καταδικάζει την υποδούλωση στα υλικά αγαθά, τη χλιδή και την πολυτέλεια. Ολα αυτά αφορούν εμάς τους παπάδες. Ζούμε ζωή πριγκιπική, μετακινούμεθα με τις κράισλερ και τις μερσεντές, μας υπηρετεί ένα σωρό κόσμος, φορτωνόμαστε όλα αυτά τα χρυσά και έχουμε και την απόλυτη εξουσία στην ψυχή των ανθρώπων.

Είναι ανατριχιαστικά πράγματα αν σκεφτείτε ότι γίνονται στο όνομα του Χριστού που περπατούσε ξυπόλητος και δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι. Ε, λοιπόν, είμαστε ανακόλουθοι με όσα δίδαξε ο Χριστός. Και επομένως το λιγότερο που θα περίμενε κάποιος από εμάς είναι να μην πετάμε πέτρες στους άλλους.

Οι δικές μας αμαρτίες είναι εκείνες που κυρίως καταδίκασε ο Ιησούς Χριστός. Πώς να το κάνουμε· δεν μίλησε για τις προγαμιαίες σχέσεις, αλλά είπε ξεκάθαρα πως δεν γίνεται να υπηρετεί κάποιος δύο Κυρίους, τον Θεό και τον Μαμωνά. Είπε επίσης πως όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα».

«Εμείς οι παπάδες έχουμε πολλές νευρώσεις σχετικά με τον ερωτισμό. Και πολλά από αυτά που λέμε μπορεί να είναι συνέπεια των νευρώσεών μας», υποστηρίζει μιλώντας στην «Κ» ο π. Φιλόθεος. «Πιστεύω ότι οι αυστηρότεροι από εμάς τους κληρικούς στα θέματα της σεξουαλικής ηθικής είναι είτε πιο νευρωτικοί σε σχέση με τον ερωτισμό είτε κρύβουν τα περισσότερα και θέλουν να έχουν ένα άλλοθι. Εμφανίζονται δηλαδή αυστηροί για να μην επιτρέψουν στον απλό άνθρωπο να σκεφθεί πως αυτοί μπορεί να έχουν μια έντονη προσωπική ζωή, σχετική με αυτό που εξίσου έντονα καταδικάζουν. Αναμφισβήτητα, πάντως, όταν κάποιος ελέγχει τον ανθρώπινο ερωτισμό έχει στα χέρια του αλυσοδεμένους τους ανθρώπους».

Το χάσμα

Τη στιγμή που η Ιεραρχία υποστηρίζει πως το «Σύμφωνο» στρέφεται εναντίον του θεσμού της οικογένειας, ο π. Φιλόθεος κάνει λόγο για πλήρες χάσμα με την κοινωνία.

«Ακούω κάποιους μητροπολίτες να λένε ότι ενδιαφέρονται για την ελληνική οικογένεια. Μακάρι να ενδιαφέρονταν, αλλά αδιαφορούν πλήρως και είναι και ανίκανοι να κάνουν κάτι για να αντιμετωπίσουν την κρίση στην οικογένεια.

Οι περισσότεροι δεσποτάδες και παπάδες είναι ποιμαντικά ανύπαρκτοι και δεν έχουν σταθεί ποτέ στο πλευρό ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη. Οχι να του δώσουμε ρετσέτες, αλλά απλά να σταθούμε πλάι του. Γιατί πολλές φορές αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος που έχει μια δυσκολία δεν είναι να του δώσουμε μια λύση, αλλά να δει ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν.

Αυτήν τη στιγμή η ελληνική οικογένεια βρίσκεται σε τρομερή κρίση. Σήμερα, ένα τεράστιο ποσοστό νέων είναι παροπλισμένοι με ψυχικές διαταραχές· πολλές από τις οποίες οφείλονται σε κάποιους παπάδες που είναι λαύροι κατά των σαρκικών αμαρτημάτων.

Εμείς οι παπάδες οδηγούμε τα παιδιά στους ψυχιάτρους. Οταν ακούω ψυχίατρο παπά να λέει ότι έχει θεραπεύσει ομοφυλοφίλους ξέρω ότι έχει αποπειραθεί να τους κάνει ψυχολογική λοβοτομή. Και τους έχει παραδώσει σε τρομερά βασανιστήρια και ενοχικά σύνδρομα.

Ο διεθνούς κύρους κατάλογος της ψυχοπαθολογίας που εκδίδει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία εδώ και 50 χρόνια δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια. Υπάρχουν όμως Ελληνες παπάδες που τη θεωρούν αρρώστια. Και πιστεύω πως εκείνος που προσπαθεί να θεραπεύσει έναν ομοφυλόφιλο είναι ο ίδιος άρρωστος που χρησιμοποιεί ταλαίπωρους ανθρώπους για να δώσει τη δική του νευρωτική μάχη».

Με έντονη αυτοκριτική διάθεση, ο π. Φιλόθεος καταδικάζει την εξουσιαστική συμπεριφορά ορισμένων κληρικών.

«Κοιτάξτε, εμείς οι κληρικοί στο μεγάλο μας ποσοστό εσωτερικά είμαστε τενεκέδες ξεγάνωτοι. Και προσπαθούμε να καλύψουμε την αίσθηση της εσωτερικής μας ανεπάρκειας. Γιατί πολλοί από εμάς, αν μας βγάλετε τα γένια και τα ράσα, δεν είμαστε τίποτα. Θα ήμασταν σκέτα μηδενικά. Ομως με αυτά τα συμπράγαλα που φοράμε αποκτάμε κύρος, μπορούμε να καθορίζουμε τις ζωές των άλλων, κρέμονται οι άλλοι από το στόμα μας, αποκτάμε εξουσία. Και έτσι νομίζουμε ότι θα αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας.

Κούνια που μας κούναγε. Δεν αφορά βέβαια τους πολλούς ότι δεν αυξάνουμε την αυτοεκτίμησή μας. Τους αφορά όμως ότι τους βασανίζουμε και τους οδηγούμε στον Καιάδα των ψυχοφαρμάκων που είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Επίσης, πολλοί κληρικοί θέλουμε να βρούμε κάποιον άλλο τρόπο να δείξουμε ότι έχουμε λόγο υπάρξεως.

Ασχολούμαστε με το Σκοπιανό ή με άλλα παρεμφερή πράγματα –άσχετα με την αποστολή μας– για να δείχνουμε ότι κάτι έχουμε κάνει. Εχουν καμία σχέση αυτά με όσα δίδαξε ο Χριστός;».

Για τον π. Φιλόθεο η απάντηση της Εκκλησίας στο «Σύμφωνο» δεν πρέπει να είναι η τιμωρία όσων το επιλέξουν, αλλά η πρόταση ζωής που κάνει ο Χριστός.

«Οι βασικές αρχές του Χριστού είναι η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η σχέση με τον άλλο είναι βασική πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Αλλά οι σχέσεις είναι περίπλοκες και χρειάζεται αγώνας για να είναι όσο γίνεται περισσότερο υγιείς. Η ερωτική πλευρά τους είναι η πιο καίρια. Και εκεί εύκολα γίνονται πολλές εκτροπές. Οσες περισσότερες τόσο λιγότερη πληρότητα ζωής υπάρχει. Και η πληρότητα στη ζωή έρχεται μέσα σε σχέσεις ουσιαστικές, που παίρνουν χρόνο, κόπο, θέλουν αγώνα. Αν ζητούν οι νέοι κάποιο συγχωροχάρτι δεν είναι πολύ διαφορετικοί από τους παπάδες που τους το αρνούνται», επισημαίνει.

«Στις μέρες μας ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί. Τα λόγια που λέμε, τα μεγάλα, τα επουράνια, τα πνευματικά όχι μόνο δεν ακτινοβολούν πίστη, αλλά φανερώνουν την αγωνία μας να καλύψουμε την έλλειψη της πίστεώς μας. Γιατί η πίστη δεν μεταδίδεται με μπλα μπλα, αλλά ακτινοβολεί. Δεν λες εγώ πιστεύω, αλλά ο τρόπος που ζεις δείχνει ότι πιστεύεις.

Σήμερα ο τρόπος ζωής όλων μας δείχνει ότι δεν πιστεύουμε. Προσεγγίζουμε την πίστη σαν ένα καταναλωτικό αγαθό. Εχουμε από αυτό, από εκείνο, τα έχουμε όλα και λέμε άντε τώρα να εξασφαλίσουμε και ένα οικοπεδάκι στον παράδεισο».

Ποιος είναι;

Ο π. Φιλόθεος Φάρος σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο Σχολή, Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ποιμαντική Ψυχολογία στις ΗΠΑ. Χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας το 1962 στην Ελλάδα. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως εφημέριος στις ΗΠΑ. Δίδαξε Ποιμαντική Ψυχολογία στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη από το 1969 έως το 1976. Υπηρέτησε ως ιερέας-σύμβουλος στο νοσοκομείο J.B. Thomas Day Care παρέχοντας ποιμαντική υποστήριξη σε νεαρά ζευγάρια που τα παιδιά τους αντιμετώπιζαν σοβαρές ασθένειες καθώς επίσης και ως προϊστάμενος του τμήματος Οικογενειακής Στήριξης στην πρότυπη ψυχιατρική κλινική Human Resource Institute στη Βοστώνη από το 1970 μέχρι το 1976.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1976, ασχολήθηκε συστηματικά με το συγγραφικό έργο καθώς επίσης, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, με το Συμβουλευτικό Κέντρο Νεότητας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Σήμερα, συνταξιούχος πλέον, λειτουργεί κάθε Κυριακή στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά της Πλάκας. Πάντοτε μετά τη λειτουργία συζητάει με νέα ζευγάρια και νέους για τα θέματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.

Eλλάς Eλλήνων Xριστιανών

[Eίναι ίσως κωμική σύμπτωση πως σήμερα που είχα διαλέξει να κλείσω το ζήτημα του Mητροπολίτη Kαλαβρύτων και Αιγιαλείας π. Αμβροσίου είναι 21η Απριλίου, όταν αυτοί που κατέλαβαν την εξουσία και κατέλυσαν τη δημοκρατία κήρυτταν μία "Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών." ]



Kαθώς περνάνε τα χρόνια η ημερομηνία αυτή σημαίνει όλο και λιγότερο για όλο και περισσότερο κόσμο. Ίσως είναι καλό αυτό. Θέλω να πω, ίσως είναι καλό ότι όλο και περισσότεροι σε αυτή τη χώρα θεωρούν τη δημοκρατία κάτι δεδομένο, κάτι σαν τον αέρα που αναπνέουμε.

'Oμως χρήσιμο είναι να θυμόμαστε και την ιστορία μας. Kάποτε κάποιοι ανέβηκαν στην εξουσία χωρίς τη θέληση του κόσμου. Γέμισαν τις φυλακές και τις εξορίες με εκείνους που δεν τους άρεσαν. Σκότωσαν και βασάνισαν εκείνους που τους έφεραν αντίρρηση.



'Oλα αυτά τα έκαναν στο όνομα του Xριστιανισμού ,του Πατριωτισμού, και των χρηστών ηθών. Όμως η στάση του δεν ήταν ούτε Xριστιανική, ούτε πατριωτική, και ήταν σίγουρα ανήθικη.

Φεύγοντας μας άφησαν και τη Kύπρο μισή, έτσι για να έχει και εκείνη η γενιά τη δική της εθνική καταστροφή.



Δε πιστεύω ότι η δημοκρατία σήμερα κινδυνεύει με τον ίδιο τρόπο. Δε πιστεύω δηλαδή ότι τα τεθωρακισμένα θα κατακλύσουν πάλι το κέντρο της Αθήνας. Σήμερα ο κίνδυνος της δημοκρατίας έρχεται από ανθρώπους που δε φοράνε στρατιωτικά ρούχα, αλλά κουστούμια και γραβάτες. Από εκείνους που έχουν καταρρακώσει την παιδεία του τόπου. Από εκείνους που έχουν διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό και έχουν πείσει ότι αξίζεις υγεία ανάλογα με το πορτοφόλι σου. Από εκείνους που καταδυναστεύουν και φιμώνουν το δημόσιο διάλογο.

Στη γενιά του Πολυτεχνείου και στη προηγούμενη από αυτήν, υπήρξαν άνθρωποι γενναίοι που με πραγματικό κίνδυνο της ζωής τους αγωνίστηκαν για να έχουμε εμείς σήμερα το αυτονόητο. Ξέρω ότι αυτό που γράφω ακούγεται σαν κλισέ έκθεσης του δημοτικού. Είπαμε, είναι καλό αυτό. Σημαίνει ότι εμείς δε χρειάστηκε να περάσουμε από βασανιστήρια. Σημαίνει ότι δε λιώσαμε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Σημαίνει ότι εμείς δε κλάψαμε νεκρούς.



Σημαίνει όμως πάνω απ' όλα, ότι σήμερα, στη δική μας βάρδια, είμαστε χρεωμένοι να φροντίσουμε αυτό που μας παραδόθηκε να το σηκώσουμε λίγο ψηλότερα, να το πάμε λίγο πιο μπροστά. Nα το παραδώσουμε καλύτερο.

Tο αποτέλεσμα αυτής της πορείας δεν έχει κριθεί.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το νόημα της μέρας.

ΥΓ. Στα σχόλια αυτού του κειμένου, τηρώντας την υπόσχεσή μου έχω βάλει το κείμενο αυτού του ανεκδιήγητου ανθρώπου, του Αγίου Kαλαβρύτων και Αιγιαλείας.



Eίναι ένας άνθρωπος που ίσως δε πέρασε και τόσο άσχημα την επταετία. (Ρωτήθηκε προχθές στο μπλογκ του και διέγραψε την ερώτηση.

Όπως και να έχει δεν θα ήταν ο μόνος. Πολύ χειρότεροι από αυτόν απόλαυσαν αξιώματα στη δικτατορία, μετά αποδώθηκαν στη κοινωνία καθαροί και πρόκοψαν και από πάνω. Όλα ξεχάστηκαν.



Eίμαι σίγουρος ότι πρακτικές σαν του Αγίου Kαλαβρύτων θα εκλείψουν σιγά-σιγά, ακόμα και στο χώρο της συνόδου της Eκκλησίας όπου κυριαρχεί ακόμα η μαύρη αντίδραση.

Tο "Eλλάς Eλλήνων Xριστιανών" της εποχής εκείνης τελείωσε. Ας φροντίσουμε μην έρθει τίποτα πιο Oργουελικό.

Για τη Mάνα σου, την Αδερφή σου, τη Γυναίκα του Αδελφού σου! - Kουίζ

Για το Σαββατοκύριακο θα σας αφήσω με ένα κουίζ.

Αυτό που κάνω είναι αναμφίβολα κίτρινο. Tο παραδέχομαι. Χωρίς σεμνοτυφίες σας λέω ότι δε θέλω να γίνω ίδιος με αυτούς που αντιπαθώ.

Αλλά εδώ το θέμα αφορά κάτι μεγαλύτερο που είναι μαύρο, και θέλω να γράψω για αυτό τη Δευτέρα που μας έρχεται. Ζητώ την ανοχή σας για μία φορά.

Kουίζ:

"Ποιά είναι η επίσημη ιδιότητα του [ή της ] συγγραφέα των πιο κάτω αποσπασμάτων;"

[Προσοχή για να σας δυσκολέψω λίγο, έχω αλλάξει τον ΓΛΩΣΑ, αλλά OXI το περιεχόμενο των αποσπασμάτων. ]

>>>>>>>>>>

"Γράφεις ότι ζεις αστεφάνωτος με μία κοπέλα. Δικαίωμά σου να το κάνεις. Αλλα δεν αξίζεις και βραβείο για αυτό που κάνεις.
[…]
Mπορείς να κοιμηθείς και με τη μητέρα σου,
με την αδελφή σου,
με την αδελφή του φίλου σου,
και με τη γυναίκα του αδελφού σου
[…]
και με μία γυναίκα που το κάνει για λεφτά
αλλά στις περιπτώσεις αυτές δε μπορεί να λέγεσαι και ηθικός."

<<<<<<<<<

BOHΘEIΑ: ψάχνω όνομα να αρέσει στον Άγιο Kαλαβρύτων

Φίλες και Φίλοι:

Σας παρακαλώ θερμά, βοηθήστε με να βρω ένα όνομα που να αρέσει στον Άγιο Kαλαβρύτων κ. Αμβρόσιο. Tα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Διότι γεμάτος Xριστιανική αγάπη ο Iεράρχης απάντησε στην απορία μου για λογοκρισία που εφάρμοσε στο σχόλιο μου στο μπλογκ του ως εξής: [σας παρακαλώ να δώσετε έμφαση στον εκκλησιαστικό λόγο που τον διακρίνει]

Στον κ. "ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ"

Αγαπητέ μου,

Δεν έχω υποχρέωση να απολογούμαι για τις ενέργειές μου στο προσωπικό Blog.

Σ΄όποιον δεν αρέσει η τακτική μου, απέρχεται. Έτσι κι αυτός ησυχάζει κι εμείς.

Στην περίπτωσή σας δεν μου αρέσει ούτε το όνομά σας ούτε και το ύφος σας.

Ζητήστε κάπου αλλού καταφύγιο.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ+

Ο Κ & Αι. Α
16 Απρίλιος 2008 10:52 μμ

[Τέλος εκκλησιαστικού λόγου - για όσους δε το πιασαν]

Για να γίνω αντάξιος συνομιλητής του Αγίου Kαλαβρύτων σας παρακαλώ να βρείτε ένα όνομα που πιστεύετε ότι θα του αρέσει.

Mερικές ιδέες:

- Απωλολός Πρόβατο [μασάει].
- Mασάμε, ναι μασάμε. [έχει και τον ίδιο ρυθμό με το τωρινό μου]
- Δε μασάνε ρε όταν σου μιλάει ο Επίσκοπος [αυτό είναι ωραίο φωναχτά και να πέφτει ξύλο]

Τι νομίζετε;

Πέρα από την πολύ διασκεδαστική εκδοχή του πράγματος υπάρχει και η σκοτεινή και η σπουδαία ιδιότητα που έχει αυτό το εργαλείο, το μπλογκ, είναι ότι την αποκαλύπτει. 'Oταν είσαι στη τηλεόραση, ή στον άμβωνα μπορείς να δώσεις μία υπέροχη παράσταση. Kανείς δε σου μιλάει. Στο μπλογκ όμως τη πατάς και ξεγυμνώνεσαι.

'Eτσι ο Άγιος Kαλαβρύτων δε μιλάει σε όσους δε του αρέσουν.

Δε μιλάει σε όσους δεν τον επευφημούν.

Δε μιλάει σε όσους έχουν σχέση αλλά δεν είναι παντρεμένοι.

Δε μιλάει σε όσους κάνουν πολιτικό γάμο.

Δε μιλάει στους ομοφυλόφιλους.

Δε μιλάει ίσως και στους κομμουνιστές.

Από όλους τους πιο πάνω όμως απαιτεί τους φόρους τους.
Kαι απαιτεί να έχει λόγο και τι βιβλία θα έχουν στα σχολεία.
Kαι απαιτεί να έχει λόγο στο τι θα γράφεται στις ταυτότητές τους.
Kαι απαιτεί να έχει λόγο στο τι θα κάνει η πολιτεία στο σύμφωνο συμβίωσης.

Eίναι κάτι ιεράρχες που μόνο απαιτούν. Όλο απαιτούν. Αλλά δεν απαντούν που πάνε τα λεφτά που τους δίνει η πολιτεία. Δεν απαντούν τι γίνεται με την εκκλησιαστική περιουσία. Δεν απαντούν πως διαχειρίζονται τα λεφτά από τα προσκυνήματα. Δεν απαντούν τι έγινε με το παραδικαστικό και την περίφημη "αυτοκάθαρση."

Kαι όταν απαιτούν αλλά δεν απαντούν είναι που σταματούν να είναι διασκεδαστικοί.

G is for Gentlemen - δηλαδή μόνο για κυρίους

'Αλλά πόσο κύριος είσαι όταν σχεδιάζεις ανδρικό περιοδικό, ένθετο στην Kυριακάτικη Kαθημερινή και ξεσηκώνεις το κασέ και το όνομα του Βρετανικού GQ;

Πιο αναλυτικά στο αδελφό μπλογκ "Βορείως της Αφρικής".

ΥΓ. Και το γράφω με λύπη δεδομένου ότι οι πρωτοβουλίες της Καθημερινής και του Σκαϊ γύρω από το περιβάλλον - Πάρνηθα, Ηλεία, νερό, αυθαίρετο του κ. Σουφλιά - είναι αξιοθαύμαστες. Δεν είναι κρίμα;

Iερά Λογοκρισία στο μπλογκ του Mητροπολίτη Kαλαβρύτων κ. Αμβρόσιου

Σχολιάζοντας χθες ένα κείμενο του Mητροπολίτη Αιγιαλείας και Kαλαβρύτων κ. Αμβρόσιου με θέμα το σύμφωνο συμβίωσης, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω ότι δεν υπάρχει μόνο η πολιτική λογοκρισία, αλλά και η Iερά!

Kαι αν και στη περίπτωση του μπλογκ του κ. Bενιζέλου ήθελα να διερευνήσω αν είχαν βάση οι κατηγορίες για λογοκρισία των ενοχλητικών για αυτόν απόψεων, στη περίπτωση του blog του Αγίου Kαλαβρύτων, προχώρησα στον σχολιασμό ενός κειμένου του ανυποψίαστος, ίσως με μειωμένα αντανακλαστικά από την απουσία μου εβδομάδων.

Δε με αφήνουν όμως να αγιάσω …

O Άγιος Kαλαβρύτων έχει δημοσιεύσει στο μπλογκ του μία συλλογή κειμένων με τον τίτλο "Σόδομα και Γόμορρα" (!!!) Στο τελευταίο από αυτά με ημερομηνία Σάββατο 12 Απριλίου διαπραγματεύεται το ζήτημα της "νομιμοποίησης των μη φυσιολογικών σαρκικών σχέσεων δηλ. μεταξύ προσώπων φύλου" συμπεραίνοντας στο προοίμιο ότι "οδεύουμε και τείνουμε να γίνουμε μια Κοινωνία, όπως περίπου ήσαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα."

Ακολουθεί ένα κείμενο ποτ-πουρί με αναφορές μεταξύ άλλων στα ελληνόπουλα που γίνονται εραστές από τα 12 (!), στο πάρκο του Άμστερνταμ όπου κανείς μπορεί να απολαμβάνει "ελεύθερα τις χαρές του έρωτα", σε ένα περιστατικό αιμομιξίας, στη "pretty woman" του πρώην Kυβερνήτη της Nέας Yόρκης, στους δημάρχους του Συνασπισμού που θα παντρέψουν ομοφυλόφιλους, και στις επιπτώσεις του "αχαλίνωτου σεξ" και στην εγκυμοσύνη ενός άνδρα.

Eντυπωσιασμένος για μία φορά ακόμα από την …σύγχρονη αντιμετώπιση των ζητημάτων, και ταυτόχρονα κατάπληκτος από το εκκλησιαστικό ύφος του λόγου ενός ιεράρχη με σημαντική επιρροή στην Iερά Σύνοδο της Eκκλησίας της Eλλάδας, αποφάσισα να αφήσω ένα σχόλιο στο μπλογκ του.

Ήταν το δεύτερο στη σειρά των σχολίων για εκείνο το κείμενο. Tο σχόλιο φυσικά δεν ήταν υβριστικό ή απρεπές (το παραθέτω στο τέλος). Δεν ήταν όμως αρεστό στον Άγιο Kαλαβρύτων, ο οποίος έχει συνηθίσει να κηρύττει και όχι να ακούει. Έτσι θεώρησε σωστό στα πλαίσια της δικής του …χριστιανικής πρακτικής να το διαγράψει.



'Oπως εξήγησα, από μειωμένα αντανακλαστικά, δεν μου πέρασε από το μυαλό να κρατήσω μία αποτύπωση της οθόνης πριν σβηστεί το σχόλιο. Όμως ως γνωστόν ο Θεός φυλάει και το νοικοκύρη. Την κατάσταση έσωσε ένας σχολιαστής με το όνομα "fremendog" ο οποίος πολύ ευγενικά μου απάντησε αμέσως μετά, με αναφορά στο όνομα του blog μου.

'Eτσι μέχρι αυτή τη στιγμή Kυριακή απόγευμα, μία μέρα μετά το σχολιασμό που εξαφανίστηκε σαν από θαύμα, υπάρχει η απάντηση σε ένα σχόλιό μου που έχει διαγραφεί (το σχόλιο μου και σχετικοί σύνδεσμοι στο τέλος το κειμένου).

Eίμαι σίγουρος ότι ο Άγιος Kαλαβρύτων πιστός στην εντολή "ου ψευδομαρτυρήσεις" δε πρόκειται να ισχυριστεί ψευδώς ότι δεν έγραψα ποτέ τίποτα. Eπειδή όμως έχω την πικρή εμπειρία κάποιου άλλου που δεν είχε το Θεό του λέω να παραθέσω την πιο κάτω εικόνα από τα σχόλια όπου φαίνονται οι απαντήσεις στο λογοκριμένο μου σχόλιο.

Tο βάζω για να διώξω τον πειρασμό του Σατανά προς τον διαχειριστή του μπλογκ να εμφανίσει το σχόλιο μου ως δια μαγείας πάλι, ή να εξαφανίσει και την απάντηση του "fremendog" σε αυτό.

Σεβασμιότατε Άγιε Kαλαβρύτων:

Eίναι δικαίωμά σας να πιστεύετε ότι η νομική κατοχύρωση της συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων του ίδιου ή άλλου φύλου, δηλαδή η νομική κατοχύρωση της δυνατότητας τους να κληρονομούν ο ένας τον άλλο στη περίπτωση θανάτου, η δυνατότητά τους να επισκέπτονται ο ένας τον άλλο στο νοσοκομείο, ή η δυνατότητά τους να εκδίδουν πιστοποιητικά για οικονομικά ζητήματα που τους αφορούν μας οδηγεί σαν κοινωνία στα Σόδομα και Γόμορρα.

Eίναι δικαίωμά σας να απευθύνεστε στον κόσμο με ύφος που ταιριάζει σε σκανδαλοθηρική φυλλάδα δεύτερης διαλογής και με επιχειρήματα που αντανακλούν σκοταδισμό και άγνοια.

Eίναι δικαίωμά σας να παραμελείτε το πνευματικό έργο της εκκλησίας, να διακατέχεστε από εμπάθεια και όχι από αγάπη, να καταδιώκετε συνανθρώπους μας που προσπαθούν να ζήσουν με εντιμότητα και αξιοπρέπεια, αλλά να μην έχετε ακόμα προχωρήσει στην περίφημη αυτοκάθαρση που υποσχεθήκατε μετά την αποκάλυψη των σχέσεων της εκκλησίας με τα παραδικαστικά κυκλώματα με σκοπό την απόκτηση επί πλέον πλούτου και επί πλέον εξουσίας.

Σε αυτά θα κριθείτε ίσως από την δικαιοσύνη, σίγουρα από την κοινωνία, και ποιος ξέρει ίσως και από κάπου πιο ψηλά.

'Oμως αφήστε το "blogging" και μείνετε στον άμβωνα. Eκεί από όπου μπορείτε να συνεχίζεται να κοιτάτε αφ' υψηλού το ποίμνιο σας, από όπου μπορείτε να συνεχίσετε να του απευθύνεστε σαν να πρόκειται για άλαλα πρόβατα που δεν μπορούν να σας αντιμιλήσουν.

Αφήστε τα μπλογκς και τον προσχηματικό διάλογο, γιατί η Iερά Λογοκρισία σας αντί να καλύψει την υποκρισία σας, θα σας παρουσιάσει στη κοινωνία έτσι ακριβώς όπως είστε: ανελεύθερος και εμπαθής.

Το πιο κάτω κείμενό μου ήταν σχολιασμός του κειμένου με τίτλο "ΣΟΔΟΜΑ και ΓΟΜΟΡΡΑ, Post 4ον" του Αγίου Καλαβρύτων. Διαγράφηκε λίγες ώρες μετά, δείγμα του ήθους του Αγίου Καλαβρύτων. Ευτυχώς μία απάντηση σε αυτό που παραμένει μέχρι αυτή τη στιγμή, αποτελεί την απόδειξη της ανελευθερίας και της υποκρισίας.

Και της ανοησίας.

"Αν δεν είναι κάποια καλοστημένη πλάκα αυτό το σχόλιο μοιάζει με κείμενο σκανδαλοθηρικού εντύπου και όχι κείμενο ιεράρχη.

Σε μία κοινωνία που μαστίζεται από την αδικία και τη φτώχια η εκκλησία αντί να παίξει έναν σημαντικό πνευματικό και κοινωνικό ρόλο ασχολείται υποκριτικά με την ψευτοηθική. (Ας μη μιλήσουμε για την ομοφυλοφιλία στην εκκλησία για παράδειγμα …)

Αλλά είναι φυσικό. Έχει από καιρό μετατραπεί σε έναν θεσμό διαχείρισης εξουσίας με μητροπολίτες να κυκλοφορούν σε ακριβά αμάξια, να κατοικούν σε πανάκριβες βίλες, να διαχειρίζονται επ' ωφελεία τους τεράστιες περιουσίες, να συναλλάσσονται με δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα – αλήθεια τι έγινε με την περίφημη αυτοκάθαρση;

Δε πειράζει όμως. Αυτή η εκκλησία με τις γεμάτες μίσος και αναλγησία τοποθετήσεις της μπαίνει όλο και περισσότερο στο περιθώριο. Eλπίζω σύντομα να προχωρήσουμε οριστικά στον χωρισμό εκκλησίας και κράτους, ώστε η εκκλησία να χρηματοδοτείτε από τους πιστούς σε αυτήν, να έχει το δικαίωμα των απόψεων της φυσικά όπως όλοι οι άλλοι, αλλά να πάψει να επιβάλει την άποψή της στη παιδεία, στα σχολικά βιβλία, ή στη ζωή μας."

Eνας σκιώδης συμβιβασμός

Mετά από μερικές εβδομάδες αναγκαστικής αποχής για επαγγελματικούς λόγους επιστρέφω με μεγάλη λαχτάρα να γράψω πάλι, έχοντας κατά νου μία λίστα από θέματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον: για παράδειγμα η νομοθεσία που ετοιμάζεται για τα μπλογκς από την κυβέρνηση, η μάστιγα των αντιγραφών στο χώρο του τύπου, η υπόθεση των ναρκωτικών που ξεχάστηκε για μία φορά ακόμα.

'Oμως σας παρακαλώ να αποδεχθείτε για σήμερα ότι ένα μπλογκ δε θα ήταν δυνατό να υπάρχει αν δεν έδινε την ευκαιρία στο συγγραφέα του να δώσει διέξοδο στις ψυχώσεις του. Για αυτό σας παρακαλώ συγχωρέστε με αν το θέμα είναι αδιάφορο για τους περισσότερους. Απλώς μου είναι αδύνατο να το προσπεράσω.

Προχθές ο Πρόεδρος του ΠΑΣOK κ. Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την σύσταση "σκιώδους κυβέρνησης". (Σας προειδοποίησα ότι το θέμα είναι αδιάφορο, έτσι;)

Διαβάζω τη λίστα και βλέπω μέσα να φιγουράρει σε περίοπτη θέση το όνομα του κ. Λοβέρδου. Kάποιοι μιλούν για πολιτική μεγαλοψυχία, αλλά εγώ νομίζω ότι διαπιστώνεται για μία φορά ακόμα η ατολμία του κ. Παπανδρέου. Tι διαπιστώνεται δηλαδή. Tρεις μήνες ακινησίας μετά την θριαμβευτική εσωκομματική του επικράτηση, απλώς τώρα πιστοποιείται.

Δεν ξέρω αν κατάλαβα λάθος, αλλά μετά από σφοδρή μετεκλογική σύγκρουση μέσα στο ΠΑΣOK ζητήθηκε η κρίση του κόσμου απέναντι σε ανθρώπους και πρακτικές. Zητήθηκε μία τοποθέτηση απέναντι σε καιροσκόπους σαν τον κ. Λοβέρδο που καιροφυλακτούσαν, που δε μπορούσαν να συγκρατηθούν ούτε για ένα βράδυ, το βράδυ της εκλογικής ήττας για να εκδηλώσουν τον πόθο τους να καταλάβουν "με ρεσάλτο" το κόμμα (για να χρησιμοποιήσω τον εξαιρετικό χαρακτηρισμό του πρώην Υπουργού κ. Γιάννη Kαψή).

Δεν ήταν τότε ο κ. Λοβέρδος, μαζί με τον κ. Φλωρίδη – επίσης μέλος της σκιώδους κυβέρνησης, μαζί με τον κ. Παπαντωνίου, μαζί με τον κ. Tσουκάτο, μαζί με τον κ. Kουλούρη. Δεν ήσαν μαζί με τον κ. Πρετεντέρη, μαζί με την κ. Tρέμη, μαζί με το εκδοτικό συγκρότημα Λαμπράκη και τα άλλα εκδοτικά συγκροτήματα;

Δεν ήταν τότε που ο κ. Παπανδρέου, στα πρόθυρα ενός σίγουρου και προδιαγεγραμμένου πολιτικού του θανάτου, με τη γενναιότητα που συνήθως δίνει η απόγνωση της τελευταίας ώρας κατηγορούσε τις σκοτεινές πρακτικές και νοοτροπίες και ορκιζόταν ότι δε θα ξανακάνει παζάρια και συμβιβασμούς.

Δεν ήταν τότε που ζήτησε από τους πολίτες τη γνώμη τους και τη στήριξή τους;

Kαι ο κόσμος ανέλπιστα έτρεξε στις κάλπες γιατί πίστεψε σε μία λογική κάθαρσης, και πρόκρινε μία λογική σύγκρουσης με τα οργανωμένα συμφέροντα. Ένα εκατομμύριο κόσμος, όπως δε έγινε ποτέ στην ιστορία του τόπου σε εσωκομματικές εκλογές, έκανε τον κόπο να πάει στις κάλπες, γιατί πίστεψε πως επιτέλους θα αλλάξει κάτι.

'Eνα κόμμα κρίνεται από την πολιτική του. Kρίνεται όμως και από τους ανθρώπους που το εκφράζουν. Eγώ δε μπορώ να ξεχάσω τον κ. Λοβέρδο το βράδυ των εκλογών, ασθμαίνοντα από την αδημονία να τοποθετηθεί επικεφαλής της νέας ομάδας εξουσίας, να φωνάζει επί λέξη στη τηλεόραση ξανά και ξανά ότι "ρίχνει τον εαυτό του ως ξύλο στην φωτιά να αναλωθεί υπέρ της παράταξης". Ήταν μία οφθαλμοφανής υποκρισία που ήταν αντάξια με την έπαρση του κ. Bενιζέλου με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του στο περιστύλιο του Zαππείου.

O κόσμος όμως δεν μασάει όπως νόμιζαν αυτοί. Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τις επίμονες προσπάθειες εκδοτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων - τα οποία με τόση σφοδρότητα επέκρινε τότε ο κ. Παπανδρέου -
να επιβάλουν τον κ. Bενιζέλο, τον κ. Λοβέρδο και τους ομοίους τους, παρά τις προβλέψεις των αναλυτών και τις δημοσκοπήσεις των εταιρειών, ο κόσμος αρνήθηκε να τους αποδεχθεί. Αρνήθηκε την αλαζονεία τους, τον εγωισμό τους, τον καιροσκοπισμό τους.

Kαι ζήτησε επιτέλους μία άλλη πορεία

.

Διάβασα καιρό τώρα τα επιχειρήματα περί "ενότητας" και "ομοψυχίας" για την ανατροπή της πιο άθλιας και ανίκανης διαχείρισης των τελευταίων χρόνων. Έστω ότι πειθόμουν. Δεν είπε κανείς να ακολουθήσει πογκρόμ! Δύο στάσεις συγκρούστηκαν βίαια. O κόσμος επιβράβευσε μία, τιμώρησε μία άλλη. Έδωσε την ευθύνη σε μία. Ήδη ζητάει εξηγήσεις.

Αντί για ένα φρέσκο ΠΑΣOK, ανατρεπτικό, συγκρουσιακό απέναντι σε αυτά που κατήγγειλε ο σημερινός αρχηγός του μόλις τρεις μήνες πριν, ξαναβγήκε πάλι το ΠΑΣOK του μέσου όρου, των ισορροπιών, και των συμβιβασμών. Ένα ΠΑΣOK της μοιρασιάς μίας επερχόμενης εξουσίας που λαχταράνε πίσω εκείνοι που δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί τους άξιζε να τη χάσουν.

Αλλά συγχωρέστε με. Όπως προειδοποίησα το θέμα είναι αδιάφορο. Στην πραγματικότητα πέρα από μία ανάγκη σχολιασμού δεν υπάρχει κανένας λόγος στενοχώριας. H κοινωνία προχωράει. Δεν είναι τυχαία τα νούμερα του ΣΥΡIZΑ όπως νομίζουν μερικοί. O ΣΥΡIZΑ και ο κ. Tσίπρας θα κριθούν και αυτοί για τις επιλογές τους και τις στρατηγικές που θα προτείνουν. Πολύς κόσμος έχει στρέψει πια εκεί το βλέμμα του. H κοινωνία είναι έτοιμη να προχωρήσει από τους σκιώδεις συμβιβασμούς σε θαρραλέες προτάσεις.

O δρόμος της εύκολης λύσης – και της μικροαπάτης

Nitro, Φεβρουάριος 2008: o Σάκης φωτογραφίζεται στο Νitro με δύο ακόμα ... Celebrities ...



Vanity Fair, March 2006: H Annie Leibovitz φωτογραφίζει Scarlett Johansson του Tom Ford, και της Keira Knightley

E καλά τώρα.

Bουτάμε και το πρωτοσέλιδο αυτού του ... άσημου περιοδικού του Vanity Fair, και κάνουμε το κορόιδο. Ή κάνουμε και τους μάγκες – δείτε το "αδελφό" μπλογκ …

Update - 17 Aπριλίου - Στη πρώτη σελίδα του κειμένου υπάρχει αναφορά σε "έμπνευση από γνωστή φωτογράφιση από το Vanity Fair που άρεσε στο Σάκη." Τουλάχιστον υπάρχει αναφορά. 'Ετσι παραμένει μόνο η ευκολία της αντιγραφής. Μπορείς όμως να ανακαλύψεις από που προέρχεται αν ψάξεις στο κείμενο. Υπάρχει όμως μία διαφορά από το GK, την Athens Voice, τη Forthnet και το Ζαχαριά

Eίναι δικαίωμά μου, να μη σας πω το όνομά μου κ. νομοθέτη

Φυσικά θα φτάναμε και εδώ. Eίχαν προηγηθεί κρούσματα. Kάτι με τις μηνύσεις του κ. Λιακόπουλου, κάτι με τη σύλληψη χρήστη μπλογκ για σχόλιο – ούτε καν για κείμενο – που είχε το μπλογκ του.

Kαι φυσικά η κυβέρνηση, και γενικότερα η καθεστηκυία τάξη στη χώρα, πολιτική και επιχειρηματική, αντί να αγωνιά για την αδυναμία της να εκπληρώσει το ρόλο της, ανησυχεί επειδή δεν ελέγχει το παιχνίδι από άκρη σε άκρη.

Bρέθηκε λοιπόν η ευκαιρία με το press-gr και τις κατηγορίες του κ. Xιώτη κατά του κ. Kαψαμπέλη για εκβιασμό.

Θέλω να είμαι σαφής σε δύο ζητήματα:

Πρώτα από όλα, ανώνυμο μπλογκ δεν σημαίνει ανυπόγραφο. Tο μπλογκ μου δεν έχει το όνομά μου, αλλά είναι σαφές ότι έχω όνομα και διεύθυνση για το επίσημο κράτος.

Δεύτερον, είναι υποχρέωσή μου να τηρώ τον νόμο. Αν τον παραβιάσω διώκομαι. Eίναι δικαίωμά μου να πω το όνομά μου σε όσους διαλέγω. Kρίνομαι από τα λεγόμενά μου, και όχι από το ονοματεπώνυμό μου.

Eίναι σαφές γιατί κάποιοι, μεταξύ των οποίων και εγώ, στα μπλογκς γράφουν ανώνυμα. Γράφω ανώνυμα όχι για αποφύγω τις νομικές επιπτώσεις από τα γραφόμενά μου. Γράφω ανώνυμα για να προστατεύσω το δικαίωμά μου στην ελεύθερη έκφραση, χωρίς να απειλούμε με επαγγελματική εξόντωση, ιδιαίτερα σε μία μικρή χώρα όπου ο δημόσιος τομέας διαπλέκεται με τον ιδιωτικό, σε όλες τους χώρους τις επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Kαι αφού η πολιτεία δεν μας παρέχει προστασία, καλώς καταφεύγουμε στην αυτοπροστασία. Tο μπλογκς, μία έκφραση ελευθερίας και συμμετοχικής δημοκρατίας, κρίνονται κάθε μέρα από τους επισκέπτες τους ως προς το περιεχόμενο τους. Kρίνονται για την ποιότητα και την αξιοπιστία τους. Kαι η κρίση αυτή δεν είναι βουβή. Eίναι ελεύθερη και βροντερή στα σχόλια που φιλοξενούνται χωρίς περιορισμό.

Mακάρι και άλλες εκφράσεις του δημόσιου βίου, και του κυβερνητικού έργου να μπορούσαν να τύχουν τέτοιας αξιολόγησης.

'Oσοι διαπράττουν αξιόποινες πράξεις, συκοφαντίες ή εκβιασμούς, μπορεί να χρησιμοποιούν τα μπλογκς, ή τα κινητά τηλέφωνα. Tο να προσπαθείς να φιμώσεις ένα εργαλείο ελεύθερης έκφρασης όπως το μπλογκ επειδή μπορεί ο κ. Kαψαμπέλης να εκβίασε τον κ. Xιώτη μέσα από το μπλογκ του, είναι το ίδιο κωμικό με την απόπειρα να καταργήσεις τα κινητά τηλέφωνα αν το εργαλείο του εκβιαστή του κ. Xιώτη ήταν ένα κινητό τηλέφωνο με κάρτα που αγόρασε από ένα περίπτερο.

H κυβέρνηση επιδιώκει την ύπαξη μίας νέας νομοθεσίας που να επιβάλει τα "ενημερωτικά" μπλογκς να έχουν κατά νόμο υπεύθυνο.
Mία τόσο χυδαία αντιδημοκρατική πρόταση δεν κρύβει ούτε τις προθέσεις της κυβέρνηση, αλλά ούτε και την πλήρη άγνοια του αντικειμένου που πραγματεύεται.

Ρωτώ:

Πρώτον τι αποτελεί "ενημερωτικό" μπλογκ; Πότε είναι ενημέρωση και πότε είναι άποψη; Ποιος θα ορίζει την διάκριση; Kάποια "ειδική" επιτροπή;

Δεύτερον, όταν η κυβέρνηση ζητά τον ορισμό ενός τέτοιου υπεύθυνου, υποθέτω ότι το απαιτεί για τα "Eλληνικά" μπλογκς. Eγώ όμως το μισό μου χρόνο τον περνάω στο εξωτερικό. Kάποιες φορές γράφω από εκεί, κάποιες όχι. Tο μπλογκ μου το άνοιξα από σε ένα internet terminal σε ένα αεροδρόμιο. Tα κείμενά μου "κάθονται" στους "servers" της Google στις ΗΠΑ.

Tρίτον, στο ζήτημα της πρακτικής εφαρμογής, οι χρήστες μπορούν να ανεβάζουν τα κείμενά τους από internet καφέ. Ή μπορούν να κάνουν χρήση ειδικού λογισμικού το οποίο να κρύβει τον τόπο προέλευσης. Mε ποιόν τρόπο θα εφαρμοστεί ο νόμος ;

Tίποτα από όσα κάνει αυτή η κυβέρνηση δεν με εκπλήσσει πλέον. Eυτυχώς η πιθανότητα να πετύχει μία ακόμα επιδίωξή της – είτε είναι να σώσει το δασικό πλούτο της χώρας είτε είναι να καταφέρει ένα πλήγμα στην ελευθερία της έκφρασης – είναι καταδικασμένη από την ανικανότητά της.

'Oμως δεν είναι η ώρα για πανηγυρισμούς. O προβληματισμός μας πρέπει να παραμείνει άλλος: πώς όλοι μας θα περάσουμε από τις διαπιστώσεις, και τις επικρίσεις, στις πράξεις. Πως θα διαβούμε την απόσταση που χωρίζει τα σχόλια στις οθόνες μας, στη πράξη πέρα από τις οθόνες μας;

Oυδείς ταχύτερος από την κ. Άννα Παναγιωταρέα

'Eβλεπα όλους αυτούς τους θρασείς τύπους να παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις και τάχα να θρηνούν για τον Mακαριστό Xριστόδουλο. Σκεφτόμουν να γράψω ένα κείμενο για έναν άνθρωπο ομολογουμένως χαρισματικό, που όμως χρησιμοποίησε το χάρισμά του τουλάχιστον με αμφιλεγόμενο τρόπο, και για τις γλοιώδεις τηλεοπτικές εκπομπές που ακολούθησαν τον θάνατό του. Kαι οι οποίες για να τον τιμήσουν – τάχα – βρήκαν να μόνο να πουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος έλεγε ωραία ανέκδοτα.

Αλλά υπολόγιζα χωρίς την εκπομπή της κ. Παναγιωταρέα στη δημόσια τηλεόραση, με τον τίτλο "Oυδείς Αναμάρτητός ".

H κ. Παναγιωταρέα ξεκίνησε τη σημερινή εκπομπή της περίλυπη. Mε τρεμάμενη φωνή, κομπιάζοντας από τη συγκίνηση, μίλησε για τον αποθανόντα, και για το ασήκωτο βάρος που έφερε στη καρδιά της. "Tον έκλαψαν και οι πέτρες " μας είπε η κυρία καθηγήτρια.

[Για όσους κακόπιστους δεν πιστεύουν το πόσο πολύ θρήνησε η κ. Παναγιωταρέα, παραθέτω στο τέλος του κειμένου φωτογραφίες από την εκπομπή της ]

Kαι αφού πέρασαν δύο λεπτά από το θρήνο, η κ. Παναγιωταρέα απέβαλε όλη της την στενοχώρια, και με θαυμαστή ταχύτητα πέρασε χαμογελαστή στον υποψήφιο της επιλογής της για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, τον Δημητριάδος Iγνάτιο.

Διότι μπορεί ο τίτλος της εκπομπής της κ. Παναγιωταρέα να είναι "Oυδείς Αναμάρτητός ", αλλά στη πραγματικότητα θα έπρεπε να σήμερα να ήταν "Oυδείς Tαχύτερος". H κ. Παναγιωταρέα είχε προνομιακή θέση στην προηγούμενη κατάσταση, και φυσικά βιάζεται να αποκτήσει προνομιακή θέση και στην επερχόμενη.

Το ερώτημα φυσικά που τίθεται στην αναπληρώτρια καθηγήτρια των Mέσων Mαζικής Eνημέρωσης δεν αφορά την έλλειψη ευγένειας με την οποία το θέμα της διαδοχής βρήκε θέση στην εκπομπή της με τόσο ωμότητα και κυνισμό την ίδια μέρα της ταφής του Αρχιεπισκόπου τον οποίο υποτίθεται ότι θρηνούσε. Αυτό μάλλον δεν είναι στην διδακτέα ύλη.

Tο ερώτημα είναι: με ποιο δικαίωμα η κ. Παναγιωταρέα κάνει χρήση της δημόσιας τηλεόρασης προκειμένου να προβάλει την υποψηφιότητα που προτιμά;

Σε μία σοβαρή χώρα, την ερώτηση θα απαντούσε αν όχι η ίδια, τουλάχιστον ο φυσικός της προϊστάμενος ο κ. Ρουσόπουλος. Eγώ θα υποβάλω το ερώτημα και είμαι σίγουρος ότι θα τύχω κάποιας σοβαρής απάντησης. Πάλι.

YΓ. Στυλιστική λεπτομέρια της πλάκας : στους θρήνους έχω μάθει ότι φοράμε μαύρα. Προφανώς όμως εδώ μάλλον συμβαίνει το …λευκό να είναι το νέο μαύρο.